Je levensweg is als een pad dat je vanaf je geboorte volgt en de gebeurtenissen die je pad kruisen heb je jammer genoeg nooit of zelden in de hand. Dat geldt ook voor de tante van Marleen. Een viertal jaar geleden verloor ze haar echtgenoot en begin dit jaar moest ze ook nog haar trouwe metgezel Apollo (een Tervuerense Herder) afgeven. Met de kinderen reeds lang het huis uit, werd het plots heel stil.
We lieten haar eerst over het ergste verdriet komen, alvorens er gepraat werd over een waardige opvolger voor Apollo. Bleek echter dat ze al geruime tijd zelf had zitten nadenken over de aanschaf van een nieuwe puppy. Ze heeft altijd al grote honden gehad en de spits werd destijds afgebeten door een achtergelaten Hovawart. Die stapte op een dag hun hof op om er nooit meer weg te gaan. Dat ze dus nu ook weer enkel naar grotere rassen keek, was voor ons dan weer geen verrassing maar wel haar keuze: het moest een bruine Labrador worden! Nu hebben we zelf al wat ervaring en van alle bruine Labradors die wij kennen, is er niet eentje echt kalm.
Omdat Conny gewend is haar eigen boontjes te doppen en daarbij liever geen inmenging duldt, was onze vraag of ze misschien geen Hovawart wilde eerder een waagstuk. Met een “Waarom ook niet?” gaf ze ons de toestemming om onze voelsprieten eens uit te steken. Voor wie haar niet kent: ze is ook niet de meest geduldige persoon op deze planeet. Gelukkig kennen we mensen genoeg die ons, wat Hovawartjes betreft, op onze wenken bedienen.

Vrijdag voor Pinksteren werd de speurtocht ingeleid en diezelfde avond hadden we al beet. We hadden een nest waar nog puppies beschikbaar waren en hun stamboom deed, vooral mij, even slikken. Een overgrootvader van deze puppies bleek Aristo vom Kressbach te zijn wiens zus Anjana noemde en de moeder is van... Axel! Meteen steeg onze interesse in dit nest met 1000 procent. Nooit voordien hebben we honden ontmoet die zo dicht verwant zijn aan Axel.

Voor Pinkstermaandag was een afspraak geregeld en dus trokken Conny, Marleen en ikzelf naar Duitsland.
Bij het zien van de wriemelende meute leek het even of ik opnieuw de kleine Axel zag voorbij huppelen. Om kippenvel te krijgen!
Tijdens de kennismaking met de welpen, had tante al snel haar oog laten vallen op een black en tan reu.
Even later kreeg Conny de kleine spruit bij wijze van test op haar schoot gezet en beiden schenen het meteen met elkaar te kunnen vinden.

Op 25 juni trokken we opnieuw naar Duitsland om er kennis te maken met de andere andere geïnteresseerden. Alle aanwezigen namen ook deel aan de spelletjesdag met een stukje inprentingsfase. Laat ons zeker niet vergeten dat de ontvangst door Marina en Dieter op zijn minst vorstelijke genoemd mocht worden. Een kleine wandeling aan de oevers van de Rijn besloot deze heerlijke dag.

Op 3 juli was het dan zover: Allélon Asis zoals hij tot dan nog genoemd werd, mocht afgehaald worden. Na het vervullen van de nodige formaliteiten, wisselden geld en eigendomspapieren van kant. Met tranen in de ogen nam Marina afscheid van ons en van haar lieve telg. Aiko (zoals hij vanaf dan genoemd wordt) werd bij Conny en Marleen op de achterbank geplaatst en de rit naar huis kon beginnen. Natuurlijk begon Aiko meteen te jammeren. Dit hield hij zo'n uurtje vol tot hij begon in te dommelen.
Met het toenemende verkeer rond Antwerpen werd hij opnieuw wakker en waarschijnlijk door stress en de slechte staat van de Belgische snelwegen, moest hij iets voor Antwerpen overgeven. De arme stakker! Verder verliep de tocht rimpelloos.

Tante woont op nauwelijks 100 meter van ons vandaan, dus omrijden hoefde echt niet. Bij aankomst Aiko uit de wagen geplukt en naar binnen gedragen.
Zijn eerste stapjes op Belgische bodem waren zoals je dat van een Hovawart verwacht: onwennig maar toch nieuwsgierig. Nadat hij zijn eerste voeding had gekregen, maakten wij ons even uit de voeten om thuis een hapje te eten. Een uurtje later betraden we opnieuw de eigendom van Conny en werden er prompt op geblaf onthaald van de kleine Aiko. Die was dus maar meteen begonnen aan zijn taak als waakhond!

Wij hebben hem inmiddels al in onze harten gesloten en zullen tante bijstaan bij het opvoeden van dit "klein" kereltje.

Welkom Aiko!

Om ook de fokker verder op de hoogte te houden van Aiko's puppykuren, wordt deze tekst tweetalig gepubliceerd. Zo kunnen ook zijn broers en zussen zijn belevenissen blijven volgen. Beide versies wijken hier en daar wel van elkaar af.