Een stralende, koude ochtend in januari. Alle ingrediënten aanwezig voor een prachtige dag. Om onze eigen hondjes eerst weer aan elkaar te laten wennen laten we Jadzea, Axel en Elmo eerst nog wat dollen in de tuin bij Peter thuis. Zeker met onze jongste spruit geen overbodige luxe. Zodra het wat rustiger geworden is, kunnen we ons op pad begeven. Net op het afgesproken uur bereiken we de grote parking van de Pallieterhoeve. Warm ingeduffeld, wachten we samen op de rest van de deelnemers.  Die laten niet lang op zich wachten: Jettie, Michaël en hun lieve Djerba vervoegen al snel ons gezelschap. Zelf weten we dat er niet al te veel reactie geweest is op onze uitnodiging, dus wachten we enkel nog op Marleen en Dante. Bezorgde gezichten als het uur van vertrek al voorbij is en er nog geen spoor van hen te bekennen valt. Best even nagaan of er misschien iets fout gelopen is. Niet echt zo blijkt. Ze had zich andermaal vergist van dag. Had ze daar mooi gestaan zondagochtend! Dan maar op pad! Zodra we de oevers van de Nete bereiken, krijgt de roedel de vrije loop en kunnen we ondertussen genieten van het schilderachtige landschap dat de Netevallei ons voorspiegelt. Even later duikelen we links het bos in, om de wandeling iets langer en afwisselender te maken. De eerste minuten van onze wandeling worden door Jadzea en Djerba gebruikt om even duidelijk de rangorde vast te leggen. Als ze echter beginnen overdrijven, komt Axel spoedig weer orde op zaken stellen en doen ze elk hun ding. Djerba heeft een grote voorliefde voor bevroren bosgrond. Vrolijk schuift en schurkt ze zich regelmatig over de grond. Ze heeft er duidelijk zin in. Een verdwaalde jogger en een enkele fietser verplicht ons een enkele keer de pret even aan banden te leggen. Daarna mogen ze van ons weer naar harte hun capriolen te toon spreiden. Inmiddels hebben we ook al wat beter kennis kunnen maken met onze nieuwe vrienden. Jettie en Michaël zijn geheel gewonnen voor het Hovawart ras en kunnen ons vertellen dat het heel wat moeite en tijd gekost heeft om hun lieveling op de kop te tikken. Axel en Djerba zijn overigens nauw met elkaar verwant: de moeder van Djerba is een tante van Axel. Als je beide snoeten bekijkt, kan je nog wel trekken van Anjana herkennen.
Na een korte doortocht langs de uitlopers van een woonwijk, bereiken we opnieuw de oever van de Nete. Regelmatig blijven Djerba en Jadzea de boel op stelten zetten en voelt Axel zich geroepen om die twee weer tot de orde te roepen. Waar Elmo ondertussen uithangt? Die huppelt vrolijk overal achteraan zonder echt te begrijpen wat er gaande is. Of misschien juist wel? Achter die guitige ogen verschuilt zich een bijzonder schrandere puppy die geen enkele gelegenheid onbenut laat om iets bij te leren.
Nog voor we het goed beseffen, hebben we het keerpunt al bereikt en zetten we opnieuw koers naar de Pallieterhoeve. Ofschoon Peter en ikzelf deze oever al meermaals betreden hebben, licht de Nete telkens weer een nieuw tipje van haar sluier op. Het samenspel van licht en schaduw bezorgen de wandelaar een aangenaam, rustgevend gevoel. Als het ons kan bekoren, is het niet moeilijk te begrijpen dat menig kunstenaar of schrijver hier de nodige inspiratie heeft komen opdoen. Helaas, 8,25 kilometer, daar doe je met een Hovawart geen twee uur over. Na een zoveelste meander doemen de contouren van de hoeve voor ons op. Tijd om mens en hond te laven. Ons intrede in de Pallieterhoeve kreeg de nodige aandacht van de aanwezigen. Niet dat onze hondjes het zo bond maakten maar alleen hun verschijning was al voldoende om menige gast in zijn beweging te bevriezen. Je went er wel aan natuurlijk maar niets is minder leuk dan de aandacht op je honden gevestigd te weten. Het uitwisselen van blikken, het elkaar aanstoten en met het hoofd in onze richting draaien is een vaak weerkerend fenomeen. Wat voel je je dan trots om een Hovawart eigenaar te zijn. Onze gastheren zijn overigens erg gastvrij voor honden. nog voor ze ons vragen wat we wensen te gebruiken, vragen ze eerst of onze hondjes willen drinken. Dat slaan zij natuurlijk niet af. Axel is blijkbaar wel zó moe dat hij al liggend uit de hem toegeschoven waterbak drinkt. Terwijl wij ons tegoed doen aan wat gerstenat en een stevige maaltijd, genieten onze Hovawartjes na van deze mooie wandeling. Jadzea en Axel zoeken daarbij steeds elkanders gezelschap op. Een onafscheidelijk koppel, dat is het minste wat je van die twee kan zeggen. Omdat Marleen de wandeling moest missen, laten we haar even weten dat we aangekomen zijn en een weinig later mogen we haar, Dante en hun jongste Chihuahua op de parking begroeten. Voor Jettie, Michaël en Djerba is dit een kennismaking met een zwarte versie van het ras. Even later keren zij huiswaarts en duiken wij samen met Marleen nog even de hoeve in. Gezelligheid kent geen tijd en de aanwezigheid mogen delen met andere Hovawartjes verhoogt alleen maar de gezelligheid. Nog voor we nog maar iets kunnen bestellen, worden we alweer bedolven onder de vragen van nieuwsgierige gasten. Wil je zelf ook eens in het middelpunt van de belangstelling staan? Treed dan gerust in onze voetsporen en overtuig jezelf!