La Dunja lag al eens eerder in duigen toen bij haar de ziekt van Lyme ontdekt werd. Met de nodige medicatie werd dit toen verholpen. Een paar weken geleden begon ze plots te manken maar dit was na een uurtje voorbij. Niet echt iets waar je als eigenaar je direct zorgen over maakt als je 3 overjaarse puppies hebt rondhossen. Het kan er soms al eens wild aan toegaan en dan gebeurt het wel eens dat er al eens eentje begint te manken.
Afgelopen maandag, uitgerekend met Sint Valentijn, bleek ze al heel de dag te manken. (wij hadden dit die morgen nog niet gezien) Bij nader onderzoek bleek ze zelfs last te hebben aan meer dan 1 poot. Op naar de dierenarts dus. Gelukkig bleek de wachtkamer leeg toen we aankwamen en was het even later onze beurt.
Een reden van ons bezoek geven hoefde echt niet. Na een vrij wilde entree, begon ze prompt krampachtig te manken als ze zich diende in te houden. Met behulp van de nieuwe assistente, werd ons Juffra op de tafel gehesen. Ondanks de duidelijke tekenen die verdien tentoon had gespreid, verliep het onderzoek toch moeizaam. Ze reageerde nauwelijks of helemaal niet en dreef de jonge dame bijna tot wanhoop. La Dunja volgde haar bewegingen met een zekere gelatenheid en scheen de assistente te willen verwijten dat ze maar beter met haar eigen poten kon spelen.
Uiteindelijk kwam ook Kris zich moeien in het onderzoek. Hij kent onze hondjes en verkiest Dunja boven Elmo en Axel om te onderzoeken. Die zijn namelijk niet zijn beste vriendjes... Met wat extremer drukken en rekken kwam er nu toch een reactie maar niet van die aard dat Dunja ging janken of zo. Daarvoor is onze tante gewoon veel te taai. De diagnose lag echter niet in de lijn der verwachtingen. Ze had wel een acute ontsteking op een aantal gewrichten in haar voorpoot maar verder bleek zo ongeveer elk van haar gewrichten aangetast. Artrose! Gedaan met lange wandelingen.
Vooreerst moest ze twee weken rust nemen en dan nadien zou er nog verder onderzocht worden wat er met haar nog te gebeuren staat qua onderzoeken. Tot slot kreeg ze nog een behoorlijke prik met ontstekingsremmend middel om haar snel van de ergste pijn te verlossen. Daar bovenop mocht ze dezelfde medicatie nemen als Axel en nog wat voedingssupplementen in de vorm van Glycol.
Voor het baasje is het vanaf nu wat meer werk om de potten te vullen... Van dat rusten kom natuurlijk weinig of niks in huis. Van zodra ze zich weer fit voelde, begon ze prompt weer haar gezelschap te plagen en uit te dagen. Blijkbaar heeft ze vandaag (17.02.2011) stevig met Axel aan het ravotten geweest en hebben ze samen geprobeerd om een plastiek bloempot (een lege) onder elkaar te verdelen, zonder resultaat overigens.
Haar begroeting zijn ook, wat je kan noemen, stevig! Liefst van al gaat ze zelfs op de achterpoten staan om ons te verwelkomen. Om wanhopig te worden! Van de andere kant zou het een teken moeten zijn dat ze zich goed voelt... Wij hopen alleen dat het voor haar geen lange lijdensweg moet worden en we zullen haar uiteraard zo goed mogelijk verzorgen en er alles aan doen om haar enig leed te besparen.
Twee zaken zijn zeker niet aangetast: haar vermogen om zich super lui te gedragen en haar eetlust! Die eetlust is zelfs zo mogelijk nog gretiger geworden. Hoe dan ook: ze stond al op dieet en dit zal alleen nog strenger worden. De weegschaal stopte immers niet aan de grens van 40 kilo... Dat gaat nog wat worden. Ons snoepdoos en pikkedief lust maar al te graag tussendoortjes en als ze die niet zelf krijgt, zoekt ze zolang tot ze wel iets van Axel of Elmo weet te bemachtigen.
Tegenover ons is ze super lief maar haar kennende doet ze dit alleen maar om ons te verschalken.

Het programma dat we voor haar dit jaar hadden voorzien (enkel nog gehoorzaamheidstraining) zou wel eens het maximum kunnen zijn wat we met haar nog kunnen of mogen doen.

Benieuwd hoe dit verder gaat!