Sinds het begin van de lock down in België en behorende tot één van de risicogroepen, geldt voor Marc een dubbel risico. Zelf kan en mag hij thuis werken maar z’n andere huisgenoten kunnen dit helaas niet. Dus ook in huis gelden de regels van afstand houden. Je eigen vrouw niet meer mogen knuffelen is dan ook een harde noot om te kraken…
Maar we gingen het over de inhoud van Pepper hebben. Elke trotse eigenares/eigenaar van een Hovawart mag Friedrich König dankbaar zijn voor het werk dat hij aan het begin van vorige eeuw verrichtte. Door kruising van verschillende rassen ontstond de Hovawart zoals hij of zij nu vaak thuis in de weg ligt. Op elke website van een Hovawart rasvereniging kan je lezen welke andere rassen gebruikt werden om tot dit unieke en prachtige resultaat te komen.
Toch heb ik de indruk wanneer ik Pepper observeer dat er destijds bewust of onbewust genen van andere wezens toegevoegd werden…

Pepper heeft iets van een springbok. Dit uit zich vooral wanneer ze haar lieveling Max in de tuin van de buren weet.
Om hem naar de afsluiting te lokken, trekt ze sprintjes over heel de lengte van de gemeenschappelijke afsluiting. Rennen doet ze daarbij niet maar springen, de 4 poten van de grond. Een hinde die haar zou gade slaan, zou Pepper gemakkelijk voor een kleine ree kunnen aanzien.
Lang zou de hinde haar niet blijven gadeslaan want het geluid dat Pepper tijdens het springen uitstoot, doet denken aan dat van hyena’s. Afrikaanse wilde honden werden ook ingezet voor de wedersamenstelling maar een hyena???

Pepper jaagt op katten maar tegelijk heeft ze een uitgesproken interesse in muizen, ratten en vogels. Bespieden, besluipen en proberen vangen, beschouwt ze als één van haar kerntaken als ze ons domein bewaakt. Zich de ledematen uitstrekken en zich de poten wassen doet ze ook. Mankeert enkel nog dat ze begint te spinnen!

Totaal onmogelijk maar niet minder aanwezig: krokodillen genen. Ook terug te vinden bij haar tante B’Elanna. Een aantal onder jullie zullen het verschijnsel vast wel erkennen… Zonder enige vorm van waarschuwing en vaak vanuit de meest onmogelijke posities mens of dier aanvallen en happen. Favoriete slachtoffers: het baasje, het vrouwtje maar vooral grote broer Aiko. Die voelt haar aanval wel aankomen, komt echter vaak te laat om zich te weren en blijft dan maar stokstijf staan om Pepper op die manier te laten ophouden. Lukt meestal maar lang niet altijd met als gevolg dat Pepper dan een pak op haar donder krijgt.
Totaal niet onder de indrukt, maakt Pepper zich dan uit de voeten op zoek naar een andere bezigheid, de staart hoog in de lucht en met een duivelse grimas op de snoet.

Als ze eens een keertje niet actief wil zijn, sluipt de gelijkenis met een luiaard binnen. Peppertje beweegt dan heel traag, ligt geregeld in onnatuurlijke en vanuit ons oogpunt ongemakkelijke houdingen. Daarbij kan het gebeuren dat ze haar omgeving wel in de gaten blijft houden maar dan met een slaperige, afwezige blik.

Pepperona heeft ook iets met een Puma. Deze grote katachtige verkiest het om prooien te verschalken vanuit een hinderlaag. Ons juffrouw doet net hetzelfde… ze onttrekt zich zo goed het gaat uit het zicht en kan minuten roerloos de straatkant observeren. Als een voorbijganger, al dan niet met hond, haar aandacht trekt, lukt ze er steeds vaker in om het geschikte ogenblik af te wachten om toe te slaan. Met een schicht verlaat ze haar schuilplek en terwijl haar poten nog nauwelijks grond raken, schiet ze op haar doel af. Helaas voor haar heeft haar baasje deze pret wat bedorven door een bijkomende afsluiting vooraan te plaatsen. De poort is bestand tegen haar onstuimige geweld maar niet de afsluiting en vermits deze nog maar net vernieuwd is, wilt haar baas niet dat ze ook deze afsluiting begint te slopen.
Zelfs met deze belemmering is het effect er niet minder om. Menig wandelaar die nu uit verveling zijn eigen gemeente aan het verkennen is, is door Peppertje zo al de stuipen op het lijf gejaagd.

Pepper en de genen van een Veelvraat. Ook hier zijn er treffende gelijkenissen. Sinds haar komst hebben we geleerd dat de combinatie eten onbeheerd achterlaten en Pepper enkel kan leiden tot ongewenst gedrag en in het slechtste geval tot een knagend honger gevoel. Het pleit echter in haar voordeel dat ze dit waarschijnlijk van Aiko heeft afgekeken. Kieskeurig is ze echter niet, helaas!

Indien er menselijke genen kunnen overspringen op Hovawartjes, dan heeft ze van ons ook enkele trekjes meegekregen. Mee mogen rijden met de auto vindt Pepper gewoon top. Ziet ze echter een andere viervoeter, begint ze eerst luidkeels te blaffen (net als Aiko trouwens) om dan over te schakelen naar iets wat we als preutelen zouden kunnen omschrijven. Zingen begint ze ook te doen. It runs in the family… Gevoel voor humor heeft ze helaas ook. Om het effect van haar grappen en grollen te versterken, put ze uit een van de hierboven omschreven diersoorten. Voorbeeldje? De baas plots bespringen wanneer die lekker languit in z’n luie zetel hangt of ligt, bij voorkeur als die dan nog een vol glas rode wijn in de hand houdt. Plagen kan en doet ze ook heel graag. Vraag dat maar aan Aiko.
Wanneer beiden een bot krijgen om lekker op te kluiven, mag Aiko zijn knabbel geen seconde alleen laten of Pepper gaat ermee aan de haal. Moet je dan de snoet van Aiko zien als hij merkt dat dat jonge mormel hem weer heeft kunnen verschalken.

Ook al vertoont ze soms wat rare kuren, Pepper is een geweldig lieve, super onstuimige Hovawart meid waar we nog veel pret mee gaan beleven. Nu nog terug kunnen keren naar een normaal leven!