Na het verlies van haar echtgenoot verloor tante Conny een paar jaar later ook haar trouwe metgezel Apolo, een Tervuerense Herder. We schrijven 2011... Alleen is maar alleen dus komt het thema van een nieuwe puppy in de gesprekken weer op tafel. Waar tante aanvankelijk een bruine Labrador wilde, probeerden we haar zachtjes te overtuigen om voor een Hovawart te kiezen. Vanwege haar ziekte zou het mijn taak worden om de nieuwe puppy te begeleiden en te entertainen. Dit werd dan de start van een onwaarschijnlijk mooie geschiedenis met Aiko. 2011 werd hij haar gezel en langzaam maar zeker werden ze dikke vrienden. Gehoorzaamheid in de hondenschool was niet aan Aiko besteed maar speuren was wel z'n ding. Zo kwam het dat we tante Conny 2 à 3 keer in de week bezochten of Aiko afhaalden om gaan te speuren. Door onze regelmatige contacten verstevigden we onze vriendschapsrelatie nog meer. Conny had bij ons altijd al een voetje voor gehad maar met Aiko werd het toch nog naar een hogere dimensie getild.

Door het speuren leerde ik de lichaamstaal van Aiko beter begrijpen en weldra hoefde ik enkel nog naar Aiko te kijken om te weten hoe het met de gezondheid en het gemoed van de tante gesteld was. Het vermogen om dat in te schatten, paste Aiko ook op mij toe. Gewoon geweldig!

Door de jaren heen begon tante meer en meer te sukkelen maar ze bleef zich kranig behelpen en haar eigendom onderhouden. Zonder ons medeweten had ze echter plannen gesmeed om haar woonst achter te laten om deze te ruilen voor een serviceflat dicht in de buurt van haar kinderen. De melding dat ze ging verhuizen was dan ook een verrassing en als extra bonus de komst van Aiko. Bij zijn aankomst woonden Dunja en Elmo nog bij ons. Aanpassen was de boodschap. Enkele maanden later echter kreeg Aiko het hele domein in z'n bezit.

We bleven tante bezoeken en voor Aiko werd dit een wekelijks hoogtepunt. De snoepjes madame zoals we haar noemden, was voor hem het einde! Tussen de snoepjes door bleef Aiko signalen geven over hoe het met tante ging. Haar vreugde, haar zorgen en haar verdriet wist hij als geen ander voor ons te detecteren. Vooral de onvrede tussen haar zonen baarden haar zorgen en kommer. Dat ze van de aanwezigheid mocht genieten van Aiko, hielp haar vaak de periode te overbruggen tot aan ons volgend bezoek.

Op 7 juni was tante jarig en als verrassing hadden we Aiko meegenomen om samen haar verjaardag te vieren. Na de lockdown een ware verademing voor haar en geen enkel geschenk had haar meer vreugde en plezier kunnen bezorgen dan zijn aanwezigheid. Op 9 juni reden Aiko en ik opnieuw naar haar. Ze was opgewekt en blij om ons te zien en we bleven net zo lang tot Aiko het echt niet meer kon houden van de hitte. Haar serviceflat is namelijk zuidelijk uitgericht en niet voorzien van airco. Een tropische 28 graden heerste nog na 20 uur... We namen afscheid met de intentie haar de week erop opnieuw te bezoeken. Vrijdag ontvingen we de boodschap dat tante overleden was. Het moet totaal onverwacht gebeurd zijn want Aiko had niet de minste indicatie gegeven dat er onheil in de lucht hing.

We leven nu nog enkel met herinneringen. Hoe vertel je Aiko dat de dinsdagavond uitstapjes geschrapt zijn maar niet omdat hij stout geweest is maar omdat de persoon die je wil bezoeken er niet meer is? Ik weet niet waar te beginnen! Conny laat een leegte na die door niks kan opgevuld worden. Het blijft een onvoltooide symfonie waarvan je hoopt dat de componist er toch nog een vervolg weer gaat aanbreien. Het zal echter niet gebeuren. Hoe laten we Aiko van haar afscheid nemen? Van haar blijft dra enkel nog as over.

Onwelwillend slaan we een pagina om en proberen een nieuwe orde in ons leven te vinden aan de zijde van onze geliefde Hovawartjes.

Vaja con Dios tante. Je bent nu weer samen met je echtgenoot en met de vele viervoeters die jou in je leven hebben begeleid. We zullen je nooit vergeten.