Genieten van een lekker lang weekeinde. Dan moet er zeker een uitstapje gemaakt worden naar de Heimat! Vrijdag 16 augustus vroeg uit de veren (zoals alle dagen trouwens). Blijkbaar wist Aiko meteen dat hij naar z'n thuisland zou gaan en was vanaf de eerste minuut al een en al vrolijkheid. Natuurlijk deed Pepper vrolijk mee, ook al snapte ze totaal niet waarom haar grote voorbeeld zo deed. Onderweg was het redelijk druk maar gelukkig geen files. De temperatuur viel ook best mee en bleef gedurende heel de rit beneden de 20 graden. Toen we in Mützenich de grens over staken, verscheen er zelfs een glimlach op de snoet van Aiko. Pepper lag ondertussen vredig te pitten. De timing zat dit keer ook mee... Tegen etenstijd bereikten we Schleiden waar de tweevoeters in hun favoriete restaurant gingen genieten va een lekkere Duitse maaltijd. Aansluitend nog een bezoek aan het plaatselijke grootwarenhuis om die dingen te kopen die je hier niet kan krijgen of die hier veel duurder zijn. Na de inkopen had Pepper een pak minder plek op haar achterbank maar dit scheen haar niet te deren. Hoofdzaak dat zij en Aiko nu aan de beurt waren. Het ging richting Losheim en wie toevallig de streek kent, weet dat hier veel te wandelen valt en dit in de buurt van het lokale skigebied. Wij zochten de wandeling op die langs de Westwal verliep. Overblijfsels van de tweede wereldoorlog toen men nog hoopte dat een paar rijen betonnen blokken met landmijnen er tussen de "vijand" kon tegenhouden. Wel een domper op de feestvreugde toen we aan de wandeling wilden beginnen: een bord met een waarschuwing voor Afrikaanse varkenspest verplichtte ons om Pepper en Aiko aan de rollijn te houden. Zij vonden dit in ieder geval niet erg en super neus Pepper snoof alle geuren en alle losliggende zaden op. Haar gesnuffel bracht het tempo gevoelig naar beneden en het zou alweer een oefening worden om die twee niet al te ver uit elkaar te laten want telkens als Pepper op achterstand geraakte, wilde ze achteraf zo spoedig mogelijk terug bij haar grote broer zijn. Dit alles tot groot ongenoegen van haar vrouwtje. Naar het moto meisjes met meisjes en jongens met jongens hield Marleen meestal Pepper aan de lijn en dat was dus nu niet anders. Pepper was al een paar keer als een raket gestart maar de achterstand was klein genoeg om niet aan het einde van de lijn te geraken. Dit scenario herhaalde zich wel een paar keer en om jullie een idee te geven: als Pepper start, bereikt ze in geen tijd haar topsnelheid. Daar heeft ze geen vijf meter voor nodig. Gewoon een raket! De kleine wandeling verliep in een grote rechthoek. Na de tweede afslag werd het stappen voor ons iets eenvoudiger omdat we ons nu om een lint asfalt bevonden. Wel nog tussen de velden en met een magisch panorama. De start-stops van Pepper begon Aiko een beetje te vervelen en hij dreef zelf het tempo wat de hoogte in. Met nog een slordige kilometer te stappen, hield Pepper in de rug van Aiko en Marc andermaal halt om al die plekjes te onderzoeken die zo verlokkend roken. Plots kreeg moet ze in de gaten gekregen hebben dat Aiko al een eind verder was en daar vertrok ze. Met een stem vol paniek probeerde Marleen Pepper nog te stoppen maar slaagde niet in haar opzet. Pepper raasde als een stormram over het asfalt en toen er geen lijn meer op de rol zat, sleurde ze haar vrouwtje gewoon verder. Marleen kreeg zelfs de tijd niet om te reageren en werd simpel weg omver getrokken. Het moet dermate brutaal geweest zijn dat ze zelfs de tijd niet kreeg om zich tegen de inpakt te wapenen. Met een enorme smak belandde ze met haar gezicht op het asfalt. De volgende seconden verliepen hectisch.

Marc zag hoe zijn vrouwtje languit op de baan lag en hoe de linkerkant van haar gelaat geheel onder het bloed zat. Gelijktijdig moest hij er zorg voor dragen om Pepper op te vangen die zwaar op de rem trapte naast Aiko. De rollijn zoefde als een ongeleid projectiel op het duo af en diende opgevangen te worden alvorens de brok stevig plastic bij Aiko of Pepper schade kon aanrichten. Met beide honden nu onder controle was het hoog tijd om de toestand van Marleen te controleren. Een eerste vaststelling: de linker wenkbrauw was over bijna heel de breedte beschadigd. Een snede van een centimeter of drie waar rijkelijk bloed uit vloeide. Naast de neus en aan de mond ook alles onder het bloed waarbij het niet direct duidelijk was of ook daar verwondingen waren. Van rechtstaan was de eerste minuten geen sprake. Als enige hulpmiddel kon Marc haar een propere zakdoek aanreiken met de opdracht de wonde van de wenkbrauw zo goed mogelijk dicht te drukken. Inmiddels draaide de hersenmolen op volle toeren. Hier moest hoe dan ook hulp aan te pas komen. Vraag was alleen: terug richting Schleiden rijden of een lokale arts zoeken. Na wat een eeuwigheid leek, begon Marleen overeind te krabbelen. Hoofdpijn had ze niet meteen dus het risico op een hersenschudding was voorlopig uit te sluiten. Pijnlijke knieën had ze ook maar gelukkig was ze niet op haar rechterzijde beland want aan die kant zat haar kunstheup. Ze stond nog op adem te komen toen een tractor onze richting uit kwam. Omdat het baasje er nog steeds niet uit was hoe het verder moest, lieten we boer en tractor aan ons voorbij rijden. Marleen verkoos om zo spoedig mogelijk naar huis te rijden. Dan maar eerst terug naar de auto sukkelen. Daar aangekomen de hondjes in de auto en even op adem komen. De EHBO kit was wel aan boord maar stak onder de kofferplaat en daar zat nu Aiko met z'n kont op. Blijkbaar hadden we in het handschoenkastje nog een kleine set. Dan maar aan de slag met wat water en papieren zakdoeken. De wonde aan de wenkbrauw leek ernstig en tussen neus en lip verschenen na reiniging een aantal kleinere wonden die ook bleven bloeden. Ongeveer twee uur bollen om thuis te geraken was een brug te ver. In ieder geval dan toch richting België gestart. In Büllingen gestopt aan een post van de 112. Totaal verlaten zo bleek. Toen dan toch een ziekenwagen verscheen, konden de hulpverleners enkel maar adviseren om een spoedafdeling in de buurt op te zoeken. Mogelijkheden: Sant-Vith of Malmedy waarbij het hospitaal van de eerste plaats dichter was. Dan maar weer op weg. Aan de volgende afslag bleek dat de baan naar Sankt-Vith onderbroken was. Malmedy werd dus de volgende stop. Af en toe even checken hoe het met het slachtoffer gesteld was maar dat bleek nog redelijk. Bij spoed aanbelandt, eerst de patiënt afgeleverd en dan de hondjes nog van water voorzien. Je kon nooit weten hoe lang we hier gingen vertoeven. Spoed werd hier blijkbaar ook zo geïnterpreteerd. Nog geen tien minuten later mochten we meekomen om Marleen te laten verzorgen.

Nog geen uur later stonden we opnieuw buiten. Flirtend met de toelaatbare maximum snelheid, verliep de terugreis verder zonder incidenten. Thuis aangekomen eerst Marleen naar binnen helpen en dan de rest...

Pepper was zich van geen kwaad bewust maar voelde dat ze voorzichtig moest zijn.
Of bij een volgende wandeling Pepper nog bij Marleen aan de lijn zal lopen, lijkt zeer onwaarschijnlijk. Best dat baas het duo onder controle houdt...

Misschien moeten we Pepper maar eens in een span van een hondenslede mee laten rennen, dan speelt het geen rol hoe hard ze trekt!