Er komt een tijd in het leven van elke Hovawart dat hij voor de grote test wordt opgeroepen. Zo lijkt het toch alleszins. Die test bestaat dan waarschijnlijk uit verschillende proeven waarbij elke Hovawart zichzelf moet bewijzen. In het geval van Elmo zijn dat nogal wat disciplines. Ten eerste is er de test om als alfa door het leven te mogen gaan. Omdat hij zich niet meer mag meten met Axel, test hij zijn leiderschap maar uit op Dunja. Maar die maakt het hem natuurlijk knap lastig. In de dominantiespelletjes krijgt Elmo vaak de bovenhand en laat Dunja zich ogenschijnlijk doen. Net als onze schelm denkt dat hij zijn oudere halfzus definitief onder de knoet heeft, komt zij uit de hoek en geeft zij hem een pak op zijn donder. Elmo's staart die luttele seconden eerder nog bijna vertikaal omhoog wees van trots, verdwijnt dan pijlsnel tussen de poten. Bokkensprongen makend, tracht hij dan de scherpe tanden van Dunja te ontwijken. De laatste weken zien we echter dat ze dit minder vaak probeert. Ofwel heeft hij haar overwonnen, ofwel heeft hij haar iets beloofd...
Een volgende test kapittelt zonder enige twijfel onder de rubriek "zorg goed voor je zelf". Die test heeft hij al meermaals met glans afgelegd. We hebben het hier natuurlijk over het al dan niet rechtmatig toe-eigenen van eten en snoepjes. Na het ontbijt mogen Elmo en Dunja als eerste de buurt wekken. Vroeger, voor de test, was het een kunst om Elmo terug naar binnen te lokken. Nu heeft hij zichzelf een tijdsbeperking opgelegd. Hij stormt dus de tuin in, doet wat hij moet doen, zoekt nog snel naar mogelijk verborgen poezen of ander speelgoed en trekt dan een sprintje naar de achterdeur waar Dunja al op hem zit te wachten. Van waar die haast en zelfdiscipline? Daar zit ons vrouwtje voor iets tussen! Vermits die elke ochtend de tijd neemt om te ontbijten, valt daar altijd wel iets te rapen. Dat wist Dunja al lang maar het heeft een poosje geduurd voor dat Elmo dit ook snapte... Een ander Elmo-moment is zeker afwas. Die begint al met het schoonlikken van de borden als deze nog op de tafel staan. Verder krijgt hij, weeral dankzij zijn vrouwtje, het ongelofelijke voorrecht om de potten te mogen uitlikken... Tjonge, wat een festijn! Komt er kaassaus aan pasta te pas, begint zo mogelijk het festijn al vroeger. Terwijl wij rustig van onze maaltijd genieten, ontfermt hij zich over de resten kaassaus die zich nog in de pot bevinden. Na elke wandeling door de tuin, komt hij bij het binnenkomen steeds om een snoepje bedelen. Van wie heeft hij dit nu weer geleerd? Dunja!?! Er valt ook niet aan te tornen. Hij weet maar al te goed waar de snoepjes staan en kijkt steevast in die richting... Het leukste maar ook moeilijkste is het laten "verdwijnen" van niet bewaakt eten. De voorlaatste test was hij niet geslaagd. Een broodje dat nog op het aanrecht in een mandje lag (verpakt in een servetje), bleek iets te moeilijk om uit te pakken. Daar klopt Axel onze schelm dus nog altijd in want die kan dat wel. Zeer recent - zeg maar gisteren - heeft Elmo deze klus dan toch geklaard...
Nog een proef is het verkrijgen van aandacht. Toegegeven, elk moment dat we met hem kunnen delen krijgt hij ook wel de nodige aandacht. De sukkel zit ook het meest van al alleen. Dat wil echter niet zeggen dat hij niet om nog meer aandacht komt aandringen. Dit uit zich op verschillende manieren. Er is de zachte manier: zijn kop onder je arm schuiven als je zit te eten, de half harde maar vriendelijke manier: plots met de kop tussen je benen duiken en blijven staan tot hij geaaid wordt en tot slot is er de harde manier: op puppy wijze in alles beginnen bijten wat hij kan vast krijgen... Hem negeren kan je dus nooit, tenzij je van staal en beton bent.
Wat je als Hovawart zeker moet kunnen is iedereen, en in het bijzonder niets vermoedende voorbijgangers, de stuipen op het lijf jagen. Voor dit onderdeel is hij met vlag en wimpel geslaagd. Bij om het even welk weer het buiten is, nestelt hij zich op zijn plekje aan de poort. Sinds de omheining van een doek voorzien is, ligt hij niet alleen uit de wind maar is hij nagenoeg onzichtbaar voor naderende voetgangers, fietsers of ruiters. Hij heeft al geleerd dat je het meeste pret beleefd als je zolang mogelijk wacht om te beginnen blaffen. Ooit willen we dit wel eens op video vastleggen. Gewoon de moeite om de reactie van zijn slachtoffers te kunnen registreren.
Voorlopig heeft hij nog wat moeite met waken. Niet dat hij dit niet doet. Vol overgave en met verve, zo mag je zijn gedrag omschrijven. Alleen moet hij maar eens ophouden met het blaffen op kaboutertjes. Dat is tenminste de omschrijving die zoon Christoph eraan geeft. Elmo blaft alsof er een monster langs komt maar in werkelijkheid valt er niks te bespeuren.
Na veel inspanningen en de wetenschap dat hij nooit geschikt zal zijn om zijn brevet te halen, mogen we wel stellen dat Elmo uitgegroeid is tot een guitige, leuke hond. We houden natuurlijk altijd zijn verleden in ons achterhoofd. Ontsporen doet hij soms nog wel eens maar het gebeurd steeds minder en zijn baas ziet ook steeds vlugger wanneer zijn toekomstige alfa dreigt uit te varen.

Een leuke toekomst wacht nog op ons.