Sinds Pinkstermaandag 2008 is ons huis een beetje omgetoverd tot een klein hondenziekenhuis. Elmo (wie anders) begon die dag vrolijk aan zijn poten te knagen! Hij kon enkel tot rede gebracht worden nadat we eerst de rechter en nadien de linker voorpoot zorgvuldig hadden ingepakt. Zijn achterpoten liet hij ongemoeid. Later zou blijken dat hij aan één of andere allergie zou kunnen lijden. Nu, 29 mei, ligt hij er thuis nog steeds versuft bij, voornamelijk door de medicatie die hij krijgt. Een week later begon Axel rare geluiden te produceren en leek het of er iets zijn keel irriteerde. Omdat hij er last van bleef hebben, bezochten we op maandag 26 mei nog maar eens de dierenarts. De diagnose wijst in de richting van kennelhoest en dit terwijl hij toch een preventieve inenting gekregen had. De rare kokhals geluiden blijven nu achterwege maar nu loopt hij weer mank!
Dan is er nog ons Dunja. Die meid pendelt nog steeds even vrolijk tussen woonkamer en keuken, dus van Axel naar Elmo en terug. Ze doet dat meestal in het zog van haar baas. Ze doet het ook steeds vrolijker omdat ze nu al twee maanden op een goed dieet staat dat de overtollige kilootjes doet wegsmelten als sneeuw voor de zon. Jammer genoeg is ook zij niet gespaard van hondenleed. Al geruime tijd lijkt ze last te hebben van haar tandjes. Onderzoek heeft echter uitgewezen dat La Dunja over een stelletje flinke bijters beschikt die nog in prima vorm zijn.
Sporen van een ontsteking zijn er al evenmin. Toch blijft ze geregeld haar snoet wrijven tegen allerhande voorwerpen. Zacht of hard, het maakt allemaal niet zo veel uit.
Onlangs mochten we kennis maken met Steven, een nieuwe dierenarts in het team van Animalis. Die heeft als voordeel dat hij perfect met onze Hovi's weet om te springen en heeft er ook geen schrik van. Hij was ook de persoon die Dunja de weg toonde naar de slanke lijn. Zijn andere vermoedens doen het baasje van Dunja wel beven van angst. Zaterdag moet ze terug naar Steven om bloed te laten trekken.
Hoezo? Het vermoeden is dat ze mogelijk problemen kan hebben met haar nieren. Een aantal zaken kunnen erop wijzen dat hij wel eens gelijk zou kunnen hebben.
Dat zorgt er natuurlijk voor dat gewoonweg alles wat op hondenpoten rondloopt bij Marc dus wel iets heeft. Gewoon deprimerend!
Valt er dan niet meer te lachen? Toch wel! Zo jaagt La Dunja steevast Elmo op de kast als die twee hun medebewoners komen begroeten. Haar uitdagende blik zal er wel voor iets tussen zitten.
Bij regenweer moet ook zij haar pootjes laten afdrogen. Bij het bevel om te gaan zitten, legt ze zich negen van de tien keer gewoon neer. Ons Juffra houdt van haar gemak! Dat ze daarbij een bevel aan haar laars lapt, laat haar gewoon koud. De pretlichtjes in haar ogen verraden echter dat ze verdomd goed weet wat ze doet!
Nu Elmo niet zo stevig op zijn pootjes staat, ligt zij op de loer als we aan het eten zijn. Van zodra ze haar kans schoon ziet, begint ze prompt alle borden uit te likken. Ze is de laatste tijd zelfs zo vrijpostig geworden dat ze zelfs niet meer wacht tot haar baasje de tafel heeft verlaten. Eens het bestek in diens bord rust, ploft ze prompt haar voorpoten op zijn schoot om dan alle mogelijke restjes uit het bord te kunnen wegritsen. Op die wijze heeft ze al menig maal haar halfbroer weten te verschalken. Het zou trouwens niet de eerste maal zijn dat La Dunja het zelfs aandurft om gewoon helemaal op de keukentafel te stappen!! Als ze dan een berisping krijgt, legt ze even haar oren schuldig in de nek om dan meteen te beginnen kwispelen van plezier omdat het haar toch maar weer gelukt was.
In de tuin blijft ze ook een verschrikking. Dat geldt dan zowel voor de beplanting als voor axel en Elmo. Wie haar gezelschap mag houden, moet er rekening mee houden dat Dunja altijd wel een verrassingsaanval in petto heeft. Haar aandacht wordt, net als bij kinderen, gewekt wanneer de heren zich ergens rustig een plaatsje hebben uitgezocht om te luieren. Dit is het signaal om iets te forceren. Laten we eraan toevoegen dat er dan meestal ook menselijk publiek in de buurt is.
Bij warme dagen zorgt ze ervoor dat ze of met Elmo of met Axel mee naar buiten mag. Dat is dan goed voor vijf minuten want dan komt ze terug het menselijk gezelschap opzoeken. Wanneer dat menselijk gezelschap zich dan ook naar buiten begeeft, huppelt ze natuurlijk er vrolijk achteraan, op zoek naar Axel of Elmo. Die liggen dan niets vermoedend in de schaduw te pitten. La Dunja grabbelt op haar weg liefst een speeltje mee. Dat laat ze liefst met een plof voor de neus van de slapende schoonheid vallen om die uit zijn tent te lokken. Heeft ze geen speeltje, gebruikt ze gewoon haar blaf met hetzelfde doel. Eens dit doel bereikt, krijgt ze natuurlijk waarom ze vroeg: een hoop heibel. Het resultaat is ongeveer ook altijd hetzelfde. Als ze dreigt het onderspit te moeten delven, zoekt ze onmiddellijk steun bij haar baasje of elke andere persoon die op dat moment beschikbaar is.
Zolang ons meisje dit blijft doen, koesteren wij in ieder geval de hoop dat het allemaal nog niet zo'n vaart zal lopen.
Niks zo leuk als een Hovawart vol puppykuren in huis!
Hopelijk mag Dunja nog vaak deze rubriek blijven vullen. Dat wil in ieder geval betekenen dat ze nog in staat is om onze lachspieren te werken!