Nu Aiko een jaartje bij ons vertoeft, hebben we de mogelijkheid om eens
een ballans op te maken. Hij mag dan wel uit de bloedlijn van Axel
stammen, andere raakvlakken zijn er weinig of geen te bespeuren.
Natuurlijk kenden we Aiko al vanaf zijn eerste levensdagen maar denken
dat je Aiko kent of leert kennen in de dagelijkse omgang, zijn werelden
van verschil. Toen hij bij ons introk, ging zijn nieuwe baas vooral op
zoek naar herkenningspunten of gelijkenissen met Axel. Totaal fout want
elke Hovawart heeft een uniek karakter en de vorige generatie had Axel
gehad als leermeester. Zowel Dunja als Elmo hebben in hun tijd zowat
alles van de grote beer gekopieerd maar voor Aiko was de tijd te kort om
nog veel van Dunja te kunnen leren. Toen Elmo de strijd verloor tegen
zijn ziekte, brak voor Aiko de tijd aan om zich geheel in zijn nieuwe
omgeving te nestelen. Daar waar zijn baas dacht dat Aiko nu zou open
bloeien, schakelde hij naadloos over op zijn vertrouwde stramien. Het
leidde vooral tot foute frustratie en nog meer verdriet en dit terwijl
het beter geweest zou zijn hem te aanvaarden zoals hij was en is. Dat
besef is er pas eind vorig jaar gekomen en sindsdien gaat onze relatie
bergop. Als een hond relaties kan aanvoelen of verbindingen tussen
mensen kan inschatten, dan tasten we wat onze gezinssituatie betreft,
geheel in het duister. Waar Aiko nu zijn baas als diens schaduw volgt
(een Dunja gewoonte), laat hij de andere gezinsleden vaak ongemoeid. We
hebben het al eerder over zijn ochtendhumeur gehad. Dat heeft hij nog
steeds maar er zit beterschap in. Onze zoon schijnt hij nog steeds als
een indringer te beschouwen en ook dat vinden we uitermate bizar. Nu zou
hij toch stilaan mogen weten wie er bij ons thuis hoort en wie niet.
Feit is dat hij zich op de sociale ladder tussen zijn baas en de rest
heeft geplaatst. Aanvankelijk agressief, nu eerder gematigd en
genuanceerder. Zijn houding ten opzichte van de andere gezinsleden is
ook anders als de baas thuis is. Dan verloopt alles vlotter en blijft
hij eerder op de achtergrond. Is de baas er niet, waagt hij het wel eens
om op zijn strepen te staan terwijl hem dit eigenlijk niet toekomt. Wel
begint hij zijn daden te doorspekken met de nodige humor. Die is subtiel
en er zit vaak vertraging op het doordringen bij ons maar dan is het
meestal toch lachen geblazen. Iets wat zeker eigen is aan Aiko is zijn
fenomenaal "gezabber". Onze oudjes liep soms het water ook uit de mond
als ze iets lekkers gingen krijgen maar Aiko produceert
onwaarschijnlijke hoeveelheden kwijl. Oorspronkelijk wilden we niet dat
Aiko aan tafel kwam bedelen maar dat bleek ras geen optie. Hij werd
rustiger toen hij wist dat er altijd wel iets te rapen viel. Helaas
werden de plassen er niet kleiner op. Het grappige aan de toestand is
dat hij, vooral tijdens een broodmaaltijd, alle tafelgenoten scherp gade
slaat om tijdig van kant te kunnen wisselen en zijn deel te kunnen
opeisen. Gelukkig zabbert hij op die manier maar twee plekken onder.
Al
vanaf het ogenblik dat hij ook in de keuken kon rondlopen, verscheen ook
zijn fascinatie voor warme maaltijden. Als we het zo bekijken, moet hij
bij elke bereiding van een maaltijd bijna de pedalen verliezen. Aiko mag
rustig ergens liggen of zelfs slapen, van zodra de kookpotten uit de
kast gehaald worden, verschijnt hij op kousenvoeten achter de kok van
dienst .Dit is meestal het vrouwtje en die heeft al behoorlijk wat
methoden moeten aanpassen om te vermijden dat de maaltijd vroegtijdig
van eigenaar verwisselde. De huidige toestand is dat we rustig van onze
warme maaltijd kunnen genieten. Pas als de borden leeg zijn, wil hij
deze op restanten kunnen nakijken. Wel gaat hij daarbij nog een beetje
te onstuimig te werk. Tja, hij kan ook maar 1 bord tegelijk schoonlikken
en vaak moet hij zijn ronde een paar keer herhalen voor hij zich
tevreden geeft. Aansluitend krijgt hij zijn eten en het is natuurlij
feest als er tussen zijn brokken ook nog wat groenten, vlees of vis
gemengd worden. Tot na de afwas wil Aiko niet naar buiten. deel van zijn
keukenhulp bestaat nu ook uit het schoonlikken van pannen en potten.
Vergis je niet: als hij merkt dat hem niet alle kookpotten werden
voorgeschoteld, is hij in staat om ze te komen aanwijzen op het
aanrecht. Zijn scherpe reukzin komt hem daar natuurlijk uitermate goed
van pas.
Het nadeel van al die culinaire ontdekkingsreizen is natuurlijk dat zijn
slanke lijn er moest aan geloven. Vanaf volgende maand gaan we daar
echter aan werken en zal er meer bewogen worden. Hopelijk vinden we ook
opnieuw een team waar we kunnen gaan speuren want tijdens die oefeningen
verbruikt hij ook grote hoeveelheden calorieën.
Aiko is een waar verrassingspakket gebleken en het is aan zijn baasjes
om deze te ontdekken en te leren aanvaarden. De obsessie voor eten is
niet volledig vreemd. Axel was ook een gourmand en ook hij had permanent
last van overgewicht. Idem dito Dunja en Elmo. Is dit eigen aan het ras
of aan de thuis? Laten we de schuld maar op ons laden ofschoon we zeer
vaak gelijkaardige verhalen lezen op de sociale media. Aiko is een prima
gezel maar een paar trekjes in zijn manier van doen hebben ons
definitief doen besluiten om er geen tweede Hovawart naast te plaatsen.
Sommige dingen wil je nu eenmaal niet zien overgaan in een volgende
generatie...
|