Net toen we dachten dat de loopsheid bij Dunja wel lang op zich liet wachten, verschenen op 2 oktober de eerste druppels op de grond. Hoog tijd om haar spullen in te pakken en naar veiliger oorden te trekken. Zo kreeg Jadzea het gezelschap van Dunja voor een paar weken. Dit was niet meteen naar de zin van Axel. Die had natuurlijk liever zijn zus niet zien vertrekken. Zijn snoet loog er niet om toen zijn baas met een lege auto terug kwam: dat zet ik je nog betaald baas!
De dagen die volgden was hij lusteloos en verbracht zijn tijd met nog meer slapen dan anders. Enig ogenblik van actie was het moment dat de baas 's avonds thuis kwam: dan moest dringend de auto nagekeken worden. Je kon nooit weten dat Dunja daar nog in verstopt zat.
En ondanks het feit dat er toch een behoorlijke afstand tussen onze hondjes zat, bleek Axel moeiteloos de cyclus van Dunja te kunnen volgen. Hoogtepunt van zijn depressie was tussen 10 en 16 oktober, in principe de periode dat hij haar zou kunnen dekken. Hij heeft zelfs in die periode een aantal dagen hongerstaking gehouden.
Bleef iedere dag wel zijn rituele begroeting én het nakijken van de auto. Verder bleef het balen. Gelukkig moest hij zich af en toe met Elmo inlaten, of beter, hij moest die kleine schelm regelmatig een lesje leren. Na het spel dompelde hij zich dan weer onder in zijn depressieve bui, wezenloos voor zich uit starend. Was er dan niets dat hem op andere gedachten kon brengen? Eigenlijk niet, tenzij op de avonden dat het baasje blijkbaar bij Dunja geweest was. Dan had hij plots enorm veel interesse voor zijn baas. Niet dat die dat soort van aandacht kon smaken. Die wist trouwens ook nog wat er de vorige maal gebeurd was.
Om de andere huisgenoten niet in hun nachtrust te storen, bleef baasje dan ook maar beneden slapen. Niets zo vervelend als een hond die een aria ten beste geeft in het midden van de nacht moet je maar denken. Sinds 17 oktober verscheen er plots een vreemde glimlach op ons Boeleke zijn snoet. Regelmatig zat hij nu zijn baas te begluren met pretlichtjes in de ogen. Wat voerde mijne jongen in zijn schild? Niet veel goeds waarschijnlijk maar vermits hij ons blijkbaar goed verstaat moet hij begrepen hebben dat hij vandaag, 20 oktober, mee mocht naar Jadzea en Dunja. Vanmorgen nog begon hij prompt een liedje te zingen. Het hek was al helemaal van de dam toen hij zijn baas daarstraks kon komen begroeten. Dat zijn uitgelaten gedrag aanstekelijk werkte, konden we maar al te goed aan Elmo merken. Daar viel helemaal geen huis mee te houden. Die kreeg bij de thuiskomst van papa-baas zowaar trekjes van Dunja. Je weet het misschien nog: je bliksemsnel in de mouw van je baas vastbijten en afwachten wat er gebeurd. Een half broer zeker?
Tijdens het eten week Axel geen seconde en ook geen meter van zijn baasje. Dan was daar eindelijk het verlossende ogenblik: tijd om te vertrekken!! Hup in de koffer en dan maar vrolijk om je heen zitten kijken! Bij aankomst aan het huis van Peter begon hij alvast weer een liedje te zingen. Poort open, poort dicht... koffer open, deur open.
En jawel hoor! Daar waren Jadzea en Dunja! Joepie!!! De eerste minuten waren Axel en Dunja door het dolle heen. Heerlijk achter elkaar aan hollen en stoeien. Maar zoals altijd: mooie liedjes duren niet lang. Stilaan kreeg Axel meer en meer interesse voor Dunja. Ons juffra vond dit echter niet zo leuk en beet een paar keer flink van zich af. Maar hotdog Axel liet zich echter niet zomaar afwimpelen. Dit fenomeen kenden we al van de periode dat Jadzea loops geweest was. Die moest zich dan ook flink verweren. Net toen we aanstalten maakten om naar binnen te gaan en ons om onze site te bekommeren, greep Axel zijn kans. Of liever: hij greep Dunja. Toegegeven: een dekreu zou hier jaloers kunnen worden. Hij hoefde niet eens tweemaal te mikken of hij had Dunja letterlijk te pakken. Het gebeurde allemaal razendsnel en voor we het wisten hingen de twee aan elkaar vast. Totaal verbouwereerd stonden Peter, Christoph en ikzelf het stel aan te gapen. Ons Boeleke had zijn weerwraak op zijn baas genomen! Ha! Als je dacht dat zij niet meer wilde!?! Kijk nu dan maar eens! Ik heb ze toch geknipt hé! Nana nanana!
Van zodra ze terug loskwamen, mocht hotdog Axel terug de koffer in maar dan wel die van de auto. Dunja mocht komen uithuilen op de schouders van haar baasje. "Ik ben nu geen klein meisje meer!" moet ze me jankend willen vertellen hebben. In ieder geval mag ze nu nog een weekje bij Peter blijven en morgen samen met het baasje naar de dierenarts voor een spuitje, nee niet om in te laten slapen! Alleen om te voorkomen dat ons gezin ongewild nog gaat uitbreiden.

Drie Hovawartjes is toch wel het maximum!