31-08-2006.
Bloedvlekken besmeuren de vloer van de keuken, de badkamer, de woonkamer.
Er is weer een slachtoffer gevallen. De aanwezige gezinsleden hebben, zoals gewoonlijk, niets gehoord tijdens de afwezigheid van de baas. Eerste vraag: wie is het slachtoffer? Dat is snel opgelost.
Elmo loopt op drie poten rond.
Omdat hij bij verwondingen enkel zijn baas in de buurt duldt, mag die de taak op zich nemen om de poot eens van dichterbij te bekijken.
Het eerste onderzoek brengt een gapende wonde tussen de tenen van zijn rechterachterpoot aan het licht. Meer verontrustend is dat ook aan de bovenzijde van die tenen ook een gat zit.
Vanaf hier begint dan het onderzoek naar de oorzaak. Misdaad onderzoek heeft de dag van vandaag een gretig publiek gevonden en dat is bij ons niet anders. Naast de fictie, krijgt de gemiddelde kijker ook een flinke dosis gratis observatietechnieken mee. laten we daar dus maar gebruik van maken. Eerst ons nog even om het slachtoffer bekommeren.
De wonde is te erg om zo maar te ontsmetten, dus een bezoek aan de dierenarts is noodzakelijk. Terwijl Elmo zich reeds in de koffer van de auto heeft neergelegd, maak ik nog snel een ronde door de tuin op zoek naar puntige voorwerpen. Waarom? Eerste idee is dat hij ergens op gestapt heeft, scherp genoeg om zijn poot te doorboren.
Met die eerste prognose stappen we ook de praktijk binnen van Animalis. Onze "huisdierenarts" moet omzichtig te werk gaan. Kris valt niet direct in de smaak van Elmo en we hebben alle moeite om hem én op de onderzoekstafel te houden én te vermijden dat de dierenarts als avondeten wordt aangesneden.
De eerste diagnose is in ieder geval dat er weer hechtingen aan te pas zullen komen. of Elmo al gegeten heeft? Neen, hij is nog nuchter. Ok, dan alvast een flinke spuit met verdovend middel. Dan terug in de wachtkamer en even later verdwijnt Elmo naar dromenland. Een poosje later Komt Kris ons halen.
Samen tillen we Schelmo op en tot mijn verwondering begint hij toch weer te spartelen. Heel normaal krijg ik te horen. De verdoving versuft wel maar geeft nog genoeg ruimte om bepaalde prikkels door te laten. Beweging worden ze dus nog wel gewaar en instinctmatig reageren ze dan. Elmo op de operatietafel leggen blijkt om die reden ook al niet gemakkelijk. Natuurlijk halen we toch de bovenhand en krijgen we ons slachtoffer in de geschikte positie voor een diepgaander onderzoek.
Onmiddellijk wordt mijn prognose op de schaal van de waarheid gelegd. Nee, geen verbinding tussen de wonde tussen de tenen en het gat er boven.
Diagnose: gebeten!
Na nog wat extra locale verdoving worden de wonden gehecht. Na de hechtingen kijkt Kris onze schelm na op verdere verwondingen. Een derde wonde bevindt zich op het achterste deel van het grote kussen van diens rechterachterpoot. Deze wonde is echter niet te hechten. Nog een stevig verband, een shot antibiotica en we kunnen terug naar huis.
Gebeten dus. Welke snoodaard heeft deze feiten op zijn geweten?
Eerste verdachte is natuurlijk Axel. Die gaf zijn kleine broertje al eens op zijn donder en toen koste het zeven hechtingen. Nu zijn het er zes. Vermits ik geen problemen heb met operaties te bekijken, had ik ook bij Elmo mogen blijven en had duidelijk de wonden te zien gekregen. De wonde was wel diep maar de spanwijdte leek niet te kloppen met de afmetingen van Axel zijn eetkamer. Diens tanden hadden zeker veel meer schade toegebracht.
Deze redenering laat dus nog maar weinig ruimte voor andere daders dan... Dunja. De verdachte dan maar aan een verhoor onderwerpen.
Wat bedoel je, honden kunnen niet spreken? Geen mensentaal, dat niet maar lichaamstaal des te beter. Elmo gebeten? Schuldige blik kijkt naast mij weg. Weer liggen spelen zoals jullie altijd doen: op de grond liggen woelen en proberen elkaars oren en poten te bijten? Dit keer zakt haar hoofd nog wat dieper tot ze met een schicht haar snoet weer opheft en me met pretlichtjes in de ogen aankijkt, terwijl vrolijk kwispelend.
Deze bliksemafleider heb ik ondertussen ook al wel door. Zaak opgelost! Nu Elmo een paar dagen kalm houden.
LACHERTJE!
Zelfs met een flinke dosis ACP™ is het niet mogelijk om hem echt doodkalm te krijgen. Ondertussen is het verband verwijdert en trekt hij alweer sprintjes door de tuin alsof er niets gebeurd is.
Toegegeven, het verhaal is niet zo spannend geweest maar niet minder avontuurlijk. Mijn leven in de roedel begint vruchten af te werpen.
Je honden begrijpen zonder te spreken is best leuk! En neen, de naam is niet Dolittle!