La Dunja is een schattige teef. Soms een beetje bang uitgevallen maar verder valt er helemaal niets op aan te merken. Als een volleerde moeder leert ze "kleine broer" Elmo nog alle dagen de kneepjes van het vak. Dat hij een gretige leerling is, kunnen jullie regelmatig nalezen op andere pagina's van onze site.
Maar toch, ondanks het feit dat ze graag met Elmo dolt, heeft Dunja een donkere kant. Als Axel en Elmo in de clinch gaan, gebeurt het wel eens dat ze zich in de debatten gaat moeien.
Nu we te midden van onze roedel leven, is het veel gemakkelijker geworden om de signalen te ontwaren wanneer ze zal toeslaan. En dat ze toeslaat, dat heeft Elmo al aan den lijve mogen ondervinden. Laatst hield hij nog een behoorlijke wonde aan zijn poot over na een ingreep van ons meisje.
Afgelopen zaterdag, 9 december 2006, speelde ons drietal vrolijk in de tuin. Plots staakte Axel het spel en fixeerde de straat door de haag van de buren. Langzaam nam hij een dreigende houding aan en even later verscheen ook "het gevaar" in het beeld van zijn baas. Greta, een blinde buurvrouw, kwam voorbij gestapt. Zoals steeds trouw begeleid door haar Labrador. Natuurlijk moesten onze Hovawartjes weer eens laten horen dat zij hier woonden.
Omdat Luna haar pas inhield en Greta ook mijn stem hoorde, sprak ze me aan over onze hondjes. Ze bevestigde het verhaal dat één van hen al eens over de omheining gesprongen was. Ik stelde haar gerust dat die deugniet nu opkeek tegen een twee meter hoge afsluiting. Omdat ons trio kabaal bleef maken was het echter bijna niet mogelijk om een gesprek te voeren, dus zette Greta haar weg maar verder.
Ze had het einde van onze tuin nog niet bereikt of onze blondjes kregen het alweer met elkaar aan de stok. Omdat Axel nog steeds de overmacht heeft, moest onze Schelmo algauw het onderspit delven. Aan de diepe grom van Axel wist ik dat het niet uit de hand liep en greep ik dus niet in.
In mijn ooghoek echter verscheen een duistere schaduw. Eentje die grommend en blaffend vlug deel ging uitmaken van het tafereel. Dunja's houding wees erop dat ze weer ging uithalen. Nét op het moment dat Axel onze jongste bij de keel greep en deze zich jammerend stil hield, schoot La Dunja uit haar startblokken. Een seconde later was de vechtpartij voorbij. Niets aan de hand dus. Niemand die mankend rondliep.
Alleen Dunja zag er hoogst belachelijk uit met een flinke pluk blond haar in haar bek. Ze leek een beetje op een zwarte Sint.
Later die avond vonden we eerst een uitgewreven bloedvlek. Nog wat later ontdekte ik Elmo aan de keukendeur terwijl hij letterlijk zijn wonden aan het likken was. Dus hij was weer in de prijzen gevallen... Bij nader onderzoek bleek hij nog wat te bloeden en ik lokte hem mee voor verzorging.
Eens hij rustig zat, kon ik het zaakje wat van dichterbij bekijken. Nu ja, een gapende wonde lachte me toe van tussen Elmo's borstharen. Wat ontsmetten alleen zou weeral niet volstaan.
Gelukkig hebben we een goede dierenarts en mochten we meteen met ons sukkeltje komen. Eens op de onderzoekstafel, liet Elmo meteen verstaan dat er wel mocht gekeken worden maar aankomen in geen geval! Dan maar zacht verdoven en even terug in de wachtkamer. Zelfs met verdoving moesten we onze schelm geregeld nog stevig vasthouden.
Met drie hechtingen was het probleem gelukkig weeral verholpen. Dunja's duistere kantje was weer wat groter geworden... Terwijl nog de laatste hand gelegd werd aan de verzorging van onze jonge wolf, kregen we ook nog wat les in biologie.
Elmooke mocht van geluk spreken dat hij nog leefde. De impact van zusjes' tand had wel een diepe wonde geslagen, dodelijke Dunja mistte echter zijn slagader op minder dan twee centimeter.
Met deze wetenschap op zak, bekijk ik onze lieve meid toch weeral met andere ogen...

Wordt jammer genoeg vervolgd.