Dit verhaal is meer een persoonlijke ervaring. waarom? Omdat ze voor ieder van ons anders geweest zal zijn.Zaterdagavond omstreeks half acht zoek ik me een plaatsje in de buurt van de manege. De parking is overvol en in het vale licht van de straatverlichting kan ik nog net een plek ontwaren. Eens uitgestapt, kruipt een eerste rilling langs mijn ruggengraat omhoog. De kille avondbries streelt mijn gezicht als een ontevreden minnaar. Plots schieten twee schimmen over de weg. Een hond sleurt zijn baas met geweld in de richting van de manege. In hun zog volgt een volgende schaduw. Dit kan alleen Ivo met gevolg zijn, flitst het door mijn hoofd. Mijn gezellin voor vanavond is Dunja. Een goede oefening voor een hond die angstig is in het donker. Ik posteer me op een veilige plek langs de weg zodat ik alle aanstormende wagens in het oog kan houden. Luttele minuten later snort een kleine bestelwagen langs ons heen om even verder halt te houden in de berm. Onze gids voor vanavond is dus present. Telkens als nieuwe koplampen de nacht verlichten is het uitkijken of het iemand is die we op ons lijstje hebben staan. Franz is de volgende, dan... telefoon! Ivo is inmiddels mee komen postvatten. Neen, niet Marleen maar Peter is dit maal het noorden kwijt. Minuten later staat hij bij ons dankzij de nuttige richtlijnen van Ivo. Weer telefoon! Nu is het Marleen! Ook zij krijgt de nodige aanwijzingen maar links en recht is niet voor iedereen hetzelfde dus er volgt meer dan één gesprek. Ook zij wordt door Ivo tot aan de manege geloodst. Weer doemen lichten op uit het duister. Als ook deze auto halt houdt, weten we dat ons Waals gezelschap toegekomen is. De silhouetten van Monik en Daniel samen met Zagorska en de senior van onze Hovawartjes Balder krijgen vorm als ze ons naderen. Nog enkel wachten op Magali en Santos. Helaas! Na het academisch kwartier, bestuiten we om onze griezeltocht aan te vatten. Om 20:15 uur krijgen we van locale stand-up comedian Alain een droge mededeling: "De verlichting die jullie bij hebben mag enkel gebruikt worden in geval dat je je hond kwijt speelt of in geval van nood. Bijvoorbeeld als je gevallen bent. Voor de rest wandelt iedereen in het volslagen duister." Hoelang het duurt voor onze ogen aan deze toestand wennen? Ongeveer een half uur!! OK! Op weg. Niet eens honderd meter verlicht en dan rechts het bos in. De eerste meters van onze wandeling weerklinken nog opgewekte stemmen. Eens het bospad bereikt, verstommen de stemmen en blijft alleen het geluid van stappen en hijgende honden over. Geen dertig meter in het bos en mijn voorliggers worden opgeslokt door het duister. Omdat zowel Dunja als Jadzea leds om hun gespierde lijven droegen, mochten ze geen deel uitmaken van de kop en moesten ze de achterhoede vormen. Een blik achterwaarts stelt me gerust. Peter, Monik en Daniel volgen nog steeds. Maar waar is de rest? Dit is geen goedkope Rambo productie, noch fictie. Hier is het stappen en hopen dat je nergens tegenop knalt. Terwijl ik steeds minder op mijn gezichtsvermogen kan vertrouwen, verscherpen mijn andere zintuigen minuut na minuut. De enige manier om je weg te vervolgen is door omhoog te kijken! Gek? Neen, de weg die hier blijkbaar nog breed is, maakt een duidelijke afscheiding tussen de bomen. Geholpen door de heldere sterrennacht, weet ik de richting te bewaren. Een moordenaar op vijf meter van me af die me roerloos staat aan te staren, loop ik argeloos voorbij. Niets kan je hier onderscheiden, geen struik, geen boom, geen levende ziel. Te bedenken dat hier herten vrij kunnen rondlopen! Als een dronken man zwalp ik over de weg. Naast de kille avondlucht, streelt af en toe een twijg mijn gelaat. Alsof niemand voor mij de weg genomen heeft, word ik soms gevangen in spinrag. Zit ik hier nog op de juiste route? Ergens achter me ontwaar ik nog steeds de huppelende leds van Jadzea. Voor mij enkel een zwarte leegte. Hoe snel het menselijk lichaam zich weet aan te passen! Gevoel en gehoor worden plots veel intenser. Elke prikkel op de huid, elk geluid dringt door tot op het bot. Dat geldt touwens ook voor mijn eigen stappen. Elke pas dreunt door mijn hoofd als een dodenmars. Waar zit toch Alain en de rest van ons gezelschap?? Plots kom ik op een T-kruising. Langs waar zijn ze nu verder gegaan? Inmiddels waren Peter, Monik en Daniel ook komen aansluiten. Hoever hadden we nu gestapt? Een kilometer? Neen! Nauwelijks enkele honderden meters. Nochtans leek het een eeuwigheid geduurd te hebben. Een andere bosweg volgend, bracht ons weer allemaal te samen. Tijd voor ons eerste griezel verhaal. Na deze "opkikker" zetten we onze blindentocht verder. Rechte wegen zijn saai! Dus nemen we er toch enkele kronkelende bospaden bij! Onwillekeurig moet ik aan Vietnam denken. De toenmalige GI's verbleven weken in de jungle. Hun tochten waren erger dan de hel. Elke nachtelijke stap kon hun einde betekenen want overal werden boobytraps voor de oprukkende Amerikanen achtergelaten. Moesten we van onze para ook iets dergelijks verwachten? Had hij iets in het bos komen verstoppen om ons straks de stuipen op het lijf te jagen? Waarschijnlijk ook niet. Hij weet ook dat hij naast mensen ook Hovawartjes in zijn zog heeft en die reageren elk op hun eigen manier op gevaar. Even later licht een kleine led op in het duister. Weer tijd voor een halte en een volgend griezelverhaal. Sommige dingen klinken zeer bekend in de oren zoals De tuinman en de Dood van P.N. van Eyck. Weer vervolgen we onze tocht. Op een bepaald moment voert de weg ons langs een meertje. Nu ben ik echt niet zo ver achter onze leider maar het duister is misleidend. Als ik rechts mijn weg wil vervolgen, zakt de bodem onder me weg. Tijd om even bij te lichten. Ik sta op een halve meter van het meer! Dat is niet de juiste weg zeker? La Dunja blijft de hele tijd los aan mijn zijde. Geduldig wacht ze tot ik op mijn passen terugkeer. Na nog enkele verwarrende boswegen en verhalen komen we terug in de bewoonde wereld. Terwijl alle hondjes rustig bleven in het bos, hervallen de reuen in hun gewoonlijke driften die ze overdag ten toon spreiden. Dreigend met ontblote tanden en gegrol trachten ze opnieuw uit te vissen wie de sterkste is. Hun pret is echter van korte duur. Behalve Dante en Balder, mag de rest gaan rusten in de wagen van hun eigenaars. Tijd voor een gezellige babbel in de omhelzende warmte van de manege. Ofschoon de verhalen en gedichten iets anders lieten verwachten, vielen er geen slachtoffers, moesten we geen lijken zoeken. Toch wel vermoeiend, zo'n tocht door het duister. Niets van wat je overdag te zien krijgt lijkt nog wat het is in het duister. Een verbodsbord met witte achtergrond lijkt dan op een menselijk figuur. Bomen en struiken vormen hun eigen wereld van schimmen en demonen. En zeggen dat we over de galgenberg gewandeld hebben! Balder lijkt in de manege nog opgeslokt te worden door de mist... of is de lens gewoon aangedampt?
Als ik huiswaarts keer, kijk ik toch maar even rond of er op het dak van een auto geen ontsnapte gek zit die met het hoofd van één van mijn vrienden de cadans van zijn verwarring probeert na te drummen...

Een tochtje om eens met Halloween na te wandelen! Griezels ter wereld... verzamel u!

Dunja & Marc (en de rest natuurlijk ook)