De laatste maanden krijg ik vaak opmerkingen van onze huisgenoten dat Elmo zo rustig geworden is. Ik weet echt niet waarover ze praten! Elmo mag dan al veel rustiger geworden zijn het laatste jaar, zijn gedrag is duidelijk ook aan het veranderen. Mogelijk ligt halfzus Dunja aan de basis van die wijziging. Zij weet het als geen ander te klaren om zowel Axel als Elmo uit hun schulp te laten komen zonder ook maar met haar ogen te knipperen. Dat ze meer invloed heeft op Elmo, heeft alleen maar te maken met zijn onervarenheid.
Waar ze zelf geen rekening mee had gehouden, was het feit dat ze op die manier ooit zelf er de prijs voor zou moeten voor betalen. Dat ooit is dus gekomen. La Dunja wordt nu verplicht om zich afzijdig te houden als ik thuis kom. Ze mag niet in mijn buurt komen en Elmo waarschuwt haar het niet te wagen door dreigend te blaffen. Als ze ook maar een poot in mijn richting zet, maakt ze prompt kennis met zijn tanden. Niet dat hij door bijt maar vergelijk het rustig met een tik op de vingers. Met Axel kan Elmo zich niet meer meten maar het is vrij duidelijk dat hij een volgende confrontatie zeker zou winnen.
Moest Elmo het bij zijn rasgenoten houden, zou alles nogal meevallen. Dan hadden we een dominante reu waar best mee te leven viel. Feit is echter dat Elmo ook een strebertje is. Alleen de top is waar hij genoegen mee kan nemen. Blijft er dus nog 1 obstakel over: de baas zelf. Onze schelm heeft zo zijn manier om het leiderschap te testen. Te pas en te onpas begint hij me buiten uit te dagen. Hij gedraagt zich daarbij als een wolf die een prooi tracht te verschalken. Wat moet men zich erbij voorstellen? Gewoon een hond die aanvalt, met de bedoeling zijn tegenstrever op de vlucht te jagen of tegen de grond te doen belanden. Jammer voor Elmo maar wijken doe ik nooit en me op de grond krijgen is voorlopig nog niet gelukt. Om hem tot de orde te roepen, keer ik de rollen gewoon om en begin hem gaan aan te vallen. Voor toeschouwers waarschijnlijk een vreemd schouwspel. Een hond die eerst zijn baas aanvalt en nadien de baas die net hetzelfde doet. Het vergt heel wat vaardigheid om sneller te kunnen zijn dan een Hovawart maar al doende leert men! De enige manier om Elmo te kalmeren is door hem te laten zitten. Dat lukt alleen door hem vast te grijpen op het ogenblik dat hij aanvalt. Eens grip aan zijn nekharen, is het handig gebruik maken van zijn terugtrekkende beweging om hem meteen in zit te dwingen. Dreigend grollen heb ik ondertussen ook geleerd en mensen... het werkt! Zodra zijn mooie flaporen zich onderdanig genoeg tonen, los ik langzaam mijn greep. Dan wil hij nog maar alleen opnieuw vriendjes zijn en huppelt vrolijk om me heen, er zorg voor dragend dat hij niet in de weg loopt of niet te dicht. De laatste wapenfeiten liggen nu weer al een dikke maand achter ons. Hopelijk heeft hij die les dan toch onthouden.
Ondanks dit stoer gedrag, is Elmo toch een pak evenwichtiger geworden en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Zijn zelfzekerheid heeft flink terrein gewonnen en dat is maar goed ook. Die zelfzekerheid heeft dan weer wat mindere kantjes. Dat Hovawartjes een goed geheugen hebben en maar al te graag gedrag kopi�ren, dat ondervinden we nu ook aan den lijve. Gedurende afgelopen maand werd er op zaterdagmiddag ofwel spek gebakken ofwel pensen. Waar Elmo tijdens de zomer liever buiten bleef als er gegeten werd, is hij nu niet meer van de tafel weg te slaan. Neus in de lucht verwisselt hij zijn positie aan de tafel. Favoriete plek is naast zijn baas. Terwijl ik zit te eten, laat hij zijn aanwezigheid nadrukkelijk merken. Ostentatief zitten hijgen of de neus tegen mijn arm stompen zijn een paar manieren om dat te doen. Een privilege van zowel Dunja als Elmo is dat ze, nadat we gegeten hebben, hun tong eens door de borden mogen laten dweilen. Allemaal vrij onschuldig tot wanneer Schelmo de tijd rijp vond om ook eens over de rand van de pot of pan gaan te neuzen. Op een pot zit meestal een deksel maar wat doe je met een pan?? Een eerste maal had Elmo braaf gewacht (zoals altijd overigens) tot de baas uit het zicht was verdwenen om de borden uit te likken. Toen viel zijn oog op de pan. Lagen daar toch nog een paar stukken spek in die pan zeker? Eerst een blik naar de achterdeur, dan een blik naar het vrouwtje (hoe, dat zou zij kunnen vertellen). Het volgende moment dook hij met zijn snoet de pan in en liet in geen tijd de stukken spek achter de kiezen verdwijnen. Nog even de pan schoon likken en dan vlug wegkruipen... Sinds die dag gaat hij eigenlijk steeds driester te werk. Bleef hij tot voor kort nog wachten tot tenminste de baas uit het zicht verdwenen was, stoort hij er zich nu helemaal niet meer aan. Het volstaat dat ik rechtsta om ons varkentje in actie te laten komen. Altijd eerst het bord maar zonder verpinken meteen op zijn doel af. Gewoon terwijl de baas er op staat te kijken, herhaalt hij zijn ondertussen ingestudeerd nummertje. Jongens en lekker dat het is! Hij moest zich schamen!
Na zijn schranspartijtje kijkt hij me altijd triomfantelijk en likkebaardend aan. Dansende pretlichtjes veranderen zijn blik in een guitige puppy.

Toegegeven, we zouden het niet mogen toelaten maar van de andere kant blijft Elmo op die manier wel een bron van eindeloze verhalen. Een mega alfa reu is hij maar als hij eraan denkt ook een mega varken!

Wordt zeker vervolgd!