 Reeds
vanaf het prille begin had de dierenarts kunnen vaststellen dat de
teeltballetjes van Timo niet ingedaald waren. Goed, er was nog ruim tijd
over maar het was wel een serieuze domper op de feestvreugde. Bleef de
situatie zo, dan ging er een fantastische dekreu aan Timo verloren.
Ook
na zijn eerste verjaardag bleef het euvel bestaan. Enig lichtpunt: ze
staken vast in de liesstreek waarbij een super dure operatie niet nodig
zou zijn. Onze dierenarts verklaarde ons de opties hoewel het er eigenlijk
slechts twee waren. Vrij simpel: wel of niet castreren.
Omdat ik als
begeleider van Timo er steeds behoorlijk huiverig tegenover stond, had ik
die beslissing liefst nog een hele poos voor me uit willen schuiven. Met
de vliegende start in de pubertijd begonnen de hormonen het bij Timo
regelmatig over te nemen waarbij Pepper het steeds vaker moest ontgelden.
Die op haar beurt liet het zich niet welgevallen en deelde geregeld
figuurlijk harde klappen uit.
Dit gedoe hielp me wel om overstag te
gaan en te opteren voor de castratie hoewel me dit wel zwaarmoedig stemde.
Wanneer Timo dan toch onder narcose moest, dan ook meteen maar zijn heupen
laten nakijken. Uit praktische overwegingen kozen we er uiteindelijk voor
om Timo door het team van Bart Verdonck te laten behandelen. Op vrijdag 12
september ging het gebeuren.
Afspraak om 13:15 uur. Timo mocht 12 uur
voordien niks eten en vier uur voor de afspraak zelfs niet meer drinken.
Stress puur en niet alleen voor Timo. Telde je daar nog eens bij op dat
het simpele ritje naar de praktijk totaal vastliep in een file, begonnen
bij de baas alle systemen in het rood te gaan.
Omdat wij te laat
aankwamen voor onze afspraak, kon een andere hondenbezitter onze plek
overnemen en dienden we andermaal noodgedwongen te wachten.
Gelukkig
scheen Timo het redelijk rustig over zich heen te laten gaan. Bart had het
probleem van Timo als genetisch geklasseerd. Deze bloedlijn verderzetten,
kon nazaten met gelijkaardige problemen opzadelen en dus geen goed idee.  Bij
Timo stopte dit verhaal echter.
Toen het eindelijk onze beurt was, had
onze prins de tijd niet om zelf zenuwachtig te worden. Timo kreeg meteen
een eerste prik met verdoving en ging binnen de tien minuten onder zeil.
Omstreeks 15:30 uur mochten we Timo komen afhalen. Het werd echter flink
later vooraleer we hem naar huis konden nemen.
Uit voorzorg kreeg Timo
een kraag aangemeten maar dat stijve ding was niet meteen een goede
oplossing. Timo trok een droevige snoet en voelde zich erg ongelukkig. Hij
knalde er ook overal met tegenaan en liep zo kans zichzelf te verwonden.
Dankzij een Duitse kennis kwamen we snel een betere oplossing op het
spoor. Die betere oplossing kregen we gelukkig daags nadien geleverd. Het
bood Timo wat meer bewegingsvrijheid maar aan de wonde likken werd alsnog
verhinderd.
Verder ging het goede nieuws niet. Timo mocht vijf dagen
antibiotica slikken. Dat werd onder zijn brokken gemengd en vermits hij
niet normaal kon eten, hielp ik hem bij elke maaltijd en was zo zeker dat
Timo zijn medicatie binnen had. Ons prinsje had de avond na zijn operatie
slechts 1 keertje staan plassen.
Dat was voordien anders geweest. Die
lampenkap scheen hem sterk te hinderen en mogelijk vervormde dat ding de
normale geluiden wat ervoor zorgde dat Timo buiten erg onzeker door de
tuin strompelde.
Hij moet ook pijn gehad hebben of op zijn minst een
vervelend gevoel.
Stappen deed hij met intervallen. Een paar passen en
dan gaan zitten, de staart recht achter zich houdend. Telkens wanneer het
de bedoeling was om te plassen, onderbrak hij zijn beweging en ging weer
zitten.
 Tot
een half uur kon het duren vooraleer hij eindelijk zijn blaas kon ledigen.
De zondag na de operatie mocht hij wel mee naar de hondenschool. Wat
afleiding kon hij nu best gebruiken. Het hielp in elk geval om hem zijn
behoefte te laten doen.
Zijn vriendjes bekeken hem argwanend. Timo was
wel Timo maar zag er zo raar uit! Gelukkig stelden ze zich solidair op en
zorgden ervoor dat hij rustig kon blijven liggen. Het paniekerig gedoe in
de tuin scheen echter nog niet tot bedaren te willen komen dus lieten we
hem aangelijnd buiten ons domein zijn ding doen.
Dat verliep tot onze
tevredenheid zeer vlot. Hem helpen met eten had ook een positieve invloed
op de verbinding met zijn baasje. Hij zocht en vond nu regelmatiger mijn
nabijheid en wilde frequent geknuffeld worden.
Timo had dan nog wel
geen vrede gesloten met die stomme kraag, hij probeerde in ieder geval met
zijn ouwe ik aan te sluiten. Echt vlot verliep dit natuurlijk lang niet
altijd. Soms leverde dit hilarische taferelen op, soms ook meelijwekkend.
Aftellen naar 22 september want dan mocht de kraag eraf! Net voordien
ontvingen we nog goed nieuws van het HD onderzoek: Timo had en heeft goede
heupen.
Maandagochtend mocht ik Timo eindelijk van zijn kwelgeest
verlossen. Even snuffelde hij er nog aan en stormde dan naar buiten, zijn
tante achterna.
Op de achterpoten steunend, maakte hij een vreugde
dansje en wilde eindelijk nog eens flink met Pepper ravotten.
Toen ze
hem even de rug toekeerde, greep de snoodaard haar bij de staart.
Tellen later lag Timo op de rug met een luid grollende Pepper boven hem.
Het zag er heel drastisch uit maar het hielp: puberende puppy Timo stond
meteen terug met de pootjes in de realiteit.
Prinses Pepper was nog
steeds zijn meerdere en dat zal nog heel lang zo blijven. Als troost mag
hij vanaf nu proberen om Ezri onder de knoet te houden.
Of hij daar in
zal slagen?
|
)
)
)
)
)
)