Het lijkt alsof het pas gisteren was: daags na je geboorte, mocht ik je al een keertje vasthouden. Een snoezig plukje wol en nog onbeholpen. dat zou echter snel veranderen. Je groeide op tot een stevig uit de kluiten gewassen Hovawart teef en je ontwikkelde een guitig en speels karakter. Het bijzonderste aan je was en is dat je een band met je baas smeedde die zelfs Axel nooit met zijn baas had. Overal waar ik ging, ging je mee. Het was vaak oppassen geblazen omdat je jezelf vaak in mijn schaduw verborg. Dat leidde dan vaak tot bijna valpartijen. Met soortgenoten heb je het altijd goed kunnen vinden. Geen greintje agressie maar ze moesten je wel niet uitdagen want dan liet je je wel gelden. Je opleiding tot gehoorzame hond verliep rimpelloos tot je door kreeg dat je wedstrijden zou moeten gaan lopen... Dan gaf je er de brui aan en je baas mocht zijn plannen om hoge ogen met je te gooien, opbergen. Dan kon echter onze relatie niet bederven. Het waken liet je aan Axel en Elmo over. Je liep enkel achter hen aan om hen aan te moedigen. Op wandelingen hoefde ik enkel te kijken waar Peter liep. Dan wist ik dat je bij hem in de buurt was want ook voor hem had je een boontje.
Je gevoel voor humor dreef ons soms tot wanhoop maar een mens went aan alles en zo leerden we ook aanvaarden dat je vaak dolle dingen uitspookte waarbij je steevast probeerde "de schuld" naar je rasgenoten door te schuiven. Een echte held was je niet want zo was vuurwerk niet je beste vriend. Met Oudjaar kroop je liefst ergens weg tot het allemaal weer voorbij was en een plasje moeten doen in een niet verlichte tuin behoorde al evenmin tot je favoriete bezigheden. De jaren schenen geen vat op je te hebben. Het was dan ook een nare vaststelling dat ook jij aan het eind van je krachten kon komen. Dat stelden we de eerste keer vast in het najaar van 2011. Je was toen niet eens acht. Tijd om het rustiger aan te doen dus. Dat rustig aan is ook je levensmotto. Je zuinig omspringen met je energie is legendarisch te omschrijven.

Na het verdwijnen van Axel, kreeg je Elmo onafscheidelijk aan je zijde. Die was blij dat hij nu steeds met zijn halfzus mocht ravotten. Toen Elmo plots zeer rustig begon te worden, maakten we ons zorgen om hem. We vergaten echter in jou richting te kijken want dat er iets met je mis was, dat probeerde hij ons door zijn houding te vertellen. Na eerder een banale maar wel ernstige darminfectie werd het hoog tijd om je eens wat beter te laten onderzoeken. Je was immers steeds vermoeid. De fut was er helemaal uit. Röntgenopnamen stelden ons gerust dat je geen "verdachte" zones met je meedroeg maar dat vergrootte hart, dat bleek de boosdoener. Net als Axel, kreeg je het label van hartpatiënt opgekleefd en je zag om bestwil je levensruimte beperkt worden tot huis en tuin. Meteen ook verbod op reizen. stress en opwinding vermijden, dus ook geen bezoekjes meer aan Aiko of B'Elanna... Je melancholische blik verdiepte zich en als we weer eens voor een weekeinde de benen namen omdat dit voor de opleiding van Aiko zo noodzakelijk was en nog steeds is, liet je verwijtende blik niets aan de verbeelding over. Je vreugde bij het weerzien was er echter niet minder om.

Deze week lieten we onze dierenarts langs komen voor een eerste controle. Daar waar je nog vrij was van vochtafdrijvende producten, behoort dit nu ook tot je dagelijks rantsoen aan medicatie. Het is overigens een hele kunst om ze toe te dienen want als je nog maar denkt dat ik je probeer te verschalken, mondt het uit in een nummertje worstelen. Gelukkig snap je op jouw manier wel dat het een noodzakelijk kwaad geworden is en geef je het meestal nogal vlug op. Eten wordt stilaan ook een probleem. Als je niets extra's bij je korrels krijgt, laat je je eten onaangeroerd. Merkwaardig genoeg is Elmo vaak solidair met je.

We zijn nu aangeland in de periode dat we stilaan van je afscheid moeten nemen. Aftellen... alleen de datum weten we niet. Wat wel zeker is: dit wordt je laatste zomer. Tot je laatste adem zullen we voor je zorgen, je vertroetelen en koesteren. Net als Axel zal je ook nooit echt uit ons leven verdwijnen. Je zal ons trouw blijven begeleiden tot het einde van onze dagen.