Lengte wandeling: +/- 11km, op matig variërend terrein, af en toe wat stijgen en dalen, ongeveer 2km langs de openbare weg. Aangepast schoeisel noodzakelijk: gras, riviertje, modder, boomstronken,...

Moeilijkheidsgraad voor de hondjes:  Dunja, Jadzea en Elmo amuseerden zich kostelijk op voor hen eenvoudig te belopen terrein. Gelukkig zijn zij wat zelfreinigend... 95% van de tijd konden zij lekker los ravotten, alhoewel het eigenlijk niet mag. Stttttt, niet verder vertellen!

Gegevens Kaart:
De beschrijving van het boek klopt na 15 jaar nog perfect behalve de aanduiding dat je wandeling nummer 3 diende te volgen. Op onze wandeling kwamen we enkel de aanduiding nummer vier (zie afbeelding in de tekst) tegen, de GPS deed de rest.

Bespreking wandeling:
Ottré is nauwelijks een voorschoot groot. Geen wonder dat je binnen enkele tellen de huizen achter je laat en je jezelf in zalige stilte kan baden. Stevig klimmen of dalen op deze wandeling zit er hier niet in. We zitten hier tegen het hoogste punt van België, de Baraque Fraiture. De beschrijving is zeer nauwkeurig, op het detail na dat mountainbikers de voorrang gekregen hebben op wandelaars. Vandaar dat we overal waar de omschrijving nummer 3 aangaf, we steevast nummer vier zagen verschijnen. Voor wandelaars is de wandeling zeker geen helse klus. Voor tweewielers des te meer. De ondergrond varieert sterk: van asfalt tot diepe modder waar echt geen doorkomen aan is. Die plaatsen zijn gelukkig te omzeilen. Een aantal maal heeft de natuur ook zelfs de bosweg terug ingepalmd. Nog een teken dat slechts weinig wandelaars of fietsers gebruik maken van deze route. Des te leuker voor onze hondjes natuurlijk. En als er minstens honderd manieren zijn om een modderpoel te ontwijken, geven zowel Dunja als Elmo er de voorkeur aan om er dwars door te lopen. Jaloers op hun black & tan collega's misschien?
 

Omdat we net voor de middag op pad gingen, houden we halt aan de oevers van een klein kabbelend beekje, de Mirenne. Echter niet voor dat we een stevige hindernis onder de vorm van omgehakte dennen moesten nemen. Ook aan de overzijde van de beek heeft men alle bomen gerooid. Waarschijnlijk wordt hier een nieuwe aanplanting voorzien. Binnen een aantal jaar zal je onze foto's dus niet meer kunnen vergelijken. Dat de houthakkers de dag van vandaag gebruik maken van zware machines, is duidelijk te merken als de weg een eind verderop weer in een modderpoel herschapen werd. Gelukkig beperken deze stroken zich en krijgen we weer vaste grond onder onze voeten geschoven. Naast de stilte kan je ook regelmatig genieten van prachtige vergezichten. Ons landje heeft nog veel mooie plekjes, alleen krijgt het veel te weinig aandacht. Of is dat misschien maar goed ook? Als straks iedereen hier komt wandelen, is ook hier de rust voorbij. Na de zoveelste zachte helling te hebben opgelopen, dalen we nu langzaam terug naar ons vertrekpunt. Ottré maakt samen met nog 22 andere gehuchten deel uit van Vielsalm. Hiermee beslaat de gemeente een flink stuk van de oppervlakte van de Hoge Venen. Niet die met de uitgestrekte heiden maar die met prachtige bossen. Een aanrader, zeker als de temperaturen wat hoger opklimmen en de regen achterwege blijft. Aan de ingang van Ottré staat een gedenkteken. Ook hier werd tijdens het Ardennen offensief hevig slag geleverd tussen de Duitse en de geallieerden troepen. Ook belangrijk om weten is dat je in Ottré zelf geen eet- of drankgelegenheid tegen komt. Tenminste, wij hebben er geen gevonden. Op een boogscheut van Ottré ligt echter een hotel-restaurant. Hier kan je ook in de namiddag terecht voor een natje. Wie meer vertier zoekt, zal zich naar Vielsalm moeten begeven. Zeker dat je daar meer keuze zal vinden. Wij waren in ieder geval met onze drie Hovi's van harte welkom op het terras van dit hotel. Een leuke afsluiter van een mooie dag.