Zoveel Hovawartjes, zoveel karakters.

Het klinkt banaal maar niks is minder waar.
Onze jongste telg staat nu met alle pootjes in de puberteit en dat zullen we geweten hebben!
Bij aankomst in de huiselijke kring, haal je je als baas een hele hoop verwachtingen en waandenkbeelden voor de geest. Dat het wel eens anders lopen kan, daarvan is Timo het levende bewijs!
Timo is onze eerste reu die zich op zijn vrouwtje gericht heeft en niet op zijn baas. Axel en Elmo waren echt op hun baas gericht wat uiteindelijk tot een onverbiddelijke en vooral bloedig strijd leidde. Aiko hing zelfs al aan zijn baas nog voor hij bij ons introk.
Met die andere instelling moet nu vooral die baas mee leven en dat is lang niet eenvoudig. Omdat die sterke band ontbreekt, zijn er dingen die ik met Timo niet kan doen.
Wanneer hij en ik gaan wandelen, is het niet mogelijk om hem de vrije loop te laten gewoon al omdat hij niet naar mij wil luisteren.
De reden? De kleine prins drukt zijn neus tegen de grond en is vanaf dat moment niet meer aanspreekbaar. Zonder op- of omkijken stuift hij zijn neus achterna en reageert verder nergens meer op. Dat het momenteel bij 1 escapade gebleven is, is puur geluk. Of onze puber de banden nauwer wil aanhalen? Dit valt nog af te wachten!
Een uiterst moeilijke situatie om mee om te gaan!

Wie het ook niet onder de markt heeft met hem is zijn tante Pepper. Sinds het wegvallen van Aiko, probeert ze haar positie aan de top binnen de kleine roedel te handhaven maar dat verloopt veel minder vlot dan dat ze dit zelf zou willen.
Timo heeft ondanks zijn kleine gestalte een bijna notoir gebrek aan respect voor gezag en weet vaak niet van ophouden. Dat Pepper zich de afgelopen weken meer als een bad bitch gedroeg, is allemaal aan Timo te danken. Timo mag dan al heel zelfzeker zijn, het is gewoon een kwestie van tijd alvorens hij nog eens kennis gaat maken met Pepper haar scherpe tanden. Wat is er nog speciaal aan Timo? Hij wordt op magische wijze door alles van papier en karton aangetrokken: blaadjes keukenrol, servieten, papieren zakdoeken, kartonnen verpakkingen en ga zo maar door. Alles waar hij bij kan, wordt door hem vakkundig versnippert of zelfs verslonden. Dat wil ook betekenen dat we alle belangrijke documenten, facturen enz., op een veilige plek moeten bewaren.

De kleptomane trekjes gaan nog een stapje verder: is er geen papier of karton voorhanden, vallen handschoenen, tuinklompen petten, sokken, portefeuilles en alle andere zaken die hij kan ontvreemden binnen zijn interesseveld. Aan buitdrift geen gebrek dus!
Dit gedrag zorgt vaak voor hilarische toestanden.

Een Hovawart die met een headlight tussen de tanden de woonkamer ingeslopen komt, is heus wel een raar zicht! Gelukkig geeft hij dit zonder morren af maar je moet het natuurlijk wel tijdig gezien hebben.
Zodra hij de sloophamer heeft bovengehaald, heet het puin ruimen en waar nodig nieuw aanschaffen. Timo is nog steeds behoorlijk sociaal.
Aanvankelijk vond hij zelfs alle honden en hondjes leuk maar een paar spijtige voorvalletjes tijdens de les gehoorzaamheid, hebben hem alvast een paar krassen op zijn carrosserie opgeleverd. Op twee individuen wil hij zich alvast revancheren en dit is in dit stadium van zijn leven echt een zware opgave om hem daarvan te weerhouden. Probeer maar eens te oefenen waarbij hij niet aangelijnd is en zijn opponenten zich ook op het terrein bevinden.
Apporteren? Los volgen? Oproepen? Alleen te hopen dat we snel in de overgangsproeven slagen en dat we die ellende even achter ons mogen laten.
Dat Timo uniek is, heeft voor mijn menselijk brein zeker nadelen. Ik hou van blonde Hovawart reuen hoewel er zeker best pittige exemplaren tussen zitten. Dat Timo in menig aspect gelijkenis vertoont met Elmo zou me eigenlijk gelukkig moeten stemmen omdat ik Elmo nog vaak mis. Helaas heb ik mogen vaststellen dat ook dit niet het geval is. Een paar centimeter hogere schofthoogte hadden een wereld van verschil kunnen maken.
De dag komt nog dat ik “Elmo!” ga roepen terwijl het Timo moet zijn. Het is wat het is!

Natuurlijk hou ik van deze blonde droom en het is zeker geen nachtmerrie.
Hij is guitig, haalt puppykuren uit aan de lopende band maar toont ook vaak zijn dankbaarheid.
Het is bijzonder fijn te mogen beseffen dat een wezen van net iets meer dan een jaar oud er nu reeds in slaagt om mijn gevoelens te lezen.
Dat Timo na het heengaan van Aiko mij kwam troosten, was bijzonder ontroerend. Een lik op mijn neus was voldoende om te beseffen dat hij wist hoe het met me ging. Ik werd er behoorlijk emotioneel van. Als bonus likte hij de tranen, die ik toen de vrije loop liet, van mijn wangen.
Moeder Natuur zorgde ervoor dat die kleine prins onze kant op kwam. Nu te hopen dat ze ons nog vele jaren van zijn aanwezigheid laat genieten.

Het is alvast een voorrecht om hem naar zijn volwassenheid te mogen begeleiden.
Timo is een vrolijke knuffelbeer waar ik gelukkig van word. Hij is de zoveelste reden waarom ik voor een Hovawart gekozen heb.
Om het met de woorden van Alexander Laubenthal te zeggen: "Hovawart, alles andere ist Hund"!