Dat Elmo na jaren uitgegroeid is tot een huis-, tuin- en vooral keukenhond, heeft er natuurlijk alles mee te maken dat zijn verblijf zich hoofdzakelijk tot tuin en keuken beperken.
Dat heeft zo zijn voor- en nadelen.
Nadeel voor ons is wel dat we hem eigenlijk alleen bij ons hebben als we eten. Hij vindt het allemaal niet zo erg en terwijl wij ons tegoed doen aan een maaltijd, ligt hij ergens rustig te pitten. Dit is echter maar schijn want ook al straalt de rust van hem af, zijn computertje staat steeds op strooptocht geprogrammeerd. Dat merk je van zodra de baas zich van zijn stoel verheft.
Afhankelijk van wat de pot schaft, hijst hij zich overeind of veert recht. Als die baas enkel nog wat extra voeding gaat aanhalen, verschijnt Elmo natuurlijk veel te vroeg op het toneel en is het voor de andere huisgenoten alle zeilen bijzetten om de aanval op het bord van de baas af te slaan...
Vroeger bleef hij rustig wachten tot ik uit het zicht verdwenen was maar tegenwoordig wipt hij al met de voorpoten op de stoel terwijl ik zelf nog maar nauwelijks ben rechtgestaan. Als hij dan te vroeg aankomt, draai ik me om en begin dreigend te grollen. Tja, als je lang in een roedel leeft, begin je ook stilaan als een hond te reageren.
Mijn gegrol mist nooit zijn uitwerking. Elmo's oren klappen naar beneden en hij laat zich dan gedwee terug op de grond zakken. Hij blijft dan echter wel naast me zitten of liggen.
Welke Hovawart zou er nu energie verspillen om terug te keren naar de oorspronkelijke rustplaats?
Zodra ik na het eten de benen neem, herhaalt zich het scenario. Dan kan hij rustig zijn gang gaan en de zoektocht inzetten op restjes. Meestal een schrale oogst bij mij want ooit ben ik nog opgevoed onder het motto: "eet steeds flink je bordje leeg".
Terwijl zijn tong met lichtsnelheid over mijn bord glibbert, speuren zijn ogen al de andere borden af. Daar valt meestal meer te vangen. Als de buit er veelbelovend uit ziet, is het hem al overkomen dat hij prompt de aanval op die borden wil inzetten. Dat de aanwezige gebruiker er dan de voorkeur aan geeft om zelf alles op te eten, heeft al tot hilarische situaties geleid.
Dat hij manu militare wordt teruggewezen, lokt bij hem enkel een verbaasde reactie uit. De uitdrukking op zijn snoet spreekt dan boekdelen.
"Was jij nog niet klaar?"
"Ben je zeker dat je dat nog allemaal wil opeten?"
Dat we zijn gedrag als vrijpostig beschouwen, wil hij enkel als laster betitelen en vaak laat hij dan ook zijn verontwaardiging erover blijken. Vooral onder de vorm van zure bekketrekken.
Maar helaas, een Hovawart zou pas atypisch gedrag vertonen als hij geen streken uit de mouw zou kunnen schudden. Dit mocht laatst het vrouwtje ondervinden.
Zij was nog als laatste aan tafel en wilde beginnen met afruimen. Om de situatie te verduidelijken: er stonden Zweedse balletjes op het menu en daarvan lagen er nog een viertal in de pan. Die prijkte mooi in het midden van de tafel.
Schelmo begon zich dus eerst naarstig over de restjes in het bord van het vrouwtje te ontfermen. Met zijn neus in het bord, had hij natuurlijk het hogere doel al in het vizier. Maar hoe krijg je dat vrouwtje uit de buurt? Die wist immers ook wel wat onze deugniet van zin was.
De oplossing lag voor de hand of in zijn geval voor de neus.
Heel onschuldig maar wel overdacht, duwde hij tegen het glas, nog half gevuld met water. Het volgende moment stroomde de inhoud over de tafel en begon langs de kant waar Michaël zit over de rand te vloeien. Gelukkig maar water maar het gewenste effect had Elmo er wel mee bereikt.
Met enkele onchristelijke verwensingen, haastte Marleen zich naar de achterkeuken om vaatdoek en keukenrol te verzamelen om zo de chaos te lijf te gaan. Inmiddels kon Elmo zich ongestoord aan de balletjes tegoed doen.
Net toen de mini tsunami ingedijkt was, stapte ikzelf terug de keuken binnen. In één oogopslag had ik al door wat er zich had afgespeeld. Met een "Ze zijn zeker op?" vroeg ik enkel achter een bevestiging. Met een nijdig "Natuurlijk!" kwam die als een boemerang terug. In mijn ooghoek verscheen een vrolijk kwispelende Elmo, nog steeds triomfantelijk de lippen likkend. Ik deed alle moeite om me ernstig te houden maar kon niet verhinderen dat ik toch bijna in een deuk lag.
Dit was voorlopig zijn laatste wapenfeit.
Er waren er al eerder geweest... Zo heeft hij, en jammer genoeg is Marleen hiervan steeds het slachtoffer, het voor elkaar gekregen om een boterham met paté uit de hand van zijn vrouwtje te goochelen. Zij deed niet meer dan haar boterham vasthouden terwijl ze, haar ogen op onze zoon gericht, iets wilde vragen. Nu ja, paté staat dan ook mee aan de top van Elmo zijn verlanglijstje.
Ook voor kaas wil hij graag zijn trukendoos boven halen.
Wel handig om weten als hij weer eens geen zin heeft om naar binnen te komen. "Kaas" roepen volstaat meestal om hem tot andere gedachten te brengen.
Gelukkig voor ons wil Dunja niets van Elmo zijn gedrag overnemen. We zouden anders iets beleven. Van Axel weten we dat hij ook zo uitgekookt kan denken maar die krijgt haast nooit de kans om dit te tonen.
Het zit de Hovawartjes hoe dan ook in het bloed want ook Aiko heeft een bedenkelijk register met uitgekiende plannetjes om aan eten te geraken. Zijn vrouwtje is er echter in sneltreinvaart in geslaagd om ook die strooptochten een halt toe te roepen. Voorlopig althans toch...

Verwondert het nog iemand dat Elmo zijn gewicht, zelfs na meer dan een jaar op "dieet" te zijn gezet, nauwelijks afgenomen is? Ons in ieder geval niet!