Toen Axel nu ruim vijf jaar geleden bij ons kwam wonen, was iedereen dol gelukkig met de komst van ons nieuw familielid. Al snel groeide hij uit tot een prachtexemplaar van zijn ras.
Omdat we eerst niet van plan waren om met hem te fokken, keerde dit gevoel wel snel. Zijn fiere uiterlijk maakte op iedereen een diepe indruk. Gekoppeld aan een zacht en evenwichtig karakter, maakte hem voor velen onweerstaanbaar.
De eerste karaktertesten waren dan ook veelbelovend. Dus lieten we Axel maar onderzoeken op eventuele problemen met HD. De eerste maal in zijn jonge leven pakten donkere wolken zich samen aan de horizon. Een behoorlijk koude douche kregen we te verwerken toen we vernamen dat Axel onder HD D gecatalogeerd werd.
Op 11 november 2003 lieten we hem nogmaals röntgen in de dierenkliniek van Eersel, al was het maar om alle twijfels weg te nemen. Helaas, het resultaat was hetzelfde. Dokter Maarten Kappen stelde ons echter gerust door erop te wijzen dat het probleem met de heupen een symmetrisch beeld had en de kans op echte problemen eerder gering zouden blijven, op voorwaarde dat we Axel voldoende in beweging zouden houden en natuurlijk op zijn voeding zouden letten.
Zo leefde Axel als een echte prins bij ons. Met de komst van Dunja veranderde er maar weinig in zijn zorgeloos bestaan. Hij hoefde die kleine teef niet te vrezen en had er nog leuk gezelschap aan ook. Toen Elmo ten tonele verscheen in augustus van 2005, was zijn rijk echter uit. Die kleine etter begon vanaf dag 1 zijn positie te belagen. Gelukkig sprong Axel op rustige maar kordate wijze met deze jonge wolf om.
In december van 2005 begon Axel plots problemen te krijgen. Hij liep regelmatig te manken. De ruwe spelletjes met Elmo waren daar natuurlijk niet vreemd aan.
Als eerste diagnose werden spierontstekingen vastgesteld. Mits de nodige medicatie, verdween het manken weer en vertoefden we allemaal weer in absolute gemoedsrust. Gaande weg bleven de problemen de kop opsteken en het leek soms dat hij echt kreupel werd.
Na een iets betere periode in de vroege zomer periode, begonnen de ups en downs zich in ijltempo op te volgen waarbij de downs steeds meer de bovenhand haalden. Dus maar weer gaan aankloppen in Eersel.
Afgelopen woensdag, 9 augustus 2006, maakten we onze uitstap naar de dierenkliniek. Onze ontvangst aldaar is/was met weinig dierenklinieken te vergelijken. Een rustige en ontspannen sfeer (ondanks de veelheid aan spoedgevallen die ochtend) en een kopje thee of koffie voor de baasjes. Na een poosje mochten we de onderzoekskamer in.
Christiaan, dokter met dienst in vervanging van Dr. Maarten Kappen, heeft duidelijk zijn strepen verdient en mag zich ook al expert noemen op het vlak van HD. Een kleine zondvloed van vragen gepaard aan de nodige handelingen aan de poten van Axel en ook een kleine wandeling op straat lieten Christiaan snel besluiten dat nieuwe röntgenopnames wel noodzakelijk waren. Zoals steeds destijds, nog steeds zonder verdoving... Axel had echter zijn vorig bezoek nog niet vergeten en bleef flink weerwerk bieden. Gelukkig slaagden we er toch in om 1 beeld te krijgen dat duidelijk genoeg was om zijn huidige toestand te kennen.
Het verdikt dat we te horen kregen, werkte in als een mokerslag. Axel had en heeft flink last van artrose. Aangepaste voeding, absoluut verbod om nog te springen of trappen te lopen, niet meer trainen op het niveau dat hij nu doorloopt...
Alternatief bestaat de mogelijkheid nog om hem nieuwe heupen te geven maar dit kost wel héél veel geld en bied in het geval van Axel ook geen echte garantie dat hij er nadien beter aan toe is, ook al omdat zijn spieren op de achterhand het al behoorlijk te verduren hebben gekregen.
Het zal vanaf nu meer een uitzondering zijn dan regel dat Axel nog eens op een activiteit te bewonderen zal zijn. Avontuurlijk wandelen is alvast uit den bozen.
Het doet pijn te weten dat hij niet meer is wat hij geweest is. Het doet nog meer pijn ons te realiseren dat de mogelijkheid bestaat dat hij niet echt lang meer onder ons zal zijn. Maar elke mogelijkheid om hem nog samen te laten zijn met zijn liefste vrouwtje Jadzea zullen we zeker nooit laten voorbij gaan. Wij zullen er in ieder geval alles aan doen om hem een rustig en comfortabel leventje te laten lijden.
Ongewild werden op 6 augustus historische beelden gemaakt van ons lief Boeleke. Hij speelde zijn laatste wedstrijd op onze hondenschool. Het resultaat is bijzaak maar we hebben ons er in ieder geval nog best geamuseerd.
Dit is nog geen afscheid van het leven maar de droom om met hem nog (zowel letterlijk - wandelingen in de Alpen, als figuurlijk - hoger wedstrijdprogramma of IPO) hoge toppen te scheren, ligt nu wel aan diggelen. Hopelijk worden ons nog een aantal goede jaren gegund.

En geloof ons: Axel is nog altijd dé alfa van zijn roedel. Wee de snoodaard die hieraan wil tornen!