Tijdens de zomermaanden spreekt men in de journalistiek vaak over de komkommertijd. Mijn baas heeft daar helemaal geen last van. Daar zorg ik wel voor. Hij zou jullie vandaag een paar banaliteiten kunnen vertellen, zoals het feit dat ik nu zijn stapschoenen eens van dichterbij bekeken heb. Ik heb er trouwens ook zijn steunzool uitgeprutst. Maar nogmaals, dit zijn dingen die allang niet meer de moeite zijn om over te schrijven.
Je moet als Hovawart steeds aandachtig zijn en waken. Een vermoeiende bezigheid als je het mij vraagt, dus laat ik dat meestal over aan Axel. Die waakt veel beter (als hij niet in de zetel ligt te maffen). Als Axel dan toch alarm slaat, hoef ik er enkel maar achter te stuiven om te zien wat hem nu weer zo heeft doen reageren. Ge weet maar nooit dat ik nog iets kan bijleren!
Gisteren is mijn baas op het gebruikelijke uur van zijn werk gekomen, allez, hij zegt 's morgens toch altijd dat we niet meekunnen omdat hij moet gaan werken. Hij draagt dan ook altijd "propere" kleding. Daar mag ik 's avonds mijn poten dus niet opzetten anders zwaait er wat. Baasje was dus nu recht aan tafel gegaan. Het enige spannende moment is dan wanneer de baas van tafel verdwijnt. Meestal beginnen Axel en ik dan de tafel af te ruimen. Gisteren kregen we echter de kans niet want er zat iets in het eten dat wij niet mogen opeten. Ze noemen dat ajuin of zo... We waren trouwens ook heel blij dat ons baasje in zijn andere kledij de trap terug afkwam. Er viel vandaag dan toch nog te ravotten. Tot zover nog niets aan de poot. Nadat onze borden gevuld waren en door ons vakkundig leeg geschrokt, deed ons baasje zijn stapschoenen aan. We gingen toch zeker nu niet wandelen? Onze buikjes stonden dik en rond, dus daarvan kon zeker geen sprake zijn.
Ooh, ik zag het al, ze gingen weer eens winkelen. Of wij mee mochten? Nee, dat zou niet gaan. Er moest te veel geladen worden. We verdwenen dan maar snel in de tuin, zo duurt het weer iets langer voordat ze kunnen vertrekken. Net op het ogenblik dat mijn baasje en 't vrouwtje zich naar de wagen wilden begeven, weerklonk de bel. Als een bezetene stormde Axel de keuken uit, gevolgd door mijn baas. Die wilde ook gaan kijken wie aan de poort stond. Hij had ondertussen wel al een opplooibare plastiek bak onder z'n arm gestoken en probeerde te zien wie die indringer was. Ikzelf miste al de helft van de pret en dus was het hoog tijd dat ik mee lawaai ging maken. Door mijn vliegende start is in ons gezin een nieuwe uitdrukking geboren: een CGV. Wat is dat nu weer zal iedereen zich afvragen? Je weet toch wat een TGV is? Wel een CGV is een Chien(ne) à Grand(e) Vitesse. Wat zijn dan de gelijkenissen met die trein? Heel simpel: je hoort niks aankomen, het heeft een eigen spoor en gaat voor niks opzij. Dat heeft ook mijn baas dus mogen ondervinden. Ik had vreselijke haast en het traject van de keuken naar de poort liep net langs de benen van mijn baas. Eigenlijk liep het er niet naast, het spoorde er gewoon dwars door! Pech voor wie op het spoor terecht komt, wij Hovi's stoppen namelijk voor geen enkele hindernis.
Vanaf hier zal mijn baas u de rest vertellen, want daar weet ik zelf niets van!
Inderdaad, daar zal La Dunja zeker niets van kunnen navertellen. Zoals ze al vertelde, stapte ik met onze winkelbak onder de arm de deur uit om te kijken welke vermetele het gedurfd had om aan te bellen. Ik had nog maar net gemerkt dat het om het buurmeisje ging, toen ik door iets gegrepen werd ter hoogte van de benen. Het volgende ogenblik zoefden m'n benen door de lucht. Stel je het voor als een kegel die geraakt wordt door een bowlingbal. Gelukkig voor de kegel voelt die daar niets van, maar ik wel. Het volgende ogenblik kon ik in alle rust genieten. van de wetten van de zwaartekracht. Newton, was de naam zeker? Enfin die met zijnen appel. Een geweldige smak deed mij met het volle gewicht bovenop de onder mijn arm geklemde bak belanden. Deze begon meteen een akkoordje te spelen op mijn ribben. Een gevoel om terstond misselijk van te worden. Vrouwlief had nog net de landing gezien. In paniek kwam ze me ter hulp gesneld. Of ik me pijn gedaan had? Nee zeker..., ik had enkel de indruk dat ik net door een trein gegrepen was! Om je een idee te geven: op het ogenblik dat ik de grond raakte, was Dunja reeds 6 meter verder.
Na enkele seconden begon zowat alles pijn te doen. Vermits ze waarschijnlijk mijn steunbeen had onderuit gelopen, voelde ik meteen een snijdende pijn aan mijn enkel. Verder had het muziekstuk van de bak ook duidelijk zijn effect. Een aantal gekneusde ribben als gevolg. Ook de nekwervels hadden een serieuze krak gekregen maar dat spaarde dan weer een bezoekje aan een kinesist (een fysiotherapeut voor de Nederlandse lezers) of een osteopaat uit! De materiële schade beperkte zich tot een vernielde bak.
Ondertussen bleef Dunja rustig verder kabaal maken. Die had zelfs nog niet door dat haar baas bijna weer naar spoed mocht rijden.
De volgende morgen werd ik wakker met een pijnlijke, stijve enkel. Bij de dagelijkse wasbeurt toonden zich verder ook de sporen van de onzachte ontmoeting met ons juffrouw: bloeduitstortingen op de ribben én op m'n linker arm. Dat had ik zelfs nog niet gevoeld!
Moraal van het verhaal? De baas gaat altijd eerst buiten maar eerst aankomen aan de poort nooit! Daar zorgt je Hovawart wel voor als je hem in de weg wil lopen!