Net zoals in de meeste hondenscholen is de
clubmatch één van de belangrijkste evenementen van het jaar. Hierna kan
je het verslag lezen van onze tenoren.
DUNJA:
Met haar veertien maanden is Dunja al een flinke meid, die zelfs met
weinig oefening behoorlijk werk levert. Zij verscheen dan ook aan de
start van de wedstrijd als de gedoodverfde overwinnaar. Haar baas was
daar zelf niet zo zeker van omdat er ook geduchte tegenstrevers op het
appel verschenen. Bijna traditioneel mocht eerst de slalom afgewerkt
worden, dit tussen 8 andere honden. Geen gemakkelijke opgave als je weet
dat er nogal wat nerveuze honden tussenzitten. Zenuwen gieren door mijn
keel als ik met haar de eerste meters afleg. De eerste buitenkant is ook
altijd belangrijk. Ik geef er de voorkeur aan niet op haar te letten en
te hopen dat ze mooi blijft volgen. Bij het verlossende commando "voet!"
heb ik geen idee hoe we het er vanaf gebracht hebben. Dan volgde het
voedsel weigeren. Snoepdoos Dunja bleef rustig zitten en gaf geen krimp.
Men probeerde mij wel aan de praat te krijgen over het verschil tussen
haar en een Flatcoated Retriever, maar in die val trapte ik gelukkig
niet. Tot dan toe een foutloos parcours. Daarna stonden de houdingen op
het programma. Niet haar lievelingsnummer, hoewel zeer eenvoudig. Eerst
af, dan zit en dan staan. La Dunja kreeg na haar zit plots stoppen in de
oren en het dubbele bijbevel bleek achteraf een dure beslissing te zijn
geweest. Verdere onderdelen als voorstellen van de hond, 2 minuten ter
plaatse blijven, apporteren, oproepen van de hond en los kruisen
leverden dan weer geen problemen meer op. Het resultaat mocht er dan ook
wezen: 78 op 80 ofwel 97,5%. Helaas niet genoeg om mijn collega Nathalie
(met Border) van de overwinning te houden. Zij scoorde maar liefst 79 op
80 ofwel 98,75%. Het is haar natuurlijk van harte gegund en een dikke
knuffel voor La Dunja voor haar prima prestatie.
JADZEA:
Optimaal weer voor Jadzea die dag, niet te warm en geen regen, dus
daaraan kan het allemaal al niet gelegen hebben. Super gemotiveerd voor
zo'n wedstrijd is die trien van mij nooit. Steeds doet ze alle
oefeningen met een air van..."ok baas als het echt niet anders kan
dan zal ik jou eens een pleziertje doen!" . Starten met de
"moeilijkste" oefening leverde haar al het maximum van de punten op:
tandjes laten zien oftewel het voorstellen van de hond. Daarna kon
Jadzea alle registers open trekken tijdens de vaste volgoefening. Naar
gewoonte begon zij tijdens de wandeling stevig in mijn broek te bijten
zodat zij aardig dicht bleef volgen. Daar gingen al drie punten de mist
in. Houdingen dan maar... Van zodra Jadzea weet dat het over de
houdingen gaat heft zij langzaam haar middenteen op van zodra het over
liggen gaat. Zelf was ik al blij dat de beginhouding liggen was zodat ik
naast haar stond om deze houding te bevelen. Na een eerste bevel kwam
het pootje al in de obscene houding te staan (bij wijze van spreken wel
te verstaan) en dus was een bijbevel ook hier weer nodig. Aangezien
Jadzea niet al te goed hoort kwam ze bij de daarop volgende houdingen
steeds een metertje dichter. Na de houdingen volgde dadelijk het voedsel
weigeren. Rot vlees? Natuurlijk haalde die teef van mij haar neus op
voor deze smurrie, op wandelingen wil het al wel eens verlopen. Bij het
los volgen moest ik zelf af en toe opletten dat ik Jadzea niet tegen
kwam, bv bij het maken van een acht, en diende ik haar nog even extra
"dicht" bij te bevelen. Acht van de 15 punten smolten dan ook als sneeuw
voor de zon van haar scoreformulier. Vermits liggen een favoriete
bezigheid van Jadzea blijft kon ze eindelijk nog eens maximaal scoren.
Eén van de lastigste proeven blijft toch het onderbreken... Gelukkig kon
ik deze maal mijn plaats bereiken vanwaar ik mijn bevelen diende te
roepen. Puur van de zenuwen riep ik zelfs een meter te vroeg op Jadzea
die na een korte pauze te blijven staan ipv haar favoriete lig houding
voor de verandering dan maar binnen de aangeduide vier meter ging
zitten. Zit voor? Baas die koekjes zitten toch in jouw rechter zak hé?
geen zit voor dus. Na de aankoop van een jutte worst blijkt het
apporteren voor Jadzea voor 99% te lukken. Op een snik hete dag zoekt ze
steeds met haar apport de koelste plaats van het terrein op. Die dag dus
niet en... alle punten binnen. Met uiteindelijk een totaal score van
80/100 was haar baasje best tevreden voor een eerste wedstrijd bij de
debutanten. Wat niet wil zeggen dat Jadzea nu op haar beide oren kan
gaan rusten...je moet tenslotte minstens 85% halen om een bruikbare
wedstrijd te spelen voor over te kunnen gaan naar programma 1. En bij
onze hondenschool geldt tevens de regel: 5 wedstrijden van 85% één 5 van
90% alvorens je mag promoveren. Nog héééééééél veel werk voor de boeg dus.
Het blijft tenslotte een Hovawart!
AXEL:
Met ons Boeleke weet ge nooit. Traint hij dikwijls ondermaats of tegen
zijn goesting, wedstrijden zijn iets wat hij meestal tot een goed einde
brengt. Zeker op de clubmatch heeft hij al een paar maal vriend en
vijand verrast door zijn uitstekende prestaties. Bij aanvang had ik
echter al een bang voorgevoel. Jadzea net terug van loopsheid en de
komst van Elmo in de roedel zouden wel eens roet in het eten kunnen
gooien. Vermits je bij Jadzea het programma al hebt kunnen volgen, kan
ik me beperken tot de harde feiten. Waar heeft mijne jongen zijn puntjes
"over den balk" gesmeten? Om te beginnen ééntje bij de vaste
volgoefening. Geen potten gebroken, baas tevreden! Houdingen: eerst
lekker mogen gaan liggen en dan al terug moeten gaan zitten? Ge weet
toch baas dat Jadzea hier nog geen 2 minuten geleden ook heeft gelegen??
Zijn zit ging dus al bijna de mist in maar gelukkig kwam de concentratie
vlug terug en verloor hij daar maar één puntje. Los volgen is een ander
paar mouwen: niet altijd volgt hij zoals het zou moeten maar net zoals
bij Peter kwam ik hem gelukkig niet tegen tijdens het maken van de acht.
Balans -4 en in totaal al 6 punten weg. Het leukste nummer voor een
wedstrijdspeler is en blijft de onderbreking. Met Axel is dat altijd
hopen dat hij op tijd aan de rem trekt én dat hij wil gaan liggen.
Afhankelijk van het bevel dat hij krijgt komt hij snel afgelopen (zit
voor) of afgekropen (kom hier). Om geen tempo aangesmeerd te krijgen dus
maar gekozen voor zit voor. Op het eerste merkpunt geroepen en toen zag
ik de bui al hangen. De trein was weer op hol geslagen. Een tweede bevel
deed hem wel vertragen maar nog niet stoppen. Tussen mijn tanden door
gaf ik hem na 5 meter nog een derde bevel en ging ons Boeleke
uiteindelijk liggen. Om kort te zijn: we hielden nog 1 miezerig puntje
over van de twintig! Het laatste nummer mochten Axel en ik zelf
beginnen: apporteren. Alleen als zijn apport tussen andere honden moet
weggehaald worden zal hij het vertikken om te apporteren, anders nooit
problemen. Met een gerust gemoed smeet de baas zijn voorwerp dus in de
aangegeven richting. Na een goede start drukte Axel plots op de rem en
ging geen meter meer in de richting van zijn apport. De aanwezigheid van
Dunja en Elmo naast het terrein kunnen misschien aan de basis gelegen
hebben maar Axel wilde niet apporteren! Droeve nul op vijftien dus. Eén
ding is zeker: met Axel loop je altijd in de gaten! Al twee maal heeft
hij zijn clubmatch in zijn reeks gewonnen, nu wilde hij voor de
verandering wel eens de rode lantaarn vasthouden. 59% en de laatste
plaats dus... reden te meer voor hem om het goed te maken op 10
september 2005. Dan speelt hij zijn eerste officiële wedstrijd bij de
debutanten. Hopelijk doet hij het daar wat beter!
|