Om ons verblijf tussen Kerst en Nieuwjaar 2010 te kunnen verzekeren, boekten we onze wintervakantie al in november van 2009! Ondanks alles, liep het toch bijna fout. Het hele huis was namelijk geboekt door een grote familie en die moesten van plaats wisselen om ons de mogelijkheid te geven er te kunnen verblijven. Door dit gehakketak was het de baas totaal ontgaan dat onze vakantie pas begon op dinsdag en niet maandag. Een boel verraste blikken dus toen we er die maandag namiddag toekwamen. Gelukkig zijn we er al goed ingeburgerd en ons probleem om onderdak te vinden voor 1 nacht werd in nauwelijks drie kwartier opgelost. Axel kon het allemaal niet deren. Die keek halsreikend uit om in de sneeuw te kunnen spelen. Groot was echter zijn verbazing toen hij tot de vaststelling kwam dat die witte pracht een behoorlijk solide massa bleek te zijn en niet die malse koele deken die hij van andere winters kenden. Toch dartelde hij tijdens zijn eerste wandeling vrolijk voor ons uit tot hij plots door het ijs zakte en één poot een flinke dertig centimeter in de sneeuw verdween. De pret was er bijna meteen vanaf. Met een vertwijfelde blik en grote ogen keek hij ons aan. Gelukkig konden we Axel uitleggen dat hij in de voetsporen moest stappen, zodat hij niet telkens door het ijs zou zinken. Die les had hij vlug begrepen en hij verliet de sporen enkel om links of recht eens te gaan snuffelen of andere noodzakelijke dingen te doen. Felser is een leuk dorpje en bijna altijd even rustig. Met de bergen sneeuw was het er mogelijk nog stiller dan anders. Zijn bewoners hadden zich voortreffelijk aan de omstandigheden aangepast en alle noodzakelijke toegangen waren geruimd. Wel te begrijpen: er lag overal sneeuw maar de straten waren goed berijdbaar en de toegangen tot de huizen werden ijsvrij gehouden. Wij hadden in ons landje al andere dingen gezien... We hadden afspraak met onze vrienden die in een dorp wat verderop wonen. Samen met hen maakten we een prachtige winterwandeling. Bosse, hun Airedale reu was al sinds de lente van 2010 goede maatjes met Axel. Bosse mocht alleen niet mee komen ravotten als Axel dit met zijn baasje wilde doen want dan werd hij wat kribbig. De wandeling rond Wolfgarten werd bestempeld als Winterwanderweg. Dit hield in dat de locale boswachter met zijn troepen ervoor instond dat de weg steeds vlot begaanbaar was. Kan men zich voorstellen dat men deze weg zelfs met een kinderwagen kon bewandelen?? Geen twijfel, het kon! Wolfgarten zelf beschikt over een gezellig restaurant, de Kermeterschänke en dat werd onze rustplaats die middag. Lekker eten, leuk gezelschap en een bos nieuwsgierige blikken naar onze hondjes vormden de achtergrond terwijl wij mensen weer op krachten kwamen. Axel heeft meerdere tafelmanieren en als hij niet wordt uitgenodigd om wat hapjes van tafel mee te pikken, blijft hij in eetgelegenheden steeds braaf en rustig liggen. Nu mocht hij echter een hapje van het vrouwtje aanpakken en meteen haalde hij zijn andere tafelmanieren boven: afruimen! Gelukkig zag zijn baas de bui hangen en kon hij nog net verhinderen dat Axel zijn voorpoten op de tafel liet ploffen. Een boze blik naar het vrouwtje besloot dit bijna incident. Onze avonden in Felser verliepen soms wat spannend want herten en reeën hebben bij dit weer geen of nauwelijks eten en komen letterlijk tot aan de achterdeur op zoek naar iets eetbaars. Het was dus opletten geblazen alvorens we Axel buiten lieten. Buiten wat intensief snuffelwerk, bleef Axel echter altijd de rust zelve. W e hadden er ook een uitnodiging gekregen om de verjaardag van de buurman te vieren. Uiteraard mocht ook daar ons Boeleke niet ontbreken. Nadat hij de jarige had begroet, mocht hij ook mee aanschuiven aan tafel. De hapjes die er stonden waren echter niet voor hem geschikt (broodjes met vlees en verse uien). Toch verdenken we enkele genodigden ervan hem toch stukken van een broodje te hebben toegestopt want hij bleef steeds bij hetzelfde koppel liggen... Later toegekomen gasten hadden niet eens zijn aanwezigheid gemerkt en hun verbazing was dan ook groot toen Axel zijn rijzige gestalte vanonder de tafel verscheen. De commentaren waren echter enkel gevuld van lof en bewondering. Onze grote beer werd door de gemeenschap aanvaard, net zoals wijzelf en dat gaf en geeft ons veel voldoening. Tot nog toe is Felser onze thuis. Of de mogelijkheid om er nog een eigen woonst te verwerven zal bestaan binnen afzienbare tijd, blijft een open vraag. Axel ziet het in ieder geval wel zitten om er permanent te verblijven!

Hopelijk mogen we er, samen met hem, nog een aantal jaar onze vakantie doorbrengen.