Honden kunnen niet denken en reageren enkel op prikkels.
Dat en nog veel meer fraais kan je in allerhande lectuur vinden. Eigenaars van een Hovawart mogen deze stelling terecht in twijfel trekken. Eigenlijk mogen onze drie deugnieten voor dit verhaal tekenen maar Dunja heeft meer dan één poot in het gebeuren.
Waar begint het? Bij de zoveelste geslaagde uitbraak poging van Elmo met in zijn zog halfzus Dunja. Niet meer langs de straatkant maar nu wel via onze mesthoop in de tuin.
Dit is nu (19 april 2007) ongeveer een dikke week geleden.
Om paal en perk te stellen aan die pseudo prison-breakers kuren. Oplossing? Eerst een grachtje graven, dat opvullen met een solide betonnen paal en een tweede draad mee ingraven. Na de werkzaamheden kwam Elmo meteen kijken wat er gebeurd was. Hij heeft minstens tien minuten liggen ijsberen langs de omheining van de mesthoop en is tenslotte op een kleine afstand al zittend het geheel beginnen bestuderen. Waarschijnlijk omdat hij er zelf niet uit kwam, heeft hij dan de hulp ingeroepen van zijn rasgenoten.
Samen weet je meer dan alleen.
Wonderbaarlijk genoeg was het eerst Axel die zijn diensten kwam aanbieden. Die begon gisteren prompt met het graven van een kuiltje naast ons tuinpoortje. Gelukkig werd zijn poging tijdig afgebroken door een waakzame Christoph. Ook daar hebben we dus een betonnen balk in de grond gestopt. Gedaan met graven!
Dat is dus buiten de hersenen van een Hovawart gerekend... Vandaag hebben ze alle drie de poten in elkaar geslagen. Het is net hetzelfde alsof je drie supercomputers met elkaar zou linken, waardoor je plots een veel grotere capaciteit ontwikkelt. Er zijn in onze tuin nog een slordige 50 meter omheining die een mogelijk doelwit kunnen vormen voor ons trio. Wees maar gerust dat ze slechts 1 doel hebben: eens lekker kunnen rondsnuffelen in het aangrenzende bos. Dat beperkt de werkruimte dus tot een strook van ongeveer twaalf meter. Daarvan is dus al 1 meter geblokkeerd. De koppen dus maar even bij elkaar steken.
Zoals het "gevangen" betaamt die willen uitbreken, staat er eentje op wacht terwijl de rest aan de tunnel werkt. Boeiend materiaal dat reeds de basis vormde voor vele films en series. Dat ook honden dit in hun marge hebben, is echter ongewoon.
Als oudste houdt Axel de wacht terwijl Dunja aan Elmo de plekjes toont die kans bieden om te ontsnappen. "Als er gevaar dreigt, dan zal ik onder mijn kin krabben" bromt Axel. "Welke kin?" wil Elmo weten. "Flauw hoor! Begin er nu maar aan Flappie!" Met veel overgave duiken twee neuzen naar de grond en drukken tegen elke centimeter van de afsluiting. Daar waar de draad wat meegeeft, drijft Dunja haar klauw de grond in. Zonder succes echter want een paar heesters met een ver vertakte wortel net belemmeren haar kansen tot slagen. Elmo volgt gedwee haar spoor en woelt ook de aarde wat om waar Dunja dat net voordien nog deed.
Zo schuiven ze van de mesthoop op naar het tuinpoortje. Daar aangekomen wordt de stevigheid van het hout onderzocht. Hoorden ze daar nu niet iemand aan zijn kin krabben? Oeps! Alweer Christoph die de snoodaards op heterdaad kan betrappen. Tellen later verschijnen twee onschuldige Hovawart koppen vanachter de struiken. Het hoofd ietsje schuin links of rechts houdend, kijken vier ogen in de richting van "het gevaar". "Awel!!" Dunja's kop duikt schuldbewust tussen haar schouders.
Axel sluipt ondertussen bijna op zijn ellebogen in een grote boog rond Christoph naar de achterdeur. Alvorens haar alfa te volgen kijkt Dunja nog eens om naar de afsluiting. De volgende keer moet het lukken zal ze wel in zich zelf denken.
En Elmo? Die huppelt vrolijk door de tuin, de staart opgeheven zoals een rasechte alfa.
Geen afgang, geen gezichtsverlies, gewoon zijn ongeschonden ego tonen.
Feit blijft dat het bos een ongelofelijke aantrekkingskracht heeft en zal blijven hebben al was het maar omdat dit bos het territorium van een bende katten is, de onze inclusief!

Dunja, Dunja, jij lieve Juffra,
jij zwarte beest, je bent weer stout geweest.
Je leert al je streken aan je broer,
en die blijft altijd even stoer.
Iets uitvreten wordt stilaan je faam
maar het komt je meestal duur te staan.
Je baas blijft je grootste fan,
ook al omdat hij veel van je hebben kan.