Altijd leuk om kinderen in huis te hebben. Nog leuker als ze tijdens de Kerstperiode absoluut een lan-party willen organiseren en je te horen krijgt dat je dan eigenlijk in de weg zal lopen. Compromis?
Wij gaan met vakantie en zij betalen het verblijf... Elmo moest ook mee, wegens te gevaarlijk voor de bezoekers. Na wat rondsurfen en bellen, vonden we een vakantie woning in Mürlenbach, een dorpje in het zuiden van de Eifel. Volgens de informatie wonen er ongeveer een 600 zielen. Een paar ervan zullen het geweten hebben dat Elmo kwam logeren. Op 26 december 2007 keek Elmo een beetje mistroostig naar wat zijn baas aan het doen was.
Er werd met zakken gesleurd en hij mocht nog niet mee naar buiten.
Wat stond er nu weer te gebeuren? Zijn droevige blik veranderde echter gauw in een blije glimlach toen we hem zijn plaats in de koffer lieten innemen. Een paar uur later stonden we aan de poort van de Bertrada Burg. Van de rest van de burcht viel weinig te bekennen.
De toren zat volledig in de mist gevangen. Eens binnen in onze knusse woning begon Elmo meteen zijn nieuwe domein te verkennen. Ons viel meteen op dat er geen radio of televisie aanwezig was. Oei! Wat gingen ze nu doen na het avond eten?
Voor het zover was, moest Elmo eerst ook de omgeving gaan verkennen. Alras ontdekten we dat op het einde van de doodlopende straat zich een groot domein bevond dat bewaakt werd door twee vervaarlijk uitziende Dobbermannen. Hun hok leek meer op een kleine chalet en ze zagen er weldoorvoed uit. Wij liepen dus geen direct gevaar om op de menukaart te belanden. Elmo moest natuurlijk eens een praatje kunnen slaan met hen en sleurde zijn baas dus prompt naar de omheining. Terwijl het duo achter de draad hem luidkeels toeblaften, bleef hij wonderbaarlijk rustig kwispelen. Af en toe diende hij hen van antwoord maar daar bleef het dan ook bij.
De weg naast het hondendomein verschafte nog toegang aan een aantal buren. Omdat we de buurt nog niet kenden, bleef Elmo voorlopig dus aan de lijn. Na het eten zochten we een bezigheid om de tijd wat te doden. Elmo voelde zich misschien wat onwennig nu hij alleen met zijn baasjes op stap was maar hij genoot zichtbaar van de aandacht die hij nu kreeg.
Anders dan in onze thuisbasis in Felser, moest Elmo voor het slapen gaan nog een straatje om met zijn baas. Zoals gewoonlijk sprong onze kleine wildebras vrolijk de deur uit. Zijn landing deed hem echter meteen verstarren. Wat gebeurde er met zijn poten? Die wilden plots alle kanten uit... Baasje moest hem uitleggen dat dit ijzel was en dat je dan voorzichtig moest stappen. Ondertussen dacht zijn baas aan het feit dat de toegang naar de straat gescheiden werd door een spiegelgladde trap uit stevige ruw gehakte blokken. Gelukkig bood een ijzeren reling nog wat houvast. Al bij al werd het die eerste avond toch een kunsttoer om Elmo zonder brokken beneden te krijgen.
Om de buurt niet op te schrikken schuifelden we weg van het hondendomein. Geen echte oplossing want zowat iedereen in Mürlenbach beschikt over een viervoeter. Die wil je dus niet tegenkomen in die omstandigheden! Gelukkig draagt geluid ver bij deze omstandigheden. Zodra we de onmiskenbare geluiden herkenden van voetstappen annex het gehijg van een hond, maakten we rustig rechtsomkeer naar onze woning. Baasje had echt geen zin om een buiklanding te maken. Gelukkig kon Elmo zich met die gedachte verzoen er keerde rustig naar de woning terug.
De volgende ochtend mocht hij al vroeg mee op pad. Van de Dobbermannen was echter niets meer te bekennen. Zij hadden plaats gemaakt voor twee Duitse Brakken. Wel een formaat groter dan Elmo en dubbel zo luidruchtig als hun andere bewakers. Elmo kreeg nu wel de vrije loop. Uiteraard dat hij meteen op de uitdaging van die twee inging. De weg naast hun domein steeg redelijk maar daar had geen van hen problemen mee. Aan beide zijden van de draad flitsten nu honden de helling op en af, elkaar uitdagend aanblaffend. Toch bleef Elmo steeds min of meer zijn baas volgen en aan het einde van het domein volstond een eenvoudig bevel om hem mee te krijgen.
De terugweg liep verplicht terug langs het domein: weer hetzelfde scenario... Wie nu nog niet wakker was, werd het dan nu wel! Hun geblaf had immers nog een aantal andere waakhonden aangepord om te antwoorden. Wie van de bewoners van enkele dagen vakantie genoot, kon dus niet rekenen om die ochtend eens lekker uit te slapen.
Overdag bleef het verder rustig in het dorp, tenminste dat was toch ons vermoeden. Wij doorkruisten inmiddels de buurt. Aan een rustig tempo want de ijzel bleef hardnekkig aanwezig. Onze schelm kon het allemaal niet deren. Daar waar we plaatsen bezochten, mocht hij rekenen op de nodige belangstelling van de bevolking. Eens "thuis" mocht hij natuurlijk weer een ommetje maken. In plaats van meteen de confrontatie op te zoeken, bleef hij op een afstand die rare snuiters gadeslaan. Die maakten weer zo'n hels kabaal dat het gewoon vervelend werd om nog langer in de buurt te blijven rondhangen.
Elmo had ondertussen ook kennis mogen maken met een buurhondje. Die logeerde met zijn baasje boven ons. Ofschoon het ook een reu was, verliep hun kennismaking rimpelloos. Nu ja, zijn vriendje had niet het formaat noch de allures van een Hovawart dus vormde die ook geen bedreiging voor Elmo.
Na alweer een rustige nacht herhaalde zich dezelfde geschiedenis. De protagonisten waren echter terug de Dobbermannen. Dit vond Elmo super! Even testen wie de langste adem heeft jongens? Elmo begon de lengte van het domein af te jagen, helling op en helling af... Hij bleef dit volhouden zolang er geluid uit zijn speelkameraden kwam.
Zodra ze hun stem begonnen verliezen, werd het tijd voor Elmo om even aan de draad gaan post te vatten. Terwijl zijn opponenten naar adem snakten, was het nu zijn beurt om hen letterlijk af te blaffen. Dit lokte ongewild een brede glimlach uit bij zijn baasje. Stegen de decibels, begon de vertoning opnieuw... Zo ging het nog een tijdje door.
Als Elmo er dan langzaam genoeg van kreeg, waren de Dobbermannen blij dat hij eindelijk uit hun vizier verdween. Elmo heeft dit scenario gedurende heel de tijd van ons verblijf volgehouden, zowel 's morgens als 's avonds tot ergernis van de goegemeente.
Zijn optreden heeft de band met zijn baas wel verbeterd. Voor ons mag hij gerust nog eens mee op vakantie maar dan wel naar Felser, daar heeft hij wel de ruimte maar niet zoveel stoorzenders.
Mürlenbach zal er ons dankbaar voor zijn!