Nu Aiko een respectabele leeftijd heeft bereikt, kijkt hij vaker recht
in de ogen van zijn baasje. Zijn blik heeft hij met al zijn soortgenten
gemeen: hij kijkt tot in het diepste van je ziel en terwijl hij dit
doet, slaagt hij er blijkbaar nog in om een klare boodschap na te laten.
Hij is voor ons geen onbekende en we zagen hem opgroeien tot een
prachtexemplaar van z'n ras maar... hij heeft een rugzakje met problemen
waarvan we de oorzaak nooit hebben kunnen achterhalen en dat heeft Aiko
in zijn leven een hoop beperkingen opgeleverd. Aiko kan je niet echt
sociaal noemen. Dat niet onbelangrijke stuk van de opvoeding werd hem
eigenlijk ontzegt zonder dat we konden ingrijpen. Resultaat: hij kon
enkel met zijn ras en had een mega probleem met alles wat kleiner was
als hij zelf dus eigenlijk met meer dan 95% van alle honden. Dat
leverde hem de nodige drastische beperkingen op en vooral nog meer
isolatie.
Om dit enigszins tegen te gaan, probeerden we hem via het mantrailen op
andere gedachten te brengen. Dat lukte deels maar nooit helemaal. Het
werd nog complexer toen we hem (vroegtijdig) als erfenis in ontvangst
mochten nemen terwijl we nog Dunja en Elmo koesterden. Het bezorgde ons
een hoop praktische en vooral emotionele problemen die Aiko niet
ontgingen. Pas een jaar na aankomst in ons gezin kon zijn nieuwe baas
hem beschouwen als aangekomen. Die baas had gedurende diezelfde periode
afscheid van Dunja en Elmo moeten nemen en vooral de laatste liet diepe
sporen na. Dan volgde een periode van relatieve rust maar buiten
mantrailen kon je met Aiko niks ondernemen zonder de nodige voorzorgen
te nemen of heel omzichtig en vooral voorzichtig te zijn. Aiko smeedde
een band met zijn baas maar nooit echt met de andere gezinsleden. Alweer
een hindernis want zonder de aanwezigheid van de baas, bleek Aiko
oncontroleerbaar. Gelukkig had dit nooit gevolgen maar al van het
ogenblik dat hij in zijn nieuwe gezin terecht gekomen was, stond steeds
een zekere vorm van twijfel te lezen.
Met de komst van Pepper hoopten we op een verbetering of verdere
integratie van Aiko binnen ons gezin maar grote beer hield Pepper steeds
op afstand en momenten zoals we ze met Axel en Dunja hadden meegemaakt
dat een puppy zich tussen de poten van een volwassen voorbeeld mocht
nestelen, volgde nooit. Geen idee wat dit bij Pepper teweeg heeft
gebracht maar ooit zullen we dit wel ondervinden.
Aiko en Pepper kunnen het overigens wel goed met elkaar vinden, noem het
maar partners in crime... Wat echter sinds het begin van de Coronacrisis
aan het wijzigen is, is de wijze waarop Aiko zijn baas bekijkt. Vooral
het laatste half jaar zijn z'n ogen een beetje doffer geworden en
wanneer Pepper zich op woensdag en zondag naar de school mag begeven, is
er geen ontwijken aan de verwijtende blik van Aiko. Het besef dat enkel
korte wandelingen voor hem nog tot de mogelijkheden behoren en er verder
weinig ruimte is voor echte fun, bezorgt zijn baas een onbehaaglijk
gevoel. Aiko is immers voor 200% van zijn baasje afhankelijk en wil ook
nooit van diens zijde wijken wanneer ze samen thuis zijn. De verplichte
home office was en is voor Aiko een zegen.
Een constante gedurende de voorbije maanden is de smekende en
onwaarschijnlijk doordringende blik in Aiko zijn ogen: laat me niet
alleen, knuffel me, hou van me. Het zijn dingen die zijn baas hem altijd
beloofd en doet maar terwijl Pepper naar de hondenschool is, moet hij
natuurlijk achterblijven. Zijn klaagzang bij onze terugkomst is even erg
als wanneer zijn baas terugkeert van het werk. Emotioneel geen
gemakkelijke ervaring...
Ooit werd ons verteld dat de beste fokkers de juiste pup voor de juiste
familie/persoon uitzochten. Altijd gedacht dat dit nonsens was maar
vanwege de erfenis van Aiko hebben we ondervonden dat dit helemaal geen
nonsens is. Meer nog: mocht zijn vrouwtje nog leven en had ze nooit de
beslissing genomen om naar een service flat te trekken, dan hadden we
hem nooit echt leren kennen. Nu hij bij ons woont, realiseren we ons dat
hij echt wel "op maat" voorzien was van zijn vrouwtje. Qua karakter en
temperament past hij eigenlijk helemaal niet bij zijn huidige baas. Enig
soulaas: Aiko bevindt zich in dezelfde bloedlijn als Axel en ooit zal
zijn opvolger ook uit die lijn komen.
Grote beer Aiko: niet mijn keuze, niet mijn grote liefde maar ik zal
steeds aan je zijde blijven ook wanneer je voor de Regenboogbrug zal
staan.
Dikke knuffel.
|