Zoals jullie misschien al wel weten, heeft Axel onze Dunja na drie weken in haar eerste loopsheid verkracht. Hij vond dit best leuk, de stinker, zij zo niet. als direct gevolg mocht La Dunja haar verblijf bij Peter nog met een paar weken verlengen.
Toen na enkele weken Peter op weekend vertrok naar de Ardennen, trok Marc even bij hem in om op Dunja te passen. Op vrijdagavond merkte Marc op dat er iets fout bleek te gaan met zijn mooie meid. Ze was anders al wel rustig maar dit was iets te extreem. Dan maar naar de dierenarts met haar op zaterdag. De diagnose was erger dan verwacht: een fikse ontsteking van de vagina.
Eerst de kwaal bestrijden met de nodige antibiotica en een week later opnieuw laten nakijken. Die week heeft erg lang geduurd. Het gaat recht naar het hart: een anders vrolijke Hovawart die nu stil voor zich zit uit te staren met doffe ogen. Elmo en Axel begrepen het maar niet.
Ze snapten niet wat er met Dunja aan de hand was. Ze wilde niet met hen spelen, beet steeds van zich af en zocht de totale afzondering. Dan was eindelijk de moment er dat we haar terug konden laten nakijken. Met een klein hartje stapten we de praktijk van Animalis binnen.
Het verdict was zo nodig nog zwaarder dan de eerste diagnose.
De ontsteking had zich blijkbaar al veel dieper genesteld en er bleek nog maar één oplossing mogelijk te zijn: onmiddellijke sterilisatie. Alles moest verwijderd worden, dus ook de baarmoeder. Ten huize van had men al wel het besluit genomen om met Dunja niet te gaan fokken omwille van te weinig tijd maar dat het nu op die manier diende te gebeuren, was echt niet in de plannen gerekend.
Maandagnamiddag 28 november 2005 onderging ze dan haar ingreep en 's avonds mochten we ze terug gaan afhalen. Zelf hadden we verwacht om een nog slapende hond aan te treffen, nog erg onder de invloed van de verdoving maar niets bleek minder waar. Toen ze ons zag begon ze vrolijk te kwispelen in haar bench. Toen de dierenarts de deur opende kroop ze meteen overeind en kwam ons begroeten op haar gekende manier: tandjes klemvast om de arm en janken van blijdschap.
Samen zijn we dan naar buiten gestapt en heeft onze dierenarts haar de auto in getild. Ons Juffra mocht immers niet springen! Thuis haar opnieuw uit de wagen geplukt en zachtjes neergezet. Dan volgde de de begroeting door onze blondjes... we zijn net niet tussenbeide moeten komen. Dunja verdween meteen in de mand van Axel en Elmo kreeg al meteen van haar op zijn donder toen hij te dicht in haar buurt kwam. Dan maar verhuizen naar de woonkamer moet La Dunja gedacht hebben.
Nog voor haar baas zijn jas en schoenen kon uit doen, lag ons Juffra al in haar zetel. Daar is ze dan een paar uur gebleven tot ze met haar baasje mee naar buiten moest om misschien eens een plasje te doen. Pfff, ikke buiten? Liever niet hoor maar als het niet anders kan... Je kan het al raden: samen naar buiten tot aan de rand van het gras en dan verzette ze geen poot meer. Ze bleef gewoon naast haar baas staan. Dan maar terug naar binnen. Hierop volgde een lange nacht.
Kennen jullie de beste manier om in slaap te vallen? Nee? Wel, gewoon al de moeite van de wereld doen om niet in slaap te vallen en je bent zo vertrokken... Tussen twee hazenslaapjes door had La Dunja toch de mogelijkheid gezien om twee kussens te vernielen, zeg maar aan flarden te scheuren, de badkamer matjes op een hoopje te zwieren en de boel onder te kotsen. Omstreeks half vijf is ze dan bij haar baas in de zetel gekropen. Een versnelde ademhaling en een verkrampte houding lieten vermoeden dat ze nog veel pijn had. Maar ja, Hovawartjes en vermoedelijk alle honden, kunnen wel wat hebben.
Als mensen onder het mes gaan, moeten ze dagen zoniet weken het bed houden. Niet zo bij onze vrienden. Enkel voor de operatie had La Dunja een pijnstiller gekregen, verder helemaal niks. En dan al rondstappen alsof er niets aan de hand was! Straffe toeren. De laatste controle op woensdagavond wees erop dat ze al door het ergste heen was. Ze had al een keertje wat gegeten maar bleek nog wel last te hebben van hevige pijn in de buikstreek. Omdat ze anders misschien niet snel genoeg terug op krachten zou komen, heeft ze dan een cocktail ingespoten gekregen met ook een pijnstillend middel.
De resultaten waren donderdag al goed te merken: het eten dat we ze voorschotelden, verdween bijna op normale snelheid achter de kiezen. Stilaan kunnen we dus terug een normaal leven gaan leiden. Schoonheidswedstrijden en karaktertesten staan nu niet meer op het programma. Tijd om haar aan een brevet te helpen en dan op naar programma 2 in de gehoorzaamheids discipline!
Eind goed al goed zullen we maar zeggen. Toch zitten we met een gevoel van spijt. Wat als we toch tijd hadden gehad om met haar te fokken?
Gelukkig is het leven te mooi om daar lang te blijven bij stilstaan.