Jaren geleden werd ik getest om te weten of ik met een puppy overweg zou
kunnen en het antwoord was toen volmondig ja!. kon ik weten dat ze
uiteindelijk zo'n monster als Pepper onder mijn poten zouden schuiven.
Aanvankelijk was alles vrij simpel: ik bepaalde de agenda en Pepper
volgde mij in bijna alles wat ik haar voor deed. Dat werkte en dat
werkte goed en Pepper noch onze baasjes hadden enige opmerking bij mijn
mijn manier van opvoeden. Na ongeveer anderhalf jaar verliet Pepper
echter vaker de paden die ik voor haar had uitgezet en begon haar eigen
ding te doen. Ik mocht toekijken maar geen commentaar geven en al
helemaal niet ingrijpen. Greep ik wel in, begon ze op mijn rug te rijden
als een bronstige reu.
Pepper is nu ruim 3 en ik word oud (10 jaar). Zowel uiterlijk als
innerlijk merk je de vergrijzing. Mijn baas heeft alle voorzorgen
genomen opdat ik nog vlot in en uit kan stappen wat de auto betreft maar
als stijfkop wil ik nog niet van het trapje weten dat hij voor de koffer
voor me opstelt.
Het is niet alleen dat, ik moet Pepper nu ook de ruimte geven om zich
volledig te ontplooien. Waarschijnlijk zal mijn baasje dat als eerste
merken. Mogelijks gaat ze op school plots veel beter presteren zonder
dat ze daarvoor een zetje gekregen heeft maar dat heb ik haar wel
gegeven.
Er zijn momenten dat je als alfareu wanhopig zou kunnen worden omdat je
alles wat je een leerling aanleert, in een oogwenk teniet gedaan wordt.
Er zijn echter ook veel gedragingen van Pepper die me doen besluiten dat
ik het toch niet zo slecht gedaan heb.
Dan blijft er nog de factor baas. Voor mij is en blijft dit ons baasje
en dit met al z'n beperkingen en dat zijn er voor het ogenblik niet
weinig. Hij heeft echter een open hart voor ons en dat voelen we beiden.
Het vertrouwen dat we van hem krijgen, kunnen we elke dag bevestigen
maar Pepper heeft er lang over gedaan om te beseffen dat ze haar baas
echt wel mag vertrouwen.. Als die 2 zo verder werken, worden ze een
hecht team en ga ik al helemaal op de achtergrond verdrongen worden.
Gelukkig is daar nog steeds het bewustzijn van mijn geliefde baas dat
hij me niet in de steek mag laten en dat doet hij ook niet.
Met 10 ben ik plots oud geworden en dit kan zo z'n gevolgen hebben. Hoe
het met mijn voorgangers verliep, kan ik niet beoordelen. Ik weet enkel
dat wandelen moeilijk geworden is en instappen in de auto ook. Vervelend
is echter dat Pepper bij beide dingen gewoon in een deuk ligt. Lang leve
de jeugd maar ook zij zal ooit de leeftijd bereiken waarbij ze deze
beperkingen zal waarnemen...
Ondertussen ben ik perfect gelukkig met de situatie waarin ik leef en
dit zal niet meer veranderen omdat ik iemand heb die er streng op
toekijkt. De komende jaren ga ik dus nog deel uitmaken van dit team, of
jullie dit nu leuk vinden of niet...
Happy instructor Aiko
|