Wie Axel kent, weet dat "ons Boeleke" wel eens uit zijn tent durft te komen als men hem begint te sarren.
Met de komst van Elmo begon het verdraagzame karakter van Axel langzaam te veranderen in een oude grompot. Het jonge geweld in zijn buurt, Dunja inclusief, mocht al meermaals ondervinden dat hij niet meer de minzame hoeder was.
Naar mate Elmo naar zijn volwassenheid toegroeide, begon het alleen maar erger te worden. Mogelijk beschouwde hij onze jongste telg als een indringer en als een bedreiging van zijn positie. De laatste maanden observeerde hun baas hun gedragingen en merkte daarbij dat het de lichaamstaal van Axel was die Elmo op stang joeg. De intervalperiode van dit gedrag werd steeds korter, de reacties van Elmo ook. Nochtans mocht Axel niet klagen.
Elmo kwam zijn alfa steeds vrolijk en onderdanig begroeten als deze terugkeerde van bij Jadzea. Op 18 juni 2007 liep het plots uit de hand.
Zonder echte aanleiding vlogen Axel en Elmo in elkaar en begonnen een gevecht op leven en dood. Zo zag het er tenminste uit.
Onze jongste zoon kwam tussenbeide maar had wel een kwartier nodig om de heethoofden te scheiden. Hun verwondingen waren van die aard dat ze beide een bezoekje aan de dierenarts mochten brengen.
Nadat we Dunja op dinsdag naar Peter hadden gebracht in een poging om alles wat te laten bekoelen, werd het heel rustig in huis.
Dinsdagavond lagen ze rustig op hun eigen plek in de living, gunden elkaar geen blik en gingen zelfs samen buiten in de tuin wat rondneuzen. Ze hadden al wel eens eerder een conflictje gehad en dat was ook overgewaaid. Hopelijk bleef het ook nu weer bij dit ene wapenfeit.
Woensdagochtend, samen vrolijk naar buiten, snuffelen, plassen en dan vliegensvlug naar binnen om hun pot leeg te eten. Als dessertje nog even wat gaan bedelen bij het vrouwtje, elk aan één kant van haar gezeten. Geen vuiltje aan de lucht dus. Naar oude gewoonte mocht ook vandaag Elmo mee het vrouwtje gaan wegbrengen naar het station.
Na de terugkomst bleef Elmo lekker in de geopende auto liggen terwijl zijn baas de poort sloot. Om ook Axel nog even van de frisse lucht te laten genieten, mocht die ook buiten. Vrijwel onmiddellijk posteerde Axel zich voor het gapende gat van de koffer, daarbij een dreigende pose aannemend. De duivel kwam weer om de hoek kijken verloste daarbij alle demonen uit de hel.
Het bevel van zijn baas om Elmo te negeren en met rust te laten verdween in dovemans oren. Dan maar met harde hand zelf tussenbeide komen. Terwijl Axel verplicht achteruit moest onder dwang van zijn baas, zag Elmo zijn kans schoon om zelf eens een keertje aan te vallen. Alle pogingen om Elmo opnieuw in de koffer te stoppen, draaiden op een sisser uit gewoon al omdat Elmo in een stalen greep gehouden werd door de vervaarlijke tanden van Axel.
Een ongelijke strijd tussen mens en dier ontspon zich. Beschouw het maar als wetenschap dat de gemiddelde mens veel te traag reageert om op de aanvalsbewegingen van een Hovawart te kunnen anticiperen.
Telkens als de baas er in slaagde de underdog te bevrijden, waarbij de inzet van beide handen nodig waren, zag diezelfde underdog zijn kans schoon om letterlijk grip te krijgen op zijn tegenstander.
Net op het ogenblik dat ze eindelijk gescheiden waren, haalde Axel een andere strategie boven: een aanval tussen de benen van zijn baas door. Het kwam die laatste duur te staan want Elmo stond voor hem en chargeerde nu uit volle kracht naar de kop van zijn belager. Hij trof echter op zijn weg het been van zijn baas en verblind door woede, beet hij toe.
Gelukkig merkte Elmo dat hij de verkeerde vast had maar omdat één van zijn slachttanden zich een weg had gebaand in de huid van zijn baas, kwam hij niet zo direct los. In paniek trok hij zich terug maar dit verergerde allen het letsel. Reddende engel Michaël dook naast zijn vader op en hielp nu de kemphanen uit elkaar te houden. Axel verzette zich nog steeds tegen zijn eigen baas maar moest toch de duimen leggen.
Eens Axel in de woonkamer opgesloten, mocht Elmo terug binnen. Snel nagaan of onze lieve schelm niet al te veel beschadigingen had opgelopen. Dat viel nog best mee. Niet de moeite om alweer een dierenarts te moeten bezoeken. De baas had wel nood aan EHBO. Het vrouwtje mocht de volgende trein naar huis terugnemen en het baasje naar spoed brengen.
In eerste instantie werd besloten om een nieuwe thuis te zoeken voor Elmo maar dit kon geen voldoening schenken.
Bij beiden het testosterongehalte naar beneden brengen zou misschien nog een uitweg kunnen bieden.
Zolang er nog een pad open lag om de familie bij elkaar te houden, werden alle andere beslissingen in de koelkast gestopt.
Na hun herstel (en dat van hun baas), zal nu een periode volgen van intensieve heropvoeding.
Kijken wie er zijn slag zal thuis halen!
Wat ook de uitkomst: hun baas zal zich tot de laatste snik geven voor hen.
Ze kunnen maar beter zorgen dat hun haren in de plooi liggen tegen dat hun dril sergeant hen ter orde roept!.