Nu Aiko een jaartje bij ons vertoeft, hebben we de mogelijkheid om eens een ballans op te maken. Hij mag dan wel uit de bloedlijn van Axel stammen, andere raakvlakken zijn er weinig of geen te bespeuren. Natuurlijk kenden we Aiko al vanaf zijn eerste levensdagen maar denken dat je Aiko kent of leert kennen in de dagelijkse omgang, zijn werelden van verschil. Toen hij bij ons introk, ging zijn nieuwe baas vooral op zoek naar herkenningspunten of gelijkenissen met Axel. Totaal fout want elke Hovawart heeft een uniek karakter en de vorige generatie had Axel gehad als leermeester. Zowel Dunja als Elmo hebben in hun tijd zowat alles van de grote beer gekopieerd maar voor Aiko was de tijd te kort om nog veel van Dunja te kunnen leren. Toen Elmo de strijd verloor tegen zijn ziekte, brak voor Aiko de tijd aan om zich geheel in zijn nieuwe omgeving te nestelen. Daar waar zijn baas dacht dat Aiko nu zou open bloeien, schakelde hij naadloos over op zijn vertrouwde stramien. Het leidde vooral tot foute frustratie en nog meer verdriet en dit terwijl het beter geweest zou zijn hem te aanvaarden zoals hij was en is. Dat besef is er pas eind vorig jaar gekomen en sindsdien gaat onze relatie bergop. Als een hond relaties kan aanvoelen of verbindingen tussen mensen kan inschatten, dan tasten we wat onze gezinssituatie betreft, geheel in het duister. Waar Aiko nu zijn baas als diens schaduw volgt (een Dunja gewoonte), laat hij de andere gezinsleden vaak ongemoeid. We hebben het al eerder over zijn ochtendhumeur gehad. Dat heeft hij nog steeds maar er zit beterschap in. Onze zoon schijnt hij nog steeds als een indringer te beschouwen en ook dat vinden we uitermate bizar. Nu zou hij toch stilaan mogen weten wie er bij ons thuis hoort en wie niet. Feit is dat hij zich op de sociale ladder tussen zijn baas en de rest heeft geplaatst. Aanvankelijk agressief, nu eerder gematigd en genuanceerder. Zijn houding ten opzichte van de andere gezinsleden is ook anders als de baas thuis is. Dan verloopt alles vlotter en blijft hij eerder op de achtergrond. Is de baas er niet, waagt hij het wel eens om op zijn strepen te staan terwijl hem dit eigenlijk niet toekomt. Wel begint hij zijn daden te doorspekken met de nodige humor. Die is subtiel en er zit vaak vertraging op het doordringen bij ons maar dan is het meestal toch lachen geblazen. Iets wat zeker eigen is aan Aiko is zijn fenomenaal "gezabber". Onze oudjes liep soms het water ook uit de mond als ze iets lekkers gingen krijgen maar Aiko produceert onwaarschijnlijke hoeveelheden kwijl. Oorspronkelijk wilden we niet dat Aiko aan tafel kwam bedelen maar dat bleek ras geen optie. Hij werd rustiger toen hij wist dat er altijd wel iets te rapen viel. Helaas werden de plassen er niet kleiner op. Het grappige aan de toestand is dat hij, vooral tijdens een broodmaaltijd, alle tafelgenoten scherp gade slaat om tijdig van kant te kunnen wisselen en zijn deel te kunnen opeisen. Gelukkig zabbert hij op die manier maar twee plekken onder.

Al vanaf het ogenblik dat hij ook in de keuken kon rondlopen, verscheen ook zijn fascinatie voor warme maaltijden. Als we het zo bekijken, moet hij bij elke bereiding van een maaltijd bijna de pedalen verliezen. Aiko mag rustig ergens liggen of zelfs slapen, van zodra de kookpotten uit de kast gehaald worden, verschijnt hij op kousenvoeten achter de kok van dienst .Dit is meestal het vrouwtje en die heeft al behoorlijk wat methoden moeten aanpassen om te vermijden dat de maaltijd vroegtijdig van eigenaar verwisselde. De huidige toestand is dat we rustig van onze warme maaltijd kunnen genieten. Pas als de borden leeg zijn, wil hij deze op restanten kunnen nakijken. Wel gaat hij daarbij nog een beetje te onstuimig te werk. Tja, hij kan ook maar 1 bord tegelijk schoonlikken en vaak moet hij zijn ronde een paar keer herhalen voor hij zich tevreden geeft. Aansluitend krijgt hij zijn eten en het is natuurlij feest als er tussen zijn brokken ook nog wat groenten, vlees of vis gemengd worden. Tot na de afwas wil Aiko niet naar buiten. deel van zijn keukenhulp bestaat nu ook uit het schoonlikken van pannen en potten. Vergis je niet: als hij merkt dat hem niet alle kookpotten werden voorgeschoteld, is hij in staat om ze te komen aanwijzen op het aanrecht. Zijn scherpe reukzin komt hem daar natuurlijk uitermate goed van pas.
Het nadeel van al die culinaire ontdekkingsreizen is natuurlijk dat zijn slanke lijn er moest aan geloven. Vanaf volgende maand gaan we daar echter aan werken en zal er meer bewogen worden. Hopelijk vinden we ook opnieuw een team waar we kunnen gaan speuren want tijdens die oefeningen verbruikt hij ook grote hoeveelheden calorieën.

Aiko is een waar verrassingspakket gebleken en het is aan zijn baasjes om deze te ontdekken en te leren aanvaarden. De obsessie voor eten is niet volledig vreemd. Axel was ook een gourmand en ook hij had permanent last van overgewicht. Idem dito Dunja en Elmo. Is dit eigen aan het ras of aan de thuis? Laten we de schuld maar op ons laden ofschoon we zeer vaak gelijkaardige verhalen lezen op de sociale media. Aiko is een prima gezel maar een paar trekjes in zijn manier van doen hebben ons definitief doen besluiten om er geen tweede Hovawart naast te plaatsen. Sommige dingen wil je nu eenmaal niet zien overgaan in een volgende generatie...