Het woud van Rance, een wandel- en spelparadijs.
(18/08/2007)

Lengte wandeling: +/- 11,6km, op gemakkelijk begaanbaar terrein: goed verharde weg afgewisseld met +/- 2km modderige landwegjes en bospaden. De overige paden zijn zelfs met een kinderwagen te bewandelen.

Moeilijkheidsgraad voor de hondjes:  geen! 95% van de tijd kunnen ze lekker los ravotten wel moet je rekening houden met joggers, fietsers en... spelende kinderen. Een extra watervoorraad meenemen is wel de boodschap want onderweg kom je, buiten wat plassen, geen water tegen.

Gegevens Kaart:
Een volledige beschrijving en kaart van deze wandeling vind je op de WandelenArco-website:
     http://www.wandelenbacob.be/html/wandeling.asp?taal=nederlands&id=WAND102&topic=1
Met de beschrijving kan je moeilijk verloren lopen. Op één punt liep het even een beetje fout, bij de tweede lus kom je geen Y-splitsing tegen. Eigenlijk is het meer een T. Geen nood de volgende splitsing brengt je ook weer op de juiste route, je doet er enkel een kleine km bij.

Bespreking wandeling:

Het is even uitkijken voor we toekomen: rechts afslaan tussen hectometerpaaltjes 33,3 en 33,4. In werkelijkheid is de afslag net achter het bordje van 33,3 gelegen. Moest je deze missen, neem dan gewoon de afslag een kilometer verder. Het is er zone 30 en dit alleen al omdat je veel kans maakt om er wandelaars op je weg te ontmoeten. Even verder zie je de schuilhutten al staan en zoek je een plaatsje om je wagen achter te laten. De wandeling vertrekt in de richting van waar je gekomen bent, tenminste als je de eerste afslag niet mistte. Even verder begint links van de weg een bospad. Hier kunnen onze hondjes rustig vrij rondlopen, hoewel ze voordien ook al los liepen. Het is dan wel uitkijken voor mogelijke auto's of andere weggebruikers. Hoewel we zelf de wandeling onder de vlakke wandelingen klasseren, hebben we bijna constant met vals plat te maken. Zo stijgen we naar de grote baan die we dan ook kruisen.  Wel opletten geblazen want autobestuurders merken pas laat dat er een kruispunt is. Eens veilig aan de overkant, kan het feest voor onze viervoeters beginnen! Nog even keurig aangelijnd tot voorbij de woning van de boswachter en dan maar genieten van de vrijheid! Het hele domein voorzien van goed verharde wegen en zijn duidelijk afgestemd op families. Wie op zoek is naar avontuur, komt niet aan zijn trekken. De verbinding van de eerste naar de tweede lus loopt over een gewezen spoorwegbedding en is nagenoeg kaarsrecht. Wel wandel je ook weer op een vals plat. Jadzea en Dunja genieten echter met volle teugen en van zodra ze de gracht naast de weg in het snuitje krijgen, zijn ze niet te houden en springen de verkoeling te gemoed. Best leuk voor hen maar het resultaat is minder leuk: de ondergrond bestaat uit een grijzige klei en kleurt Dunja dan ook grijs en zwart. In haar nieuwe kleuren slaat ze mee links de tweede lus in. Hier krijgen ze wat verkoeling door het prachtige bos. Waar we op een voor het verkeer opengestelde weg komen, is het tijd om te pauzeren. Er staat zelfs een picknick tafel zodat we ons zelfs niet op de grond moeten zetten. Hoogste tijd ook om de dorstige te laven. Jadzea en Dunja verdringen elkaar zowat om wat koel water tot zich te kunnen nemen. Hoewel de afstand voor hen niks voorstelt, is water meebrengen hier echt wel een noodzaak. Nadat we zelf wat gegeten hebben, stappen we weer verder. Dit maal op zoek naar het volgende herkenningspunt. We komen echter geen Y-vormig kruispunt tegen en lopen zo door tot aan de volgende afslag naar rechts. Deze is gemerkt met de GR aanduiding en daalt redelijk langs een kronkelend pad. Veel leuker waarschijnlijk dan de originele route. De kaart toont namelijk een kaarsrechte bosweg die uitmond op de oude spoorwegbedding. Ons pad mondt ook uit op een behoorlijk groot en open kruispunt. In het dal kunnen we de huizen van Rance ontwaren. We draaien echter rechts af, terug richting knooppunt. Vreemd genoeg is het ook hier weer wat klimmen. Op echte heel warme dagen moet het hier wel een bakoven zijn. Wij deden deze wandeling bij gematigde temperatuur en dat was al meer dan voldoende om dit stuk van het traject te volgen. Je zit immers ingesloten tussen een hoge berm aan de ene kant en dichte bebossing aan de andere kant. Op het knooppunt ontmoeten we een Vlaams koppel met een Duitse Herder. Jadzea maakt het beestje meteen diets dat dit haar bos is. Na een korte en gezellige babbel en nadat we hen de juiste richting uitsturen, dalen wij via een smal pad naar de grote weg. Ook dit pad is rijkelijk voorzien van modder. Als de vorige lading er bij Dunja al wat door het opdrogen afgevallen was, dikt ze hier haar voorraad weer vrolijk aan. Het zal nog dagen duren eer de laatste resten uit haar vacht verdwenen zijn. Na de oversteek treffen we nog wat meer modder aan. Het is nu afdalen naar de Tjoolerbrug. Die steken we niet over maar stijgen nu richting aankomst. Een vlakte met lagere bebossing en struiken duidt er op dat dit domein behoorlijk onderhouden wordt. Het enige minpunt op dit domein zijn wel de sanitaire voorzieningen. Dicht bij de aankomst staat een gebouw voorzien van drie toiletten, tenminste dat zal ooit zo geweest zijn. Waarschijnlijk is dit gebouw vandalen ten prooi gevallen en misschien zelfs meermaals want de toegang wordt met brede planken verhinderd. De zwemvijver die ook op de site van Arco staat, bood meer de aanblik van een modderpoel dan van een heuse zwemvijver. Honden zijn er ook niet in toegelaten hoewel zij naar onze mening minder risico lopen als ze hier een frisse duik zouden nemen. Na afloop streken we neer in het centrum van Rance. Voor wie zijn neus al eens in een museum binnen steekt: op hetzelfde plein waar we onze dorst gingen lessen, is ook het marmer museum. De roze marmer uit deze streek is trouwens wereld beroemd. Iets voorbij Rance ligt Chimay. Wij kozen natuurlijk voor het streekbier of wat dachten jullie?

 

Situatieschets...