Het moet een ware shock voor haar geweest zijn toen op 29 januari 2017 plots de livingdeur gesloten en vergrendeld werd.
Dat was van 2013 geleden dat die nog dicht geweest was. Zoals gewoonlijk had ze zich in de buurt van halfbroer Elmo opgehouden en moet heel geschrokken gekeken hebben.
Gestommel in de hal, gehijg van een bekend schepsel en iets later ook diens geur... Dat was de geur van dat stuk onbenul dat een eindje verder in onze straat woonde. Wat die hier wel kwam doen? En waar bleef haar baasje? Ze had nu best zijn steun kunnen gebruiken! Een tijdje later verscheen die eindelijk in de keuken. Geheel ontredderd strompelde ze op hem af en ze had duidelijk nood aan wat geknuffel.
Ze moest zich eerst wel aan Elmo voorbij wringen om tot bij hem te geraken.
Terwijl ze beiden geknuffeld werden, kreeg de baas twee natte neuzen op verkenning. Ofschoon Dunja van de aandacht genoot, verraadde haar lichaamstaal haar onzekerheid.
Ongetwijfeld voelde ze ook de vertwijfeling en de wanhoop bij haar baas. Dat hielp haar natuurlijk niet om haar rust terug te vinden. Steun zoeken bij Elmo bleek ook al geen optie want die leed erg onder de nieuwe “oude” situatie.
Voor het avondeten mocht het trio (eerst Dunja met Elmo en dan Aiko) nog een toertje maken door de tuin. Ook dat scheen Dunja niet te kunnen bekoren en ze reageerde zelfs een beetje afstandelijk. Waar ze tot de voormiddag niet uit mijn buurt wou blijven, verkoos ze nu resoluut het gezelschap van Elmo. Zeer consequent trok ze die lijn ook die avond door. In plaats van mee naar de woonkamer te verhuizen, bleef ze roerloos liggen en stuurde haar baas een verwijtende blik achterna. Hoe die zich voelde? Gewoon ellendig!
De volgende ochtend werd ze vroeg gewekt omdat haar baasje nu dubbel zoveel te doen kreeg binnen een relatief korte tijd. Toen haar baas na zijn dagtaak thuis kwam, was ze toch al een beetje vrolijker dan bij diens vertrek. Na het eten en de resterende taken van de dag, veerde Dunja recht toen haar baas aanstalten maakte om naar de woonkamer te vertrekken. Die gebood haar echter om even te wachten.
Na een minuutje kreeg ze dan de kans om mee te gaan. Toen de deur van de woonkamer openzwaaide, torende voor haar de rijzige gestalte van Aiko op. Zoals in het verleden ook het geval geweest was, was de grote beer niet te overtuigen om haar met rust te laten. Het was dus vooral het stressniveau van onze zwarte prinses in de gaten te houden.
De grens van het aanvaardbare was spoedig bereikt en al na tien minuten gaf ze er zonder problemen de voorkeur aan om opnieuw achter haar baas aan naar de keuken te verdwijnen. De dagen die volgden, herhaalde zich hetzelfde scenario maar de duurtijd van haar verblijf werd langzaam langer.
Ook de reactie van Aiko werd minder fel en zo bereikten we na een weekje een toestand waarbij ze beiden vredig sliepen.
De nachten verbracht en verbrengt ze nog steeds bij Elmo. Blijkbaar kan ze deze situatie wel aan en ze heeft zelfs een therapeutische werking op zowel Elmo als Aiko. Dat dit lukt, is dan weer een hele opluchting voor haar baasjes.
Ondanks het feit dat haar gezondheid behoorlijk wankel is, zo schijnt ze vastberaden om haar halfbroertje naar diens twaalfde verjaardag te begeleiden. Die is ondertussen al niet meer zo ver weg: 16 april 2017 zullen we dit zeker vieren! Of ze zelf haar dertiende levensjaar nog bereikt, zullen we moeten afwachten maar het is en blijft een taaie tante die nog steeds verlekkerd is op snoepjes.
Nu ze vrolijk mee kan pendelen, kan ze letterlijk van twee walletjes eten. De volgorde met wie ze eerst buiten gaat, speelt geen rol. Zolang er bij terugkomst maar lekkers uitgedeeld wordt!
Ondanks de ongewone situatie maakt ze er gewoon het beste van en speelt zo vaak ze kan nog steeds de schaduw van haar baasje. En die is daar helemaal niet rouwig om!