Tijdens de storm van maandagnacht (26/05/2009) waren onze hondjes rustig blijven maffen. Omstreeks 3 uur in de morgen was onze jongste zoon even de living ingedoken om nog snel de pc uit te schakelen en wekte daarbij ook zijn vader. Die ging verveeld een kijkje nemen in de keuken. Daar ontmoette hij een al even rustige Elmo die alleen maar eens verstoord naar boven keek en met enige moeite achter zijn baas aanslofte. Waarvoor al die heisa goed was, scheen geen enkel van onze viervoeters te begrijpen. Hun baas al evenmin. Die kroop meteen terug onder de wol om dan omstreeks zes uur fris aan de start te komen van een nieuwe werkdag. Zijn huisgenoten waren iets minder fris omdat ze nog een uurtje de storm hadden gadegeslagen. Onze hondjes gingen die ochtend vrolijk een frisse neus halen in de tuin. Zij waren ook de eerste getuigen van de ravage die het onweer had achtergeladen. Geen tijd voor ons om deftig rond te kijken! Dat doen we straks wel! Wie echter wel tijd had om alles goed in zich op te nemen was Christoph. Onze oudste telg heeft ook een bijzonder gevoel voor humor. Redelijk droog zelfs. Die namiddag nam hij, gewapend met een camera, Dunja mee naar buiten. Na elke storm liggen er meestal een hoop takken in onze tuin en omdat Dunja ook wel heel graag apporteert, wilde hij dit nu wel eens op de gevoelige plaat vastleggen. Vooraan aan het grasperk plaatste hij haar aan de voet en stuurde haar vooruit om dat "takje" te apporteren. Dunja zal waarschijnlijk wel eerst even naar boven gekeken hebben maar deed dan wat van haar werd verlangd. Aangekomen bij het takje, groeide haar twijfel. Dat ding was minstens te groot om in 1 keer vast te grijpen. Besluiteloos zette ze zich dan maar voor het "takje". Wie de foto's eerst bekeken heeft, snapt natuurlijk waarom... Het takje was de kruin van een volwassen den. Die was er tijdens de nacht afgerukt en met een lengte van circa vijf meter versperde hij de achteruitgang volledig. Dunja bleef dubben en denken hoe ze deze opdracht eigenlijk moest uitvoeren. Eerst in stukken bijten en dan brengen? Er toch eens aan trekken? Tenslotte verloste Christoph haar door haar "vrij" te geven. Met een brede glimlach bekeek hij zowel Dunja als de kruin. Wat als ze er toch aan had liggen sleuren? Dan hadden de foto's alleen nog leuker geweest.
Nu twee dagen later is alles opgeruimd. Dinsdag hadden we met wat hulp van de buurman de boom helemaal afgezaagd. Overleven was er niet bij wegens te zwaar beschadigd. Woensdag hebben zowel Axel als Elmo er echter nog ruim van kunnen profiteren om zich tussen de takken van de boom te begeven. Zoals bronstige bizons begonnen ze telkens hun vacht tegen de takken te schuren. Hun baas bekeek hun vertier met lede ogen. Een den of spar is meestal omgeven met een laag hars die de boom tegen belagers moet beschermen. Gelukkig kozen ze beiden voor takken waar geen hars op kleefde dus bleef hun pels gevrijwaard.

Dat we aan iets ontsnapt zijn, bewijst de kracht waarmee de wind de kruin van de stam heeft afgerukt. Alsof een gigantische hand de kruin had omgedraaid, zo zag het eruit. Dat de kruin dan nog netjes naast de boom geparkeerd werd, zonder een afsluiting te raken is bijna een wonder. Zelfs onze wasdraad die onder de boom door loopt, werd niet beschadigd.
 

Een mens mag wel eens geluk hebben! Mogelijk zal Dunja bij een volgende gelegenheid zich niet meer lenen om nog eens takjes mee op te ruimen...