Toen Elmo in maart 2013 door het oog van de naald kroop en moest herstellen van een hele zware operatie waarbij zijn milt werd weggenomen, kregen we te horen dat zijn levensverwachting nog iets van een negen maanden zou bedragen.
Omdat onze schelm blijkbaar niet meer over een immuniteitssysteem beschikte, werd hij vanaf dan met argusogen in de gaten gehouden. De negen maanden gingen voorbij zonder noemenswaardige problemen en Elmo toonde niet de minste verzwakking.
Dat Axel ondertussen het tijdelijke voor het eeuwige geruild had, zorgde ervoor dat Elmo zich nu vrij door heel het huis kon bewegen. Hij bleef zich echter nog jaren in zijn vertrouwde keuken terugtrekken om te slapen en eigenlijk doet hij dit de dag van vandaag ook nog steeds.
Naar mate hij ouder werd, verdwenen wat scherpe kantjes van zijn gedragingen hoewel hij toch nog vaak "raar" uit de hoek kon blijven komen.
Andere dingen bleven zoals ze waren: vachtverzorging was en is taboe. Heel af en toe mag zijn baas ingrijpen maar dan liefst met de schaar. Oh ja, klitten achter de oren, die vielen nog nooit onder deze taboe.
Sinds zijn tiende levensjaar begon hij te hoesten van zodra hij opgewonden geraakte en als hij een beetje te intensief moest waken, betaalde hij dit ook cash want dan was hij vaak uren van de kaart. Bij navraag bij de dierenarts, wees alles er op dat ook Elmo problemen met zijn hart aan het ontwikkelen was. Geen leuke vooruitzichten dus.
Ondanks die problemen kon je Elmo er nooit vanaf houden om buiten te willen.
Zelfs bij de meest gure omstandigheden bleef hij vragen om in de tuin te mogen en was het vaak heel moeilijk om hem naar binnen te lokken. Dat hij daardoor nooit verkouden werd of erger, was voor ons steeds een absoluut wonder. Men kon hem er bijna van verdenken dat hij besefte wat hem mogelijk boven het hoofd hing en dat hij precies daarom het lot ging uitdagen.
Alsof het allemaal nog niet genoeg was, zorgde zijn halfzus Dunja nog voor bijkomende risico's. Door haar zwakke gezondheid, kreeg ze regelmatig diarree aanvallen wat voor Elmo toch niet ongevaarlijk kon zijn. Maar ook daar scheen hij een extra engelbewaarder met zich mee te dragen.
Het enige wezenlijke wat in de laatste maanden bij hem veranderde, is dat hij zich soms zelf op dieet plaatst. Zo kan het gebeuren dat hij prompt besluit om gedurende 24 of 48 uur niet te eten. Dan wil hij ook echt helemaal niets, zelfs geen snoepjes. Na die periode begint hij dan weer normaal te eten...
Nu hij ook richting de grens van de twaalf jaar opschuift, doen andere ongemakken hun intrede.
Zo heeft hij meer en meer last van de achterhand en staat niet meer zo stevig op de pootjes als vroeger. Heel soms wil hij nog met Dunja spelen maar het snelle draaien en keren lukt hem niet meer.
Het mag dan een grappig zicht wezen als hij door toedoen van zijn eigen capriolen op zijn kont belandt, het zijn en blijven indicatoren dat er sleet op het systeem zit.
Het is nooit leuk om je hond te zien aftakelen maar als hij dit dan ook nog eens op de linker rijstrook van het leven begint te doen, wordt het dubbel zo pijnlijk. Voor het ogenblik is hij nog steeds een stevige brok en geniet hij met volle teugen van zijn ouwe dag. Open vraag is echter hoe snel hij zelf van plan is om zijn lieve Dunja in te halen...

Tot dan blijft hij een heus mirakel op 4 poten voor ons.