02 oktober 2014... een zwarte dag in Hovawartinfoland  en in het bijzonder voor Peter: Jadzea moest de strijd tegen haar kanker opgeven. Dadelijk startte de zoektocht naar een waardige opvolger. Opvolger want vervangen is niet mogelijk! Inschrijven op de puppywachtlijst van de BHC, het internet afschuimen... Vermits je voor een nieuwe pup toch de nodige tijd moet uittrekken moest het een nest zijn die ten vroegste in december verwacht werd, verlof nemen was eerder niet mogelijk. Enkele malen werd de hoop de hoogte ingejaagd daar er enkele nesten voorzien waren waar ik bij de eerste op de keuzelijst stond. Even vlug werd deze hoop dan weer de grond ingeboord want telkens was er maar één teefje geboren en natuurlijk was deze al voorzien voor iemand anders of voor de fokker zelf. Ondertussen was er op het werk de verplichte verlofbespreking waar ik mijn verlof moest plannen met maar een beperkte mogelijkheid tot schuiven met de datums. voorzien was van 25/04/2015 tot 22/05/2015 met daarna nog een 14 tal dagen 's namiddags verlof. Groot was dan ook de verrassing toen Marc op 25/02/2015 het bericht ontving, via een vriendin, dat er in Luxemburg een nestje geboren was... 8 pups, 8 teefjes én 8 SM! Onmiddellijk in de elektronische pen gekropen om mij als kandidaat voor een pup op te geven. Dadelijk kreeg ik het bericht dat er nog één beschikbaar was. Zaterdag belde de fokster vanuit Luxemburg mij op om af te spreken. Op de vraag wanneer ik wilde komen kijken antwoordde ik: "zo snel mogelijk"! Zondag 1 maart om twee uur in Grosbous Luxemburg... Binnen de seconde naar Marc gebeld met de vraag of hij tijd en zin had om mee te rijden, met een volmondige ja als antwoord.
Na een twee en een half uur durende rit (230km) kwamen we na wat zoekwerk mooi op tijd aan en na een hartelijke ontvangst door Ferni, de fokster, werden we snel binnen gebracht waar Christian, echtgenoot van Ferni, voor nog twee potentiële kopers een uitgebreide uitleg over het ras aan het geven was. Vermits wij al goed op de hoogte waren van wat een Hovawart eigenlijk voor een ras is, bracht Ferni ons dadelijk naar de werpkist waar moeder Gandhari zich bekommerde over haar acht "Mäuse". Na zo'n twee uur naar dat kleine gekriebel te hebben gekeken (je kan er echt uren zo niet dagen op staan kijken), ze even vast gehouden te hebben, en een gezellige babbel met Ferni en Christian voelde ik dadelijk dat dit hier goed snor zat. Ik twijfelde dan ook geen seconde en besloot mij te engageren voor één van de pups. Ferni waarschuwde wel dadelijk dat het nu nog niet mogelijk was mij te vertellen welke pup nu voor mij bestemd was en dat dit pas na een vijf tal weken beslist kon worden. Voor mij leken het echter allemaal fantastische pups en dus besloot ik dadelijk de nodige documenten in te vullen en mijn voorschot te betalen. Dat deze aankoop in de sterren geschreven stond bleek ook nu want ik had tot op de € het juiste bedrag bij! We spraken dan nog af wanneer we nog eens langs konden komen en 14 dagen later leek mij de beste optie. Ferni noteerde dit dadelijk op haar kalender: "zaterdag 14 maart om 14:00". Met een heerlijk gevoel vingen we de terugrit aan. De, naar mijn gevoel, veel te lange zoektocht was eindelijk voorbij!!!
14 dagen later, het had even goed een maand kunnen zijn, vroem richting Luxemburg. Na een vlotte rit en een zo mogelijk nog hartelijkere ontvangst door Ferni en Christian, konden wij, Marc en ikzelf, ons weer gaan vergapen aan al dat gekrioel en moeder Gandhari. Toch ongelofelijk hoe die over haar kroost waakte en verzorgde. Wat een verandering en dat al na twee weken. Op de vraag van Ferni of Marc en ik een flesje wilde geven aan een van de pups reageerde wij beiden met een volmondige ja maar: wij hebben dat nog nooit gedaan... Na de nodige instructies en nog wat onwennig gaf ik het flesje aan de pup met het rode lintje... en Marc een flesje aan de pup met het zwarte. Een heerlijke ervaring! Drie uur later was het weer tijd om terug naar België te bollen maar niet zonder de volgende afspraak vast te leggen. Ferni stelde voor om zeker op 4 april langs te komen omdat op die dag de vader, Lando, er ook bij zou zijn. Zaterdag 4 april 14:00 werd weer op de kalender aangeduid. Net voor het vertrek vertelde Ferni nog dat ze haar keuze al beperkt had tot drie pups, Rood, zwart en zonder( later grijs). En alhoewel Christian al zijn veto gesteld had voor rood, omdat deze teveel "jankte", was Ferni toch nog niet helemaal zeker... zeker was dat één van deze drie de mijne zou worden! Ik was er alvast helemaal voor te vinden! Omdat het voor de stamboom niet nodig was om al van bij de geboorte een naam op te geven konden wij zelf een naam kiezen zolang deze maar met een M begon. Ik vertelde dat ik al wel een naam voorzien had namelijk B'Elanna maar dat deze natuurlijk niet met een M begon. Ferni stelde dan voor om er My B'Elanna van te maken. Vond ik zelf een prachtige en elegante oplossing!
3 weken weet je wel hoe lang dat is??!! 1.814.400 seconden!!! Daar Marc er deze maal niet bij kon zijn bolde ik alleen de lange rit naar Luxemburg. Daar aangekomen bleek niemand thuis te zijn... Gelukkig waren ze maar even gaan wandelen en mocht ik de nu vlot rondhuppelende pups snel vergezellen. Papa Lando bleek een prachtige lieve en robuuste kerel te zijn met een gouden karakter. Na een gezellige babbel met Rosi en haar echtgenoot, de eigenaars van Lando, vroeg Ferni of ik nu wilde weten welke pup de mijne kon zijn?? Zij stelde mij rood voor en ik kon niet snel genoeg mijn akkoord geven. Het was bij aanvang immers ook één van mijn favorieten! Toeval of niet het was ook de pup die ik de fles had gegeven... Van Karma gesproken... Met veel moeite kon ik van My B'Elanna afscheid nemen en werd het laatste bezoek op de kalender genoteerd: 25 april 14:00, en vermits de pups dan acht weken oud zouden zijn meteen ook het moment om B'Elanna mee naar huis te nemen! Wachten blijft lang duren!!! Na de wachttijd, waarin ik de pups live via een webcam in het oog kon houden en het huis wat puppy safe in orde stelde was dan hét moment aangebroken. Langs alle kanten kreeg ik voorstellen om met mij mee te rijden, maar omdat ik van plan was de lange rit van Luxemburg naar Mechelen te onderbreken met een tussenstop bij mijn vader die halverwege in Barvaux woont, besloot ik om My B'Elanna alleen te gaan halen. Na een rit met flink gespannen zenuwen maar verder zonder problemen aankomst te Grosbous. Daar zoals gewoonlijk een hartelijke ontvangst en een hartelijke verwelkoming van de nog resterende pups. My B'Elanna uit de kist gehaald om daarna verder met Ferni de resterende paperassen af te handelen. Een hele bundel papieren met alle mogelijke en bijna onmogelijke gegevens over mijn lieveling kreeg ik toegestopt: alle gegevens, paspoort, een hele boel tips (o.a. over de te geven maaltijden), gegevens over de ouders, etc. Ook een DVD met de foto's van de M-nest: voor elke week 1. Foto's die je op B'Elanna's CV kan bewonderen... Natuurlijk werd ook de resterende som van eigenaar gewisseld en dan kwam het slechte nieuws... B'Elanna kan niet tegen het autorijden... Niet dat ze ziek wordt maar door de stress kwijlt ze en geeft ze een concert ten gehore! Hoe dat klinkt? Dat kan je zien in het filmpje op deze pagina. Ferni bood als oplossing een homeopathisch middel aan dat deze stress wat zou kunnen verminderen. (Ondertussen is dit probleem volledig verdwenen!) Als ontbijt stelde Ferni voor om puppymelk, een 1/2 banaan en drie beschuiten te serveren. Had ik nog nooit van gehoord maar vooruit, alles voor een goede gezondheid. Daar het WE was gaf Ferni alvast een pot puppymelk, twee bananen en een pakje beschuiten mee. Rosi, de eigenaar van papa Lando, had nog een leuke brief en een cadeautje voorzien (zie B'Elanna's CV). Voor B'Elanna was er van mama Gandhari ook een cadeautje: een speciaal stuk hout zodat zij alvast haar tandjes goed kon oefenen. Alles dan maar inladen, ook de 15kg puppyvoer dat voorzien was, en B'Elanna in de koffer. Het afscheid viel vooral voor B'Elanna zwaar die dadelijk haar klaagzang startte en die deze op enkele minuten na bleef aanhouden tot we bij mijn vader zouden aankomen.
Na iets meer dan een uurtje rijden kwamen we aan in Barvaux alwaar mijn vader ons al stond op te wachten. Dat angst niet in B'Elanna haar woordenboek voorkomt bleek algauw uit het feit dat ze ijverig de omgeving begon te verkennen en zich zonder problemen door mijn vader liet oppakken. Binnenshuis viel ze algauw in slaap en nadat wij gegeten hadden werd het vervolg van de reis aangevat met... "oh ja!" het vervolg van het concert. Dan maar de radio een beetje luider gezet en rustig verder bollen naar Mechelen. Zonder noemenswaardig problemen!
Thuis aangekomen begon B'Elanna dadelijk haar nieuwe thuis te verkennen en volgde ze mij doorheen het hele huis. Het trapje aan de ingang vormde geen obstakel voor haar en zoals in Barvaux trok ze zonder tekenen van angst overal mee naar toe. De komende weken/maanden/jaren zal blijken hoe deze Hovawart-lieveling het verder zal stellen
Maar dat is dan weer stof voor verdere verhalen! Zelf heb ik er alvast een zeer goed gevoel bij!
Wordt dus vervolgd!!!!