 Nu
Timo zijn operatie achter de rug is, mogen we kennis maken met zijn nieuwe
ik.
Mijn laatste werkgever beschreef veranderingen in een werksituatie
als volgt: “Voor iets beter kan worden, wordt het eerst nog slechter.”
Ik moet toegeven: de man heeft gelijk. Zijn stelling gaat trouwens ook op
voor andere gevallen. Dat de hormonenwinkel van Timo behoorlijk op dreef
was, mochten we de laatste maanden van nabij beleven. Het is nog veel te
vroeg om een verlaging van het testosterongehalte bij Timo vast te
stellen. Wel in tegendeel, vraag het maar aan Pepper…
Naast de
gedragingen als hot dog heeft onze puber ook een heel arsenaal aan
puppykuren uit de hoek gesleurd. Zijn ochtend ritueel bestaat erin om
eerst mij en dan zijn tante te begroeten. Soms duikelt hij nog even de
zetel op maar zodra de baas aanstalten maakt om zijn slaapplek te
verlaten, veert hij overeind om met een ruime boog achter Pepper aan te
springen. Zijn baas houdt hij echter scherp in de gaten en wanneer die een
poging onderneemt om voet aan grond te zetten, wringt die bliksemschicht
zich ruggelings voor mij op de grond.
Vrolijk en wild met het hoofd
schuddend, voorkomt Timo zo dat ik mijn voeten in mijn sloffen kan
proppen. Lukt het uiteindelijk toch, hervat hij de jacht op Pepper. Rustig
wordt het pas wanneer ze hun eten gekregen hebben.
Overdag moeten de
tuinklompen, de hondendekentjes, de imitatie schapenvelletjes en de
tochtrol regelmatig van de oprit geplukt worden. Het straffe is dat je het
hem bijna nooit de verplaatsingen ziet uitvoeren. Betrap je die deugniet
toch een keertje, houdt hij in en trekt een schuldig smoeltje maar dat
kwispelstaarten verraden dat hij er toch veel plezier aan beleefd.
Sinds dag 1 is Timo dol op toekijken als het over tuinwerkzaamheden gaat.
Dit is vandaag niet anders. Helpen doet hij ook graag maar het is meestal
het soort hulp wat je liever niet krijgt. Snoeit de baas en verzamelt die
de takken op een hoop, is de kans groot dat Timo zich een paar exemplaren
uit de hoop bemachtigt om vervolgens de tak naar de plek te brengen waar
die vandaan gekomen is. Kwestie van bezig te blijven zeker? Begint het
vrouwtje alles op te ruimen, dan is ook Timo nooit ver uit de buurt.
Een flesje water helpen dragen, een knielkussentje meebrengen: hij doet
het allemaal. Een enkele keer heeft hij zich over de GSM van zijn vrouwtje
ontfermd. Gelukkig had ze dat snel opgemerkt anders was de baas weer in
kosten gevallen! Onze jonge schurk blijft op onnavolgbare wijze en uiterst
subtiel de burcht die Pepper noemt, belegeren. Wilde Timo in het begin
niet mee op de achterbank, kan hij niet wachten om die achterbank in te
palmen.
Dat heeft er al toe geleid dat de prinses liever in de koffer
wipt wanneer ze mee mag rijden.
Prins Timo palmt ook regelmatig de
troon van zijn tante in. Uiteraard is dit zeker niet naar haar zin maar
tot nog toe was ze nog niet bereid om Timo te verjagen. Voor hun baasje is
het allemaal wat dubbel.
 Timo
zoekt meer en meer toenadering tot zijn baas maar doet dit duidelijk op de
rug van zijn tante. Nu het tussen Timo en mezelf beter loopt, verplicht
die puber zijn baas tot een uiterst moeilijke evenwichtsoefening.
Om
Timo helemaal voor mij te kunnen winnen, is terechtwijzen of terugdringen
geen optie terwijl hijzelf elk van mijn knuffelmomentjes met Pepper
probeert te verijdelen of ze op zijn minst probeert te verstoren.
Dan
dreigt er ook echt gevaar want dat zijn de situaties wanneer Pepper wel
reageert. Vermoedelijk is het weer een kwestie van tijd voor ik andermaal
kennis mag maken met de bijtkracht van een Hovawart. Van Pepper heb ik
overigens nog geen aandenken.
Al de rest heeft één of meer littekens om
mijn huid achtergelaten, inclusief Timo. Trekt Timo altijd aan het langste
eind? Toch niet! In de afgelopen weken waren we hier thuis reeds vaker
getuige van een wilde achtervolging.
Oorzaak? Timo had weer eens een
grens overgestoken en mocht het, staart tussen de poten, op een lopen
zetten. Onze jonge snaak behoort tot de snellere exemplaren van zijn ras
maar met een boze tot woedende tante in zijn zog moet hij toch moeite doen
om haar af te houden. Het stopt pas wanneer
Pepper wat moe begint te
worden of wanneer ze er zelf genoeg van heeft. Zeer opvallend is dat Timo
na afloop een veilige afstand ten opzichte van haar in acht neemt. Net dan
zal Timo ook mijn gezelschap opzoeken. Terwijl het lijkt alsof de ogen van
Pepper een paar tinten donkerder geworden zijn met een bijzondere en
vooral dreigende flikkering in haar blik blijft ze haar neefje gadeslaan.
Wapenstilstand kennen ze ook: een kwartier voor het opstaan delen ze met
mij mijn kussen. Elk aan een kant. Voor mezelf betekent dit zeer intens
genieten. Het bestand eindigt echter zodra ik aanstalten maak om mijn
slaapplek te verlaten. Dan vervallen we in het ochtendritueel zoals eerder
beschreven. Hovawartjes leren van elkaar en dat zullen ook wij geweten
hebben.
Staarten hebben een magische aantrekkingskracht bij Ezri zeker
wanneer de eigenaar heel gelukkig en blij voor zijn of haar baas zit,
staat of ligt, halsreikend uitkijkend om een snoepje in ontvangst te mogen
nemen. Mocht Peter het niet verhinderen, had Ezri zich al vaker in een
staart vastgebeten. Timo heeft dit van haar geleerd of was het nu net
omgekeerd?
 In
ieder geval bungelt Timo geregeld aan de staart van Pepper met alle
gevolgen vandoen. Pepper op haar beurt zag dat bepaalde handelingen van
Timo behoorlijk wat lekkers opleverden en dus vond ze het leuk om dit ook
te gaan toepassen.
De tafel dekken of afruimen is ondertussen tot een
behoorlijke opgave uitgegroeid. We prijzen ons gelukkig dat Pepper sommige
handelingen niet wil overnemen. Kuiltjes graven is beneden haar standing.
Gelukkig zit er nog ergens een rem in Timo zijn systeem. Was die er niet
dan hadden we met zekerheid reeds een kuil van formaat gehad. Timo zou
daarmee de link met de eerste generatie sluiten. Timo is ook een
cultuurbarbaar of misschien een kunstliefhebber? Recent heeft hij nog een
beeldje van dichtbij bekeken. Het houtsnijwerkje vormde onderdeel van een
antieke kast maar stond los in een niche.
Tijdens het ravotten met
Pepper is het ding waarschijnlijk van de plek gekomen en lag het daar
eenzaam en verlaten op de vloer van onze living. Dan moet je als Hovawart
toch checken of er met het beeldje niks aan de hand is?
Dan moet je dat
beeldje toch ondervragen? Wanneer deze handelingen kunnen gesteld worden
onder dekking van de duisternis, kan je als baas alleen maar vaststellen
dat Timo je andermaal te slim is af geweest.
Voor zij die van
cijfertjes houden: er blijven nog drie beeldjes over. Vermits Timo de
waarde van onze kunstmeubels nu herleid heeft naar de waarde van
brandhout, speelt het verder geen rol meer of hij de andere beeldjes wel
of niet ongemoeid wil laten.
Met grote zekerheid mogen we stellen dat
Timo beslist nog wat schelmenstreken in de wachtrij heeft staan.
Oh wee
wanneer zijn inspiratie ook nog door Ezri gaat aangescherpt worden!
|
)
)
)
)
)
)
){kind=link}