Volgende waargebeurde feiten kunnen ook jou overkomen, je bent gewaarschuwd!

Na een "zware" training op onze thuisbasis, hondenschool Easy te Mechelen, hadden ook de baasjes het zwaar te verduren en dus genieten zij altijd na van deze training met de nodige Blonde Leffe's. Niet dat dit iets te doen heeft met volgende voorvallen, gewoon kwestie van even de sfeer te scheppen.
Wat is er gezelliger om op een warme zomer avond, niet zoals we ze deze zomer gehad hebben maar toch..., op het terras nog wat na te praten over de voorbije training. De gekende plastiek stoelen zijn dan geen overbodige luxe om de vermoeide benen even te strekken. Zoals het echte Hovawart's betaamt liggen zij dan rustig naast hun baasjes en heffen nog enkel hun snoet om hun compagnon een pleziertje te gunnen en hun koekje aan te nemen. Met de regelmaat van de klok passeren dan andere baasjes met hun respectievelijke honden ons gezelschap.
Normaal gesproken geen enkel probleem ware het niet dat Jadzea iets of wat racistisch aangelegd is en dat dan ook kenbaar maakt door even uit te halen naar die zwarte poedel of Briard en/of die lawaaierige Airdaele. Net toen ik van mijn welverdiend pintje wou drinken waarschuwde men mij dat één van Jadzea's "vriendjes" er aan kwam. Vermits ik Jadzea's lijn stevig vast had was ik er helemaal gerust in dat ik haar tijdig kon corrigeren. Met de woorden: "90kg da trek je zo maar niet omver", dronk ik rustig verder. Deze woorden waren nog niet helemaal koud of daar nam Jadzea haar sprong naar die zwarte poedel... Door de stevige ruk aan de lijn ging ik langzaam tegen de rugleuning van mijn stoel hangen en maakte ik mij klaar om Jadzea tot de orde te roepen, echter...
Een korte knap en daar braken de achterste poten van de stoel, ik plat op mijn rug en het resterende bier over mijne smikkel! Jadzea keek wat beduusd maar was zich verder van geen kwaad bewust.
Een paar weken later op dezelfde plaats, op een nieuwe stoel maar met een lege pint in de hand en nog steeds grote dorst stelde ik mij als vrijwilliger op om een nieuwe voorraad drank te gaan halen. In plaats van Jadzea's lijn in de hand te houden had ik deze vastgemaakt aan de plastiek stoel waar ik op zat. Jadzea lag rustig te slapen en na het noteren van de bestelling vertrok ik richting cafetaria. Twee stappen verder werd die trien van mij wakker, sprong recht en wilde mij achterna komen. Na twee passen volgde dan ook de plastiek stoel in haar spoor. Even keek ze angstig achteruit en zette dan de spurt in...
Jammer voor haar kon de stoel ook aardig spurten en bleef deze in haar kielzog. Nog wat harder lopen moet ze gedacht hebben en dus probeerde die stoel haar zelfs in te halen. Door het wilde slingeren lukte het Jadzea na zo'n 20 meter de stoel eindelijk van haar af te schudden. Jadzea schakelde dan maar in een hogere versnelling en spurtte  richting parking. Op zo'n moment een Hovawart tot de orde roepen is onbegonnen werk en dus volgde ik haar maar... een kleine 100m verder vond ik mijne paljas naast de wagen angstig kijkend waar die stoel nu toch bleef. Na wat geruststellende woorden, ook voornamelijk om mijn klein, snel kloppend hartje te kalmeren konden we eindelijk terug keren naar het gezelschap en van de reeds gearriveerde drank genieten.

Voilà, nu weet jij ook weeral waarom Jadzea het niet zo bekeken heeft op die plastiek stoelen en weet je over wie die verhalen gaan die nu op alle hondenscholen bij een stevige pint verteld worden. Met een Hovawart verveel je je nooit, al val je soms wel eens in affronten!