|
Vertrek: Vanaf een kleine parking achter de
fontein en de kerk in het centrum van Deigné (Aywaille). Lengte wandeling: +/- 14 km op goed bewandelbaar terrein, af en toe flink stijgen maar steeds op veilige paden. Moeilijkheidsgraad voor de hondjes: Alhoewel Jadzea in een luie bui was, kon ze op alle plaatsen goed volgen en had ze echt geen hulp nodig. Alleen jammer dat er, naar mijn inzien, een beetje te veel asfalt te bewandelen valt. Naar schatting heeft Jadzea zo'n 70% van de tijd kunnen loslopen.
Gegevens wandeling:
Bespreking wandeling:
Op een moment werd onze
doortocht zelfs verspert door een uit de weide ontsnapt exemplaar. Deze
trok zich van ons weinig aan en zelfs Jadzea voelde niet de behoefte om
al te dicht bij dit exemplaar in de buurt te komen. Ze hield zich zelfs
opvallend rustig... Na dus een vijftal km kom je terug in het dorpje van
Deigné aan en vlak voor je bij je wagen komt is er weer een bron die de
mogelijkheid biedt om je lieveling de dorst te laten lessen. Een kleine
waarschuwing echter... de kasseien aan het uiteinde van de drinkbakken
zijn spekglad! Zo mocht ik aan den lijve ondervinden: één stap op de
natte stenen en voor ik het wist zat ik op één knie! Gelukkig zonder al
te veel erg maar de rest van de wandeling wist ik welk been er onzacht
in contact geweest was met de grond. Heb je een picknick mee dan kan je
ofwel deze opeten onder de overdekte hal aan de parking of nog even
doorstappen tot aan de Menhir, +/- 1km verder, een leuke plek om even
tot rust te komen. Terug beneden gaat de wandeling verder langs
geasfalteerde wegen. Bijna aan het wildpark mag je terug de bossen in om
na een riante manege aan een stevige klim te beginnen.
Na deze klim komt het tweede punt van de wandeling waar het mis kan lopen. Op de beschrijving staat dat je aan een weide scherp links moet afslaan maar deze weg lijkt zich iets voorbij de weide te bevinden. Toen ik deze weg volgde liep deze quasi dood op een kleine open plek in het bos. Ik ploegde dan maar door het hoge gras tot ik op een grindweg terecht kwam. Echt kloppen deed de beschrijving hier niet maar het besluit om het riviertje te volgen en dit geen tweede maal over te steken loonde zich toen ik beneden weer op de N666 terecht kwam. Vanaf nu kon ik weer zonder problemen de beschrijving volgen en klopte deze als een bus. Op één beboste klim na vervolgde deze weg zich steeds over asfalt wegentjes. Gelukkig zonder al te veel verkeer en met regelmatig mooie vergezichten.
Jadzea pufte ondertussen
achter mij mee en was blijkbaar toch blij dat ze op het einde van de
wandeling achter in de wagen kon neerploffen. Al bij al toch een
wandeling die de moeite waard bleek. Onderweg kom je,op dat ene
riviertje na, niet al te veel water tegen wat de hondjes afkoeling en
dorstlessing zou kunnen bieden. Voldoende drinkwater meenemen is dus de
boodschap. Ook op een erg zonnige dag moet je opletten dat je hondjes
geen last krijgen van oververhitting want de stukken over de asfaltwegen
kunnen tijdens zo'n periode echte broeikasten lijken.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)