Je oogst wat je zaait...
 

Er was eens een puppy, nu Elmo genaamd. Hij bleef lang bij mama maar mocht toen naar een familie die niet zo goed op hem voorbereid was. Op de leeftijd van 4 maanden vervoegde hij ons gezin via het asiel van Genk. Aanvankelijk vertoonde Elmo problemen met voedselnijd maar die werden vlug verholpen. Verder was hij een gelukkige puppy die op kon groeien ten midden van een gelukkige Hovawart familie. Werken op school deed hij voorbeeldig behalve apporteren. Nu bijna 2 jaar na zijn geboorte steken de echte problemen hun kop op. Stel je een pup voor die volstrekt in jouw zijn vertrouwen stelt, behalve als hij thuis is én buiten. Op dat ogenblik is hij Siberisch doof. Onmogelijk om hem vrolijk naar zijn baas te krijgen zonder een beloning. Hoe los je dat op, Geen idee!! daarom dat het waarschijnlijk geen slecht idee is dat het baasje zelf gedragstherapie voor honden gaat studeren.
Persoonlijk heeft baas Marc geen enkel probleem met zijn oogappel. Tijdens de trainingen op school is er geen andere hond die zo wil werken als Elmo. Zelfs in de A klas is hij de enige die zowel vast als los kan volgen, een keurige zit-voor kan laten zien en zelfs een begin van de onderbreking aankan. Het enige wat niet lukt is: apporteren. hoe komt zoiets? Heel eenvoudig: als pup geroepen worden om alleen maar een pak op je donder te krijgen is meer dan traumatisch. Dat zoiets blijft  natuurlijk hangen en verplaatst zich in de tijd. Je kan gerust stellen dat Schelmo af en toe vervaarlijk uit de hoek kan komen maar zonder inpakt voor zijn medebewoners. Het is alleen jammer dat hij zijn verleden met zich meesleept anders kon ik wel stellen dat hij een bijna perfecte Hovawart zou zijn. Net zoals bij zijn half broeder Nando ligt het probleem bij het vertrouwen. Hoe verkrijg je dat? Door er intensief en langdurig mee bezig te zijn. Als baas blijf ik geloven in zijn mogelijkheden ofschoon de buurt hem liever naar de eeuwige jachtvelden zou zien vertrekken. Zij hebben natuurlijk nog nooit een "echte" Hovawart in actie gezien. Axel en Dunja nemen al een speciale plaats in in het hart van hun baas maar Elmo mag met recht en rede zijn plaats opeisen in de hiërarchie wat de liefde van zijn baas betreft. Na alles wat hij hij heeft moeten doorstaan, is hij buitengewoon aanhankelijk (bij momenten). Vertrouwen tussen hond en baas groeit allen maar met de jaren en als ik bedenk dat de vorige eigenaars hem liever dood dan levend zagen, kan ik alleen maar zeggen: Elmo, ik hou van je met al je gebreken en angsten.

Je toegewijde baasje.
 

De oogst is hier wel mooi...

 

 


Webmaster , all rights reserved.

Last update 25/11/2010