Het leven is een aaneenschakeling van ontmoeten en afscheid nemen. Sommige ontmoetingen zijn vluchtig, andere duren een leven lang. Als een Hovawart je leven binnenstapt, verandert dit je leven grondig. Oude vrienden zie je plots nooit meer weer en je krijgt er andere vrienden bij. Over het vertrek van de eersten frons je slechts je wenkbrauwen. Bij de tweede categorie is een gevoel van verbazing vaak op zijn plaats. Niet dat die nieuwe vrienden zo uniek zijn maar wel de intensiteit die aan die vriendschappen verbonden zijn.
Toen Axel in ons leven verscheen, begon een heel nieuw bestaan. Hij vroeg en kreeg heel veel aandacht hoewel zijn baas het er soms een beetje over vond. Zijn grappen en grollen dreven ons soms tot wanhoop maar gaandeweg leerden we ook daarmee om te gaan.
Nauwelijks vijf maanden oud, maakte hij zijn baas diets dat er iets grondig fout zat met de gezondheid van zijn alfa. Dit resulteerde in een weekje hospitaal en een paar maanden revalidatie. Later realiseerde ik me dat ik door het oog van de naald gekropen was en dat ik voor eeuwig bij die blije blonde verschijning in het krijt zou staan. Een eerste domper op onze vreugde was de uitslag van Axel's HD-onderzoek. Met D-heupen viel dan wel te leven, er vielen al een boel dromen in duigen. We hadden op dat ogenblik zelfs al een puppy van hem gewenst omwille van zijn uitgebalanceerde karakter en goede inborst. Daar zou dus niks meer van komen.
In de jaren die volgden, beleefden Axel en ik samen met zijn inmiddels vaste vriendinnetje Jadzea en diens baas Peter prachtige avonturen. Getuige hiervan de eindeloze reeks verhalen en verslagen. Op zesjarige leeftijd kwam hieraan abrupt een einde. Axel moest vanwege zijn heupproblemen op non-actief gezet worden en de lange wandelingen van weleer behoorden nu tot het verleden. Afwisselend maakten Dunja en Elmo hier dankbaar misbruik van om Axel zijn plaats in de groep in te nemen. Niets aan zijn wezen liet echter blijken dat hij er minder gelukkig door geworden was. De kennismaking met onze huidige dierenarts liet toe dat onze ouwe jongen weer veel mobieler werd en op die manier nog tal van leuke vakanties met ons kon doorbrengen in onze geliefde bergen. Ook nog in de zomer van 2012 mocht hij nog mee op vakantie. Kort voordien was er wel wat ruis op zijn hart aangetroffen maar deze melding kon ons op geen enkele wijze verontrusten. Hij kreeg nu medicatie om zijn hart te ondersteunen en was nog steeds zijn eigen opgewekte zelf. Wandelen beperkte zich tot korte afstanden en dat hij door het dorp nog maar al te graag aan de leiband trok, sterkte ons in de overtuiging dat hij nog een behoorlijk oude rakker zou worden.
Begin november mocht Elmo ook nog eens genieten van een uitje naar de Eifel. Bij onze terugkeer kreeg ik een heel andere Axel te zien. Alles ging moeizaam: stappen, ademen, opstaan, zitten en ga zo maar door. Op 12 november 2012 nam ik hem mee voor onderzoek naar de dierenarts. Daar waar hij anders onbevangen naar binnenstapte, had ik nu de grootste moeite om hem over de drempel te krijgen. Redelijk over zijn toeren, liet Axel zich onderzoeken. Bleek dat we nog maar net op tijd waren. Vocht had zich in grote mate opgestapeld in de longen en rond het hart. Een flinke injectie vochtafdrijvend middel en bijkomende medicatie moesten alsnog het tij keren. Het was een heuse mokerslag die zijn baas er te verwerken kreeg. Het was niet alleen met de voeten op de grond neerkomen. Het was gewoon plat op de buik... Het nieuws dat we nu begonnen waren om alle medische middelen uit te putten maakte dit alles nog wat onheilspellender. Axel had onder de meest gunstigste omstandigheden nog een jaartje te leven. Zonder garantie natuurlijk want tal van externe invloeden zoals het weer konden deze termijn gevoelig gaan beïnvloeden. Mijn hoop dat hij op een ochtend niet meer zou wakker worden, werd ook al tot schroot herleid. Slechts een geringe kans dat zijn hart het eerst zou begeven, was het al even harde verdict. Zijn mobiliteit zou wel eens aan de basis kunnen liggen dat we voor hem zouden moeten gaan bepalen wanneer het afgelopen moest zijn. Een vreselijke gedachte! Moeten beslissen over de dood van je dierbaarste vriend terwijl die nog helder genoeg van geest zou zijn om het allemaal te beseffen. Het was een nachtmerrie die plots wild door mijn gedachte stormde. Het leven moeten beëindigen van hij die mijn leven had gered. Geheel ontredderd begaf ik me terug naar huis, me een weg banend door mijn tranen. Een verscheurende pijn had zich in me genesteld terwijl hoop en wanhoop een misselijk makende carrousel oplepelden. Aan het einde van die week kroop ik langzaam terug uit dit ellendige tranendal, alweer geholpen door onze trouwe Axel. De medicatie bleek goed aan te slaan en zijn situatie ging er ook duidelijk op vooruit. Het bood me opnieuw de gelegenheid om van ons samenzijn te kunnen genieten en te kunnen lachen als hij alweer eens een streek had uitgehaald. Geloof me, hij haalt nog bijna dagelijks wel iets uit waardoor je op zijn minst gaat glimlachen. Omdat het ultieme afscheid nog even uitgesteld is, kan van een rouwproces ook nog geen sprake zijn. Dit opende echter heel andere inzichten: zo wat ik wel allemaal van hem geleerd heb of nog zou kunnen leren. Zijn opgewektheid, zijn levenslust, zijn onvoorwaardelijke trouw, zijn onwaarschijnlijk doorzettingsvermogen en de ongelofelijke waardigheid die hij nog steeds tentoon weet te spreiden. Hij heeft me doen beseffen dat een Hovawart in roedel een sociaal gedrag vertoont dat onwaarschijnlijk dicht bij dat van wolven aan komt leunen. Dat is dan niet zo zeer aan Axel te merken maar meer aan Dunja. Zij is hem niet meer volgzaam en neemt zelfs meer afstand van hem, doet haar eigen ding. Dat was tot voor een dik half jaar niet het geval. Ze zijn dus blijkbaar in staat om de emotionele banden losser te maken. Om een nakend afscheid gemakkelijker te maken? Hun baas ziet het, erkent het maar is zelf niet bij machte dit ook te doen.
Hoelang Axel het nog gaat uithouden is en blijft een open vraag. Zeker is dat hij ons zelf wel zal vertellen wanneer het genoeg geweest is. En als het even kan, zal hij ons ook de moeilijkste beslissing van ons leven besparen.

Axel te mogen ontmoeten en te leren waarderen, heeft ons en in het bijzonder zijn baas tot een ander mens gemaakt.
Ooit komt de dag dat onze wegen scheiden. Zijn echo zal verstommen, zijn beeld vervagen maar lang nadat ook zijn baas het tijdelijke voor het eeuwige zal verwisseld hebben, zal zijn positieve energie die hij op deze wereld losliet nog blijven bestaan.

Dat ze door menig van zijn rasgenoten mag overgenomen worden zodat zijn positieve kracht nog meer mensen mag bereiken.