Zoon Christoph maakte enkele leuke foto's van Dunja en Elmo terwijl ze vrolijk ons salon verbouwden. Kwestie om de verveling te verdrijven zeker? Omdat de baas er zelf geen getuige van was, zoog hij dus maar een verhaal uit zijn duim. Op een doordeweekse namiddag lagen Dunja en Elmo gezellig te genieten van hun middagrust. Met een verminderde dosis aan Bachbloesemdruppels (bijna op), kon Elmo zich natuurlijk niet lang rustig houden. Vanuit zijn luie zetel begon hij dus Dunja stilletjes uit te dagen om wat te gaan ravotten. Loom richtte Dunja haar kop op maar liet die met een diepe zucht terug op de armleuning ploffen. Dat was natuurlijk niet naar de zin van onze Schelmo. Hij zette zijn voornemens wat kracht bij door zich over de leuningen van de zetels tot bij haar te wurmen. "Moet ik je nu echt komen overtuigen om mee te spelen?" "Je gaat hier toch geen hele middag liggen maffen zeker?" "Ben je stokdoof of wat?" Zoals jullie stilaan weten, komen beiden uit dezelfde bloedlijn. Rechtstreekse oorzaak dat al spoedig La Dunja zich toch liet overhalen. Wat konden ze zoal uitspoken? Eerst en vooral samen in de eenpersoonszetel liggen woelen en bijtspelletjes houden. Omdat Christoph goed uitgeslapen was, had hij tijdig de camera in aanslag genomen. Hij kon namelijk al vermoeden dat er weer iets zou gaan gebeuren. Hand over hand werd hun spel wilder en zochten ze een betere stek om hun spel verder te zetten. toch niet in de lederen zetel zeker? Neen, die kussens kan je niet bewegen en dat oppervlak schuift veel te hard. Ze konden er wel eens afdonderen! Dan maar de driezit met stoffen bekleding. Wat ze daarmee allemaal konden uitsteken! Wat zat daar zoal verstopt onder die overtrek? Waren dat geen zachte kussens? Het stoeiende koppel begon zich een weg te banen onder de overtrek. Oei! Dat ging niet goed. Te strak aangespannen... Geen nood! Samen sterk dus... van bovenaf zolang met elkaar rommelen tot er beweging in het zaakje kwam. Centimeter voor centimeter begon het middelste kussen zijn greep op de onderliggende Velkro te verliezen. Ondertussen kon Christoph rustig van het spektakel genieten. Het tweetal wrong zich steeds dieper in ontstane opening. Gelukkig bleef de stof van de overtrek nog heel! Iets meer dan 65 kilo aan jong geweld, daar is niks tegen bestand. Na een paar minuten ronddollen, plofte het kussen op de tegelvloer. Dat moest Elmo toch eens van dichterbij gaan onderzoeken. Tijd om in te grijpen dus. Als je onze Schelmo nu zijn gang zou laten gaan, kwam binnen de kortste keren de inhoud van het kussen te voorschijn. Dunja lag ondertussen uit te puffen in de krater die ze samen met haar halfbroer had gegraven. Hadden ze nu niet hard gewerkt? Dat kwam er nu van als Elmo Dunja begon te jennen. De zetel was een puinhoop. Het salontafeltje was gelukkig ontzien. Men mag er niet aan denken wat er zou gebeuren als ze zich daarover zouden ontfermen! Onder het tafelkleedje verschuilt zich namelijk een glazen blad. Als dat zou omkieperen, zouden de gevolgen vast wel erger kunnen zijn. Na hun speeluurtje heeft Christoph dan maar een poging ondernomen om de zetel terug in zijn originele staat te herstellen. Dat was echter buiten de waard gerekend. Elmo hield hem nog geruime tijd van zijn pogingen af door telkens weer in de zetel te wippen en wild te dollen. Niets zo leuk in huis als een gelukkige Hovawart pup. Voordeel voor ons is dat je nooit verlegen zit om weer een verhaal toe te voegen. Vermits de kuren van ons duo schier onuitputtelijk blijken, mogen jullie er zeker van zijn dat we nog wel eens kunnen uitpakken met nog meer van die sterke verhalen.