Je kan er van op aan... Elmo mag een tijdje rustig blijven en niks uitspoken, dra is het ogenblik gekomen dat hij weer alle registers opentrekt. We schrijven 24 maart 2011. Papa baas deelt voor zijn vertrek naar Peter nog de nodige consignes uit aan zijn jongste Hovawarttelg en vertrekt dan met Axel en Dunja voor een avondje website werk. Het ontgaat hem totaal dat er in de ogen van Elmo wat vreemde pretlichtjes dansen... Terwijl we bij Peter weer werk leveren achter de schermen en er naar de buitenwereld niets te rapporteren valt, beginnen zich ten huize van Marc andere taferelen af te spelen. Nadat het vrouwtje aan haar wekelijkse wasbeurt onderworpen is (Elmo kan het niet laten om haar elke donderdag tussen de voorpoten te klemmen om haar lieve snoet te likken), begint Schelmo een beetje op verkenning te gaan door de woonkamer. Bij het binnenkomen heeft zijn neus al wel een bekende geur opgevangen maar hij wil zich eerst nog aan dat wekelijks ritueel wijden. Eens deze klus geklaard, begint hij dus zijn neus te volgen.
Noem het slordig of nonchalant of oeverloos lui: de koekjesdoos van onze hondjes is leeg gemaakt door één van onze zonen en er wordt dus een nieuwe geopend. De lege doos blijft gewoon op tafel staan. Omdat wij als ouders het al hebben opgegeven om tekens alle rommel op te ruimen, bestaat de mogelijkheid dat bepaalde voorwerpen een stilleven gaan leiden. Zo ook deze lege doos. Tekeningetje bij maken? Nee toch!? Elmo heeft al lang zijn doel in het vizier maar doet nog een tijdje alsof hij van niks weet. Het volgende ogenblik bevind hij zich plots bovenop de tafel en neemt zijn buit gretig in bezit. Het vrouwtje heeft dit bemerkt en maakt hierover wel een opmerking in de zin van "Awel? Gaat het een beetje?" maar dit stoort Elmo al lang niet meer. Nu de deur naar de keuken openstaat, hebben onze zonen inkijk in de woonkamer en steken ze er al eens vaker hun neus binnen. Onze jongste zoon merkt op die wijze ook de nieuwe "ligplaats" van Elmo. Onze jongste is dan wel wat je een stevig uit de kluiten gewassen kerel kan noemen, hij merkt algauw dat hij geen verweer heeft tegen Elmo. Ons wolfje beschermt zijn prooi met verve en Michaël slaagt er niet in om ons schelmpje van de tafel te krijgen noch om de lege doos te bemachtigen. Dan maar de schelmenstreken vastleggen voor het nageslacht... Blijkbaar laat Elmo het zich allemaal welgevallen en poseert rustig voor de lens. Na wat kiekjes begint het hem dan toch wat te vervelen en dat bewaken van die doos begint hem ook al te vermoeien. Uiteindelijk geeft hij zijn buit op en begeeft zich terug naar de zetel om er zich languit in neer te vleien. Als wij thuis komen, vertoeft Elmo alweer op zijn eigen territorium: de keuken. De begroeting is, zoals steeds, hartelijk en niets duidt in de richting van het gebeuren. Op dit vlak kan Elmo een pak beter komedie spelen dan Axel of hij is zo kort van geheugen dat hij zich het voorval al niet meer kan herinneren. Dit verandert echter snel want het baasje is redelijk vroeg thuis gekomen en wordt er door zijn zonen op gewezen dat "onze jongste" weer iets op zijn kerfstok heeft. Mét bewijzen! De foto's liegen er niet om: dit is er weer over. Als Elmo met de foto's geconfronteerd wordt met de vraag wat dit wel te betekenen heeft, duikt zijn kop tussen de schouders. Hij heeft dus toch een geweten maar het knaagt niet want buiten wat onderdanig gedrag kan het hem verder eigenlijk geen moer schelen. En zeggen dat die kerel nog zes jaar moet worden... Wat staat de lieve mensheid nog allemaal te wachten! Feit is dat Elmo weer een verdiende maar spijtige overwinning wist te boeken ten overstaan van bepaalde huisgenoten. Als dit maar goed afloopt!

Wordt ongetwijfeld vervolgd...