Oudejaarsavond was ik kok van dienst. Ik heb niet de allures een groot chef te zijn, maar al zeg ik het zelf, de rosbief was perfect, zoals een rosbief hoort te zijn: lekker korstje aan de buitenkant, rozig van binnen en mals als boter. Maar in hoeveelheden inschatten, ben ik niet zo goed, zelfs minder dan de helft had genoeg geweest.
Tijdens het tafelen waren de hondjes rustig in de wasplaats gebleven, maar na het dessert werd het drietal op de gasten losgelaten. Het weerzien was hartelijk en Kody genoot weer van de kennismaking met nieuwe mensen.
Al gauw schoot het me te binnen dat de rosbief nog steeds toezichtloos op het aanrecht in de keuken stond. Tiens, dacht ik eerst bij het zien van de bebloede snijplank, had ik die dan toch...? Mijn geheugen durft me de laatste tijd al wel eens in de steek laten, zie je. Ik kijk rond voor vlekken op de vloer, nee, of toch ? Een kleine bloederige veeg. Wie? Ik keer terug naar de eetplaats: Seppe heeft een slaaf gevonden om balletjes te gooien, onschuldig. Kody glundert nog steeds bij de vele kopaaitjes die hij krijgt. Onschuldig. Daar zie ik nog een zwarte kont onder tafel. Ik loop rond de tafel en ja, daar is de pikkendief, letterlijk met de mond vol. Zo'n vierkant stuk vlees, ongeveer de grootte van een klein ongesneden brood, dat slik je niet zomaar in. Die kop, tussen de benen van de gasten, de vleesklomp geklemd tussen zijn tanden, overpeinzend hoe dat verder te bewerken. Ja, zo'n gezicht, daar kan je niet boos om worden. Ik red Dante uit zijn situatie en ontspies de brok vlees. Dante's ogen fonkelen verlangend en zijn oortjes staan vreugdevol omhoog. Dat gaat een feestmaal worden ...morgen dan, anders is de beloning wat TE groot. Kody en Seppe zijn je dankbaar. Ik ook, want anders was het vrijdag, zaterdag EN zondag ook nog rosbief op het menu.