Kreeg zijn baas vorig jaar november slecht nieuws te horen over Axel, zo sprong hij nu een gat in de lucht toen hij te horen kreeg dat hij toch nog fit genoeg was om te reizen. De temperatuur was er niet vreemd aan. Reden van ons tripje? Onze oudste heeft een baksteen in de maag maar kan gezien de marktprijzen hier in ons land zijn wens niet in vervulling zien gaan. Dan maar zijn geluk gaan zoeken in de Eifel. Bij ons vertrek was het nog redelijk zacht maar bij de tussenstop net voorbij Luik was de temperatuur al naar het vriespunt gezakt. Sneeuw kregen we echter pas te zien bij het doorkruisen van de Hoge Venen. Bij onze aankomst in Felser kregen we net de tijd om al de bagage droog uit te pakken. Alles stond nog maar net binnen of de wolken losten massaal hun lading sneeuw over het dorp. Echter nog niet voldoende om meteen alles te bedekken. Axel kon in elk geval niet wachten en tegen de tijd dat we ons geïnstalleerd hadden, stond onze ouwe zowaar te trappelen om buiten te mogen gaan spelen. Nu ja, spelen? Ons gek geval koos zich gewoon een plekje uit om te gaan liggen en liet zich vrolijk ondersneeuwen. Hij oogde zichtbaar tevreden. Felser en sneeuw, twee favorieten die Axel zomaar toegespeeld kreeg en die hij deelde met zijn baasjes. Axel genoot in ieder geval met volle teugen. Ook al omdat zijn baas van deze rustige namiddag gebruik maakte om nog eens extra wat aandacht aan Boeleke zijn vacht te besteden. Onze ouwe kapoen liet zich eerst aan één zijde kammen en borstelen en draaide zich nadien spontaan op de andere flank. Net als tijdens zijn bezoek aan de kapper, maakte hij nu ook zijn baas diets waar hij nog wat bewerkt wilde worden. Na deze "ingreep", ging Axel een dutje doen en trokken zijn baasjes zich terug in de wintertuin. Niks zo leuk als te kunnen mijmeren met een lekker glas Schnaps en goed gezelschap. Na het avondeten nog even met Axel gaan buiten spelen en wat door de grote weide kuieren. Eens binnen begon de alcohol zijn werk te doen en had het baasje behoefte aan een klein dutje. Nu ja, dat werden snel een paar uur en de nachtrust werd enkel maar onderbroken voor een noodzakelijke pitstop... Tegen de ochtend lag het landschap er nog onveranderd bij maar even later werd het echt menens. In een mum van tijd dikte het sneeuwtapijt met een paar centimeter aan. Ondanks dat, trokken we toch op huizenjacht. Ons eerste bezoek werd een afknapper: een woning voor een prikje maar met minstens zoveel geld om het huis er weer toonbaar en bewoonbaar te maken.
Om de teleurstelling wat door te spoelen, nog snel wat noodzakelijke inkopen gedaan en dan weer genieten van een stevige Duitse maaltijd. Terug thuis weer plaats vatten in de wintertuin. Een kleine test van Christoph toonde aan dat op een gewone zaterdagnamiddag het "lawaai" in Felser niet hoger steeg dan 11db. Dezelfde test thuis gaf al meteen 45db... Een praatje met de buurman had ons op het spoor gebracht van nog een andere woning die zelfs nog niet eens te koop stond maar waarvan hij wist dat het er dit jaar zeker van ging komen. Voor het weer donker werd dus nog even een klein ommetje gemaakt om dit huis aan Christoph te tonen. Het diende gezegd: dit huis was zeker een kanshebber om de nieuwe residentie van onze Hovawartjes te worden. Ruim, luchtig en met een prachtig uitzicht op de vallei. Voor Axel was dit ommetje al bijna een brug te ver en hij was maar wat blij dat hij zich weer mocht neervlijen in zijn "persoonlijke" zetel. Snurken deed hij gelukkig niet... Omdat we verder toch nog niks konden ondernemen, doodden we de tijd met een paar gezellige rondjes kaarten. Na het eten verdween de baas weer vroeg onder de wol. Bij de gedachte dat we mogelijk de droom van Christoph in vervulling zouden zien gaan maar ook de onze, dommelde ik al spoedig in. Het werd echter niet zo'n rustige nacht. Omstreeks half drie deed Axel een poging om bij ons op bed te kruipen. Dat wekte in de eerste plaats zijn vrouwtje. Toen die het licht aan stak om hem wat te helpen, werd ik natuurlijk ook wakker. Vlug hielp ik hem het bed op en spoedde me nog meer om mijn plek in het bed terug te veroveren alvorens onze grote beer die plek zou innemen. Hij bleef de hele nacht onrustig tot de ochtend. Die ochtend wilde Axel al voor vijf uur de deur uit.Net zoals thuis, kon het zijn baas weinig maken. Alleen miste ik nu een paar uur slaap en dat vond ik niet zo prettig. Onze tocht door de weide op dit vroege uur liet ons toch nog kennis maken met de lokale fauna. Onmiskenbare sporen van een vos en een hert zorgden ervoor dat Axel zijn nog goed werkende neus in actie kwam. Beiden moeten nog in de buurt geweest zijn want het was behoorlijk moeilijk om onze ouwe te overtuigen om op zijn passen terug te keren. Terwijl ik hem gade sloeg bij zijn noeste arbeid, schoten beelden van vervlogen tijden door mijn hoofd. Vreemd genoeg zonder enige emotie. Het waren gewoon fragmenten van belevenissen en herinneringen die ik met hem hier in dit paradijselijke dorp had mogen beleven. Voor geen van ons had Felser een negatieve bijklank. We waren hier altijd al gelukkig geweest en volledig tot rust gekomen. Dat was nu niet anders. Nauwelijks 48 uur terplekke leken zelfs op een lange vakantie. Ik merkte dat deze zalige rust ook positieve uitwerkingen had op Axel. Hij stapte ontspannen verder langs en over de verse sporen van het wild, af en toe met een vrolijke snoet naar mij kijkend. Uiteindelijk baande hij zich opnieuw een weg naar ons verblijf. Zelf hijgen deed hij niet. Het leek wel of hij uit respect voor de stilte zijn steentje wilde bijdragen. Eens binnen, nog even mee genieten op bed. Helaas telt ons weekeinde slechts 3 dagen, dus was uitslapen of lang luieren er niet bij. Onze bagage diende weer ingeladen te worden maar dat kon pas nadat de auto en de kofferbak sneeuwvrij gemaakt waren. Een leuke bezigheid bij een nu bijtende noordenwind! Bij elk stuk bagage dat ik naar de auto droeg, steeg de nervositeit bij ons Boeleke. Geen goede zaak als hij straks de voor hem toch wel lange rit naar België diende mee te maken. Af en toe slaagde hij er ook in om mee te glippen. Dan moest ik noodgedwongen een ommetje door de tuin maken om te vermijden dat hij weer trappen ging lopen. De eerste keer lukte dit nog vrij aardig maar dan vond onze ouwe dat de normale route toch de kortere was en daar stond ik dan, geladen als een muilezel, te kijken naar een super vrolijke Hovawart die zich overduidelijk af vroeg waar ik wel bleef! Je zou er wanhopig van geworden zijn, ware het niet dat het ook betekende dat Axel zich goed voelde. Na een half uurtje was ik er dan toch in geslaagd om alles veilig en wel in de auto te laden. We sloten onze woning af en Axel behoefde bijna geen hulp om de koffer in te wippen. Toch maar wat geholpen... je moet het lot niet tarten. Terwijl Axel nu even kon bekomen, gingen we nog afscheid nemen van onze buren (en ook vrienden). Of dit mooie huis ooit ons zal toebehoren is een open vraag. Het is momenteel ook niet belangrijk. Wat telt is dat Axel alsnog een tochtje naar de Eifel mocht ondernemen en dat het hem deugd gedaan heeft. Als de temperaturen in het voorjaar niet te snel omhoog lopen, zit er misschien zelfs nog een vervolg in. Axel ziet het in ieder geval wel zitten!