Ruim een jaar nadat Aiko bij ons was ingetrokken, vonden we de tijd rijp om ons gezin weer op normale Hovawartsterkte te brengen en begonnen we uit te kijken naar een geschikte fokker. Die werd snel gevonden toen Ferni, eigenares van de kennel Of Loyalguards, aankondigde dat ze tegen midden juli een nestje verwachtte. Meteen na het uitbrengen van de melding hadden we ons als kandidaat gemeld en werd het aftellen naar de geboorte. Die worp werd op 15 juli ingezet met de geboorte van een mooi meisje. Ferni had hulp bij de geboorte van de eigenares (Jessica) van de papa. Toen ze beiden de eerste bewegingen van de eerstgeborene in de gaten hielden, viel meteen het speurvermogen op. Toen het toen nog naamloze meisje na enige tijd het gezelschap kreeg van twee broertjes, begon ze die twee meteen weg te drummen. Jessica merkte schamper op dat die kleine meid wel peper in haar poep had. Omdat alle Hovawartjes een Engelse naam meekregen, had deze pup ook meteen haar naam: Pepper! Dit heugelijke nieuws werd ons ook meteen meegedeeld met de quasi zekerheid dat Pepper aan ons toegewezen zou worden. Enkele weken later kregen we haar pas voor het eerst te zien en toen reeds deed ze haar naam volle eer aan. Onbevreesd kwam ze vrolijk met ons kennismaken. Het tweede bezoek was iets minder: drukkend heet en Pepper verkoos de luwte van de woonkamer boven de schaduw van de tuin.

Toen we haar op het gepaste tijdstip en in gezelschap van Aiko gingen afhalen, viel alweer haar vurigheid op. De kennismaking met Aiko verliep vlekkeloos dankzij het vakkundig optreden van Ferni. De tocht naar huis was voor haar één groot avontuur en gedurende heel de tocht maakte Pepper geen enkel geluid. Thuis aangekomen, lieten we haar met haar nieuwe omgeving kennismaken. Nieuwsgierig maar behoedzaam trippelde ze de tuin in om spoedig "haar" domein te markeren. Aiko volgde het allemaal van op een afstand of tenminste, dat probeerde hij toch. Hij kon niet weten dat Pepper al opgroeide in het gezelschap van niet minder dan 6 volwassen exemplaren en dat zijn gestalte haar niet in het minst imponeerde. Het duurde dan ook niet lang of Pepper wilde haar grote broer wel eens van dichterbij bekijken. Die vond dat maar niks en probeerde haar zoveel als kon te ontwijken. Dit was alweer buiten dit buitengewone schepsel gerekend want Pepper bleek nu al over een verbazingwekkende snelheid te beschikken. Van al dat dollen krijg je natuurlijk dorst en zo kon ze ook aan de verkenning van haar nieuwe thuis beginnen. Eerst een stevige borrel en dan alle kamers gaan verkennen. Tot slot een plekje zoeken én vinden om uit te rusten. Terwijl Pepper zichtbaar vermoeid de ogen sloot, hield Aiko haar van op een afstand met argusogen in de gaten. Na het eten, wat Pepper in geen tijd naar binnenwerkte, werd de tuin nog wat verkend en maakten we ons op voor de eerste avond en nacht. Voor Aiko werd het vooral aanpassen omdat Pepper steeds weer diens gezelschap ging opzoeken en hij dit niet zo leuk vond. Na een poosje werd het echter rustig en dat bleef ook zo de hele nacht.

Vanaf de volgende ochtend moesten we wat Pepper betrof, alles in superlatieven beginnen beschrijven. Heel guitig, super levenslustig, super lief naar ons toe en vooral super geďnteresseerd in wat haar grote voorbeeld moest worden. De eerste foute lessen die ze van hem meekreeg was het bedelen aan tafel. Ging ze in het begin nog rustig een dutje doen in afwachting van haar eten, zo verscheen ook zij weldra in de schaduw van haar grote "broer". Om ervoor te zorgen dat zowel zij als Aiko tot rust konden komen, werd in allerijl nog een poortje aangeschaft om de doorgang tussen keuken en woonkamer te kunnen afsluiten. Bij te erge drukte 's avonds, konden we ook gebruik maken van de bench in de woonkamer.

Dat het een meisje was en is, kon onze zoon al snel beamen: ze bleek een enorme voorliefde te hebben voor schoenen en kledij. Ze maakte van elke gelegenheid gebruik om zoveel mogelijk van die dingen om zich heen te verzamelen. Anders dan bij Dunja, die hier ook om bekend stond, stoorde Pepper zich niet aan onze aanwezigheid om haar snode plannetjes uit te voeren. Lieten we toevallig de deur van de badkamer open, pikte ze meteen wat kledij van haar baasje mee. Als die haar dan terechtwees, keek ze hem kwispelend recht in de ogen. Onder de indruk was ze echter nooit. De eerste maandag dat ze echt een poos alleen moest doorbrengen, hadden we Aiko in de woonkamer gezet, gescheiden van haar door het poortje. Geen goed idee want Pepper had de boel wat opgesmukt door het tafelkleed van de keukentafel te sleuren, alle tuinklompen en een paar kussens aan haar verzameling toe te voegen en daartussen vrolijk te gaan pitten. Buiten de inlegzolen werd er niks vernield. Nu ja, het tafelkleed ziet er nu een beetje geperforeerd uit... Sindsdien blijft tijdens onze afwezigheid het poortje open en als Pepper er zin in krijgt, verzameld ze nu kussens, dekens, de slaapzak van baasje en diens deken en niet te vergeten de tuinklompen. Dit alles zonder vernielzucht.

Het samenleven met Aiko verbeterde dag na dag en plots begon de grote beer mee te spelen. Dat zouden we geweten hebben! Als we die twee niet af en toe van elkaar zouden scheiden, zou het zeker niet aan hun gezondheid ten goede komen. Het gaat er bij momenten erg ruw aan toe en Aiko schijnt het allemaal goed te vinden. Die toont nu ook echt dat hij uit de bloedlijn van Axel afkomstig is en gunt Pepper het idee dat zij het voor het zeggen heeft. Hij zet de bakens en Pepper zoekt en vindt de grenzen. Een boeiend maar uiterst vermoeiend duo. Als we gingen nakijken hoe lang het geleden was dat we nog puppy's in huis hadden, verscheen op de kalender 2005. Elmo vormde toen met Dunja een vermetel duo dat ons menig verhaal opleverde maar wat die twee samen teweeg brachten, doet Pepper met twee tenen in de neus...

Pepper, Pepperly of Pepperona, afhankelijk van de stemming: ze doet alles even vurig en we hoeven ons helemaal geen zorgen te maken: zij zál nog voor veel jolijt zorgen. Haar verhaaltjes gaan elkaar waarschijnlijk in sneltreinvaart opvolgen. Haar kuren trouwens ook, helaas!