Klopt dit wel? Bedoelen we die prinses die reeds ruim zeven jaar ons leven
opvrolijkt?
Het antwoord luidt volmondig JA!
Het heengaan van Aiko
was ook voor haar een zware klap. Ze liep duidelijk verloren en op de koop
toe kreeg ze dan nog af te rekenen met die opdringerige Timo. Ze werd
plots veel minder tolerant, beet vaker en ook letterlijk van zich af wat
bij Timo tot “gezichtsverlies” leidde. Stille getuige van de impact van
tanden en nagels zijn de lichtere vlekken op zijn snoet.
Veel van wat
er in de afgelopen tijd gebeurde, kon ook al nagelezen worden in haar
vorig verhaal: prinses met een missie. Leven met een Hovawart is echter
nooit rechtlijnig of voorspelbaar. Wanneer je dacht dat je wist hoe het
vervolg er zou uitzien, sloeg je alweer de bal behoorlijk mis.
Pepper
bleef het zalig vinden om als prinses behandeld te worden. Tegelijk bleef
ze ook naar oplossingen zoeken om dat aanstormende geweld van een Timo
binnen de perken te houden.
Dat Pepper ook haar baasjes in de gaten
hield, bleef voor ons onder de radar. Het resultaat van haar redeneringen
verschenen sinds de laatste weken plots aan de oppervlakte. Veel meer dan
de maanden voordien, fonkelden er pretlichtjes in haar ogen.
Ze volgde
het voorbeeld van Timo die maar al te graag opdringerig bij zijn vrouwtje
ging bedelen. Dat ze het nu ook aandurfde om dingen van de tafel te
pikken, was wel een nieuwe wending.
Er was wel een constante: het
gebeurde steeds buiten het gezichtsveld van haar baas. Was die baas alleen
aanwezig, verscheen er nooit een natte neus boven tafel wanneer hij ‘s
middags een boterham at. In alle andere gevallen werd het opletten
geblazen want die twee lekkerbekken zouden geen enkele gelegenheid onbenut
laten om iets eetbaars te bemachtigen.
Hadden we tot voor een paar
weken enkel maar een springlevende puppy Timo om de dag mee te starten, zo
kreeg hij nu het vrolijke gezelschap van zijn tante. Vond de baas dat het
tijd werd om zijn slaapstee te verlaten, zo loste hij zelf het startschot.
Timo fungeerde af en toe ook wel als wekker maar op andere dagen bleef ook
hij lekker maffen. Bij zoveel energie en vreugde bestond de noodzaak om
heel vlug het gaspedaal diep in te drukken om zo spoedig mogelijk de
achterdeur te kunnen open zwiepen.
Gelukkig vertoefden de buren vaak
elders en verstoorden onze uitbundige Hovawartjes niet elke dag hun
ochtendrust. Na de gebruikelijke routines, wrong ons duo zich terug naar
binnen. Wanneer dan Pepper haar blik de mijne kruiste, kon ik enkel
vaststellen dat ze heel gelukkig was en daar hoefde het zelfs geen goed
weer voor te zijn. Die uitbundigheid kende gelukkig zijn grenzen.
Na
hun ontbijt zochten elk hun favoriete plek van het moment op. Niet dat we
het ooit zouden testen maar de kans dat die twee niet meer van hun plek
zouden komen, was niet denkbeeldig. Had men ooit ergens het DNA van een
marmot aan de Hovawart toegevoegd?
Soms had ik er toch mijn twijfels
over. Waar Pepper steeds vaker het opdringerig gezelschap van Timo op
“haar” achterbank van de auto moest dulden, bleef voor haar vaak zitten
als enige houding over om mee te rijden. Om haar ongenoegen over deze
toestand aan twee partijen duidelijk te maken, begon ze naar elke hond,
naar elke voetganger en naar elke fietser te blaffen. Daarvoor hoefden we
zelfs nog niet te rijden. Stonden we ergens geparkeerd en stopte naast ons
een niets vermoedende burger, zo werd deze onthaald op dreigend grommen en
blaffen. Dat dit uiteenlopende reacties uitlokte, hoef ik niet uit te
leggen zeker?
Dat blaffen in de auto had ze waarschijnlijk van Aiko
geleerd en net zo min als hij, was ze onvoorspelbaar. Wanneer we dachten
dat ze zou blaffen of grommen, kon je haar duidelijk in de richting zien
gluren maar toch gaf ze geen toon van zich.
Het bewijs dat ze bewust
van zich liet horen, bestond erin dat je meermaals in de richting diende
te kijken op wat Pepper focuste. Het volstond dat de persoon, al dan niet
in gezelschap van een viervoeter, onze richting uit kwam.
Dat die zich
nog aan het begin van de straat bevond, leek haar niet te boeien.
Hoofdzaak: die figuur kwam onze richting uit! Bij elk van haar
interventies zorgde ze natuurlijk ook voor onrust bij Timo. Die veerde dan
recht om na te kijken wat zijn tante bedoelde maar moest dan terrein
prijsgeven. Een blik in de achteruitkijkspiegel toonde meestal een
zichtbaar tevreden Pepper met fonkelende oogjes.
Het was dus geen fabelt dat Hovawartjes gevoel voor humor hadden. Net als
bij Timo begon Pepper nu ook met de opvoeding van de jongste telg van de
Hovawartinfo familie. Week na week zag je de tolerantie tegenover Ezri wat
toenemen.
Voorwaarde was wel dat Ezri zich rustig gedroeg en het jagen
op de staart van tante Pepper achterwege liet. Hield zich Ezri aan de
eisen van de prinses, mocht Ezri zelfs al komen snuffelen en kon er zelfs
al wat wederzijds kwispelen af.
De cursus om Ezri dingen te leren, lag
al lang klaar. Het viel echter af te wachten wat er in de cursus stond en
hoe de prinses les ging geven. Had ze die cursus opgesteld vanuit haar
huidige manier van handelen, mocht nonkel Peter alvast zijn borst nat
maken want dan stond de mensheid nog wat te wachten.
Met een energiebrok als Ezri
hoefde Pepper alleen maar wat bij te regelen. De rest kon dat jong geweld
wel zelf invullen. Veel tijd hoefde Pepper echt niet te spenderen. De
ontmoetingen op donderdag boden al ruim gelegenheid en dan stak er nog die
joker in de mouw bij Pepper: Timo! Zijn probleem was echter het gebrek aan
maturiteit en natuurlijk gezag.
Gezag was en is trouwens iets waar Ezri
het wat moeilijk mee heeft. In het slechtste geval gaan we naar een
toekomst met twee Hovawartjes dat iedereen als een stelletje ongeregeld
gaat beschouwen. Tot slot nog een paar losse bedenkingen en
vaststellingen…
Pepper kan zeer overtuigend zijn wanneer het op koekjes
bedelen aan komt. Blijven zitten en naar de koekjestrommel blijven turen
helpt haar vaak aan een tweede koekje. Pepper pikt graag de knabbels van
Timo, al was het maar om hem te jennen. Slapende honden mag je niet wakker
maken maar Pepper kan het niet hebben dat Timo vredig ligt te pitten
terwijl zij wakker is. De boel op stelten zetten door luidkeels te
blaffen, helpt altijd.
Pepper heeft Timo al zo goed opgeleid dat ze er
nu zelf de gevolgen van moet dragen.
Die kapoen pikt steeds vaker haar
troon in.
De prinses kan het niet hebben dat Timo om knuffels komt
bedelen bij hun baasje. Timo beseft dit heel goed en legt er graag nog een
extra laagje op wanneer ze naar ons ligt te kijken.
|
)
)
)
)
){kind=link}