)
Om ooit nog eens aan een foto te geraken waar we trots onze Hovawartjes in de
3 kleuren kunnen tonen, is het noodzakelijk om er langzaam werk van te
maken.Zoals bekend, kiest Peter steevast voor de black&tan combinatie en voor een teef. Door erfenis en door bewuste andere keuze verschenen naast B’Elanna ook nog twee black & tans: Aiko en later Pepper. Vorig jaar nam blonde Timo zijn intrek en liet op deze wijze de balans reeds gunstiger uitslaan. De volgende stap wordt het verwerven van een zwarte teef maar dit mag best nog verre toekomst blijven. Vanaf zijn aankomst bezorgde Timo ons onwaarschijnlijk veel vreugde. Wel was het noodzakelijk om hem van Aiko weg te houden want spelen of ravotten zat er voor onze ouwe reus niet meer in. Dat verliep allemaal opperbest maar het zorgde ongemerkt voor een wijziging in mijn relatie met Timo. Hij was vanaf dag 1 al op zijn vrouwtje gericht maar het werd alleen maar erger. Thuis leek het nog mee te vallen. De kleine prins zorgde steeds voor de nodige animo en zijn zotte kuren volgden elkaar in sneltreinvaart op. Sinds de start van dit kalenderjaar echter, werden de kaarten behoorlijk door elkaar geschud, Je mag als baas zoveel plannen maken als je wil: laat je gezondheid het afweten, blijft al snel niks meer van je voornemens over. ) Dit heeft zo zijn consequenties gehad. Timo weet zich best uit te drukken. Wat hij wil of niet wil is voor mij zeer duidelijk. Door mijn “afwezigheid” richtte hij zich meer en meer op zijn vrouwtje maar ving daar helaas bot. Ook voor haar is dit totaal onbekend terrein: een Hovawart die voor haar kiest en niet voor mij. Inmiddels is Timo een ongeleid projectiel van ruim 16 maanden geworden. Een straffe puber dus. Komt hij thuis nog wel eens om een knuffel bedelen, zo afstandelijk gedraagt hij zich op training. “Vandaag niet baas” is de boodschap die Timo weet te verspreiden. Je mag daar gelijk welke krachtterm op kleven maar die middenvinger krijg ik wel elke les of training te zien. Dit is absoluut nieuw terrein voor mij en levert onzekerheid en frustraties op. Momenteel bestaat er geen enkele binding tussen Timo en mezelf als het op gehoorzaamheid aankomt. Het wordt nog een lange weg voor we een doorbraak gaan kunnen forceren. Het zal bloed, zweet en tranen kosten om tot een team uit te groeien. ) Dat we geen team zijn, heeft nog andere gevolgen. Met Pepper kan ik op stap gaan en haar gewoon los laten meelopen. Indien nodig, kan ik haar steeds aan de voet roepen en keert ze gedwee terug op haar stappen. Bij Timo is dit totaal onmogelijk. Pikt hij een geur op met die uitstekende neus van hem, zo verliest hij elk contact met de hem omringende wereld. Hij hoort of ziet niets meer en begint gewoon de geur te volgen die hij interessant vindt. Tijdens een test om hem vrij te laten rondhollen, heeft het veel moeite gekost om hem opnieuw aan de leiband te krijgen. Sindsdien is de lengte van de flexlijn zijn grootste afstand die hij zich van zijn baas kan verwijderen. Alweer een bron van frustratie. Ik mag nog veel zeuren maar dat gaat het probleem duidelijk niet oplossen. Het wordt zoeken naar een oplossing!
|
)