|
Vertrek: Centrum van Nismes, aan de kerk.
Voldoende parkeergelegenheid in de omgeving. Lengte wandeling: +/- 13km, wij deden er echter 15km, op erg variërend terrein, gedurende de gehele wandeling wordt er flink gestegen en gedaald, af en toe zelfs op handen en voeten. Ook moet je één maal door een snel stromende Viroin waden.
Moeilijkheidsgraad voor de hondjes:
Dunja, Jadzea, Dante en Seppe vonden het niet
al te lastig alleen moesten ze stevig zwemmen in de stroom, onderweg was er voldoende water
maar toch maar een beetje extra meenemen om hen op elk moment te kunnen laten
drinken. Schaduw was langs de volledige
route geen probleem, alleen de laatste 1,5km gaat langs een wat drukkere
weg zonder al te veel schaduw.
Gegevens Kaart:
Bespreking wandeling:
Na een eerste oogcontact met de Viroin, is het afdalen geblazen. Bij regen kan je de laatste klim maar beter niet doen en gewoon rond de heuvel het pad volgen. De afdaling lag er immers nu ook verraderlijk glad bij. Marc mocht dit spoedig ondervinden. Een stevig boompje hielp hem om te vermijden dat hij geheel tot beneden zou glijden. Voor onze hondjes bleek dit allemaal geen probleem. Die stormden de heuvel op en af alsof het niets was. Benijdenswaardig toch, die behendigheid. Zodra we terug op het bredere bospad liepen, drong ook het ruisen van stromend water steeds nadrukkelijker. De Viroin kon niet ver meer zijn. Voor wie niet bekend is in de streek, zoals wij dus, heeft er totaal geen idee van wat voor een rivier je volgens de beschrijving mag doorwaden. De regen van de afgelopen dagen had de Viroin waarschijnlijk wel in debiet doen toenemen. Een geschikte plaats vinden om deze mini-Nijl over te steken, leek niet direct vanzelfsprekend. Dan maar eerst een kleine stop om wat te rusten en te eten. Ondertussen werd er overlegt waar we het er zouden op wagen... De keuze viel uiteindelijk op de plaats waar de rivier twee dammetjes overspoelde. Louis besloot om zijn geluk te wagen om via de spoorwegbrug aan de andere oever te komen én met droge voeten. Peter trok zijn, geschikte, stoute schoenen aan en waagde de overtocht maar eerst zonder bepakking. Je weet maar nooit... Marleen en Marc bleven op de oever zijn schreden gade slaan. Het eerste stuk bleef gelijkmatig dalen tot iets boven kniehoogte maar daar waar de stroming het sterkst was verdween Peter bijna tot aan zijn middel in het water. Gelukkig was deze strook niet erg breed. De honden volgende gedwee zijn route maar werden halfweg meegesleurd door de stroming. Zonder erg evenwel want met wat krachtige slagen kwamen ze weer in zijn buurt en stonden samen algauw op de andere oever naar ons te kijken. Tijd om dus ook zelf de oversteek te maken maar dan wel met bepakking. Peter mocht de tocht nog twee maal herhalen om zijn spullen op te halen. Marleen verloor haar teenslippers aan de kracht van het snelstromende water. Buiten een natte broek en een deel van onze T-shirts bleef de rest gelukkig droog. Veel tijd om te bekomen was er echter niet. Terug de stapschoenen aan en weer verder. Louis kwam ons al tegemoet gestapt, net voor het punt waar we alweer een nieuwe en mogelijk nog steilere helling opklommen. Best dat je ook hier de beschrijving even laat voor wat ze is en gewoon het begane pad blijft volgen tot dat je op een breder bospad komt dat je naar rechts volgt. Verder mag je die beschrijving dan weer wel volgen: ze brengt je na dalen en stijgen, met zelfs een stukje op handen en voeten. Het vermelde gele bord bleek echter wel erg goed verscholen in de struiken voor de klimrotsen, waarna je vlot tot bij de ruïne van "La Haute Roche" komt. Ook hier weer even halt gehouden om de verdere route te bepalen. Uiteindelijk kozen we zelf voor een alternatieve afdaling. Al spoedig doemden de eerste huisjes van Dourbes op. Het was wel nodig om ons even te informeren naar de ligging van het gemeentehuis om opnieuw op het juiste pad te geraken.
Eens voorbij Dourbes, is
het gestaag klimmen langsheen een schare aartslelijke bungalows naar het
laatste hoogtepunt van deze wandeling. Een smal pad brengt je naar een
kale rots mét kruis en een prachtig uitzicht over Nismes. Het paadje met
vermelding nummer 4 was ook niet terug te vinden en dus kozen we op goed
geluk een padje met iets verder een weiland. Blijkbaar was dit ook het
bedoelde pad. Na het kruis nog slechts één ding: dalen! Vanaf dat we het
spoor bereikten, was ook het rijk uit voor onze hondjes. Nog 1,5
kilometer langsheen een iets drukkere locale weg tot in het centrum van
Nismes. Moe maar tevreden lieten we ons neerploffen op een van de
terrasjes die Nismes rijk is.
|
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)