Pepper is sinds haar geboorte een speciaal geval. Ze heeft zo haar kuren
en gewoontes die ze de rest van haar leven wel zal behouden. Nu ze
stilaan op haar derde levensjaar afstevent, begint ze trekjes te krijgen
die men niet meer onder kuren kan klasseren. Ons prinses wil namelijk
op haar wenken bediend worden. Daardoor verandert je status als baas al
snel in lakei, ober, dienaar of hoe je het ook noemen wil. Recent hebben
we de voeding voor Aiko omgezet naar die voor oudere honden. Dit feit
heeft er al toe geleid dat Pepper zich minderbedeeld voelt en niet meer
spontaan haar brokken begint op te eten. Liever wacht ze tot Aiko klaar
is met eten om dan snel te gaan kijken of hij iets heeft overgelaten.
Vooral bij het ontbijt durft onze ouwe al wel eens wat laten liggen. Nog
voor je tot 3 kan tellen, heeft Pepper dan de rest naar binnengewerkt en
begint dan vrolijk haar eigen ontbijt te nuttigen. Snoepjes wil ze ook
als eerste krijgen. Een boze snoet of op z'n minst verontwaardiging in
haar blik: dat is wat je van haar dan mag verwachten. À propos snoepjes:
ze heeft voor zichzelf een systeem uitgedacht hoe ze aan veel snoepjes
kan geraken. Tijdens het afgelopen jaar (en het daaraan verbonden
thuiswerken voor haar baas), huppelde ze elke keer mee naar buiten om
dan rustig ergens te gaan liggen wachten om mee terug naar binnen te
stappen om een snoepje in ontvangst te kunnen nemen. Als dan ook nog
zoonlief thuis was, werd het voor haar al helemaal een feest. De deur
uitstappen zonder Pepper? Geen denken aan! En natuurlijk ook weer voor
dat snoepje lieve snoeten trekken. Dat ze nauwelijks vijf minuten
voordien dezelfde toer had uitgehaald, liet haar koud. Het kan nog
erger... Na hun ontbijt en een toertje door de tuin, krijgen ze elk een
hondenbiscuit. Mooi zitten is dan de boodschap maar als ze het "in haar
knoken" heeft, gaat ze gewoon op haar plek op de zetel liggen wachten om
daar haar koek in ontvangst te nemen. Laat haar baas zich daaraan
vangen? Natuurlijk want kan ze anders haar biscuit opeten?
't
Is maar hoe je het zelf wil invullen en ja: op dat vlak krijgen onze
lievelingen wel een voorkeursbehandeling. Bedelen aan tafel werd ooit
door Axel ingevoerd en is naadloos overgegaan op de volgende generaties
ofschoon ze nooit echt met elkaar in contact geweest zijn. Nu ja, dan moet
Dunja het al aan Aiko geleerd hebben tijdens het Kerstfeest waarbij ze
samen aanwezig waren alsook tijdens de klassieke wijn en kaas avond met
Oudjaar. Meer opleiding heeft Aiko nooit gekregen. Pepper, hoe kan het
ook anders, vormt bedelen om tot iets heel speciaals. In plaats van
naast een huisgenoot plaats te nemen, legt prinses zich binnen een voor
haar aanvaardbare afstand zodat ze alle tafelgenoten precies in het
vizier kan houden. Wanneer Aiko z'n buit binnenhaalt, wacht Pepper
rustig af tot een arm naar haar wordt uitgestoken om haar deel toe te
stoppen. Dat de milde schenker zich daarbij quasi een verrekking
toebrengt, vindt ze totaal niet erg. Ze zal hoogstens een poot
verschuiven en een beetje halsreikend moeite doen om aan haar buit te
geraken.
Daarna
neemt ze gewoon haar plek weer in en wacht af... het volgende hapje zal
ze toch krijgen. Als prinses mag je jezelf een plaats toe-eigenen. In de
keuken is dit, liefst tijdens de afwas, vlak voor de spoelbak. Opstaan
doet ze pas wanneer ze het water hoort weglopen. De potten moeten dan
maar op het aanrecht blijven staan totdat hare hoogheid het moment
verkozen heeft om zich te verplaatsen. Ze heeft ook haar plek op de
zetel. Delen hoeft ze die niet want Aiko verkiest het om niet op de
zetel te gaan liggen. Ofschoon ze haar eigen plek heeft uitgezocht, is
er niks leuker dan de plaats van het vrouwtje in te pikken wanneer die
beslist om naar bed te gaan. Marleen is nog niet de kamer uit of hup,
pikt ze meteen die plek in. Lekker warm! Haar baas krijgt dan een blik
toegeworpen zo van: "durf eens iets te zeggen".
Ondanks al haar rare kuren en gewoonten durft ze wel eens uit haar rol
te vallen. Dat gebeurd meestal als ze de tuin moet bewaken. Dan vergeet
ze plots haar adellijke afkomst en gedraagt zich als de eerste
beste straathond die het niet kan schelen om binnen de tien minuten zich
zo smerig te maken dat je ze met geen tangen meer kan aanpakken. Bij het
binnenkomen moet je dan niet alleen haar poten afdrogen, haar vacht lekt
meestal ook uit, zelfs wanneer het niet regent. Straffe toeren!
Volgend jaar wordt Pepper drie en bereikt dan de "volwassenheid". Wij
zijn alvast benieuwd hoe ze dit gaat inkleuren. Pepper kennende, mogen
we ons aan alles verwachten. Wordt dus zeker vervolgd...
|