Als Luc ons eind mei vraagt of we er iets voor voelen om met het mantrailerteam deel te nemen aan de Woefdag, hoef ik geen twee tellen na te denken. Veel tijd om nog iets deftig voor te bereiden krijgen we niet maar de gedrevenheid van Luc spoort iedereen wel aan om een duit in het zakje te doen. Zo kunnen we, wat materiaal en publiciteit betreft, met een gerust hart naar Huizingen vertrekken. Zoals altijd wacht ook nu een overvrolijke Aiko op me als ik hem ga afhalen. Zondagochtend en dus weinig of geen verkeer... dan bereik je Huizingen vanuit Mechelen in geen tijd. Onderweg besluipt me toch een onrustig gevoel. Hoe gaat Aiko het er vanaf brengen? Noch hij, noch de anderen, zijn gewend om een troep toeschouwers in hun zog mee te zeulen. En die toeschouwers hebben allemaal honden bij. Dat ik me weer met een uitdaging heb opgezadeld! Nu ja, we zien wel.
Bij aankomst vind ik enkel de auto van Luc. Hij is zelf niet te zien maar zijn vrouwtje Lut weet dat hij al ergens op het domein van Huizingen aan het rondpionieren is. Op het afgesproken uur is iedereen aanwezig en begeleidt Luc de karavaan naar onze stek voor die dag. Toegegeven: we hadden veel slechter kunnen treffen. In geen tijd wordt onze stand opgebouwd: een grote tent om de club voor te stellen aan Jan Publiek en een kleinere om onze hondjes van de nodige schaduw te voorzien. Na pakweg anderhalf uur mag het resultaat er wezen: Reddingshonden Vereniging De Kolonie is duidelijk aanwezig! Op de monitor loopt een demofilmpje, er is informatie over de club en over mantrailen. Onze lieverdjes liggen of zitten rustig in hun bench, wachtend op actie. Vanaf 10 uur krijgt het grote publiek toegang tot de Woefdag. Op onze planning staat een eerste demo reeds een half uur later voorzien. Luc heeft de planning zo geregeld dat de honden met de minste ervaring eerst aan de beurt mogen komen. Zo komt het dat Aiko de spits mag afbijten. Als opwarming mag hij een klein motivatiespoor lopen. Dit werkt hij in geen tijd af en inmiddels hebben zich al een aantal gegadigden aan onze stand verzameld. Hopelijk krijgt Aiko het niet op zijn heupen als hij zo dadelijk aan het werk moet... Dan is het zo ver! Show time! We stappen rustig naar de afgesproken plek voor onze demonstratie met in ons zog een niet eens zo kleine groep geďnteresseerden. Het kan onze grote beer allemaal niet deren. Hij geniet zelfs van de aandacht. Zelf heeft hij alleen maar oog voor Bo. Die is met Kees meegekomen omdat die op nummer 2 staat om te demonstreren. Bo wordt even aan een lange lijn vastgemaakt en dat vindt Aiko meer dan boeiend. Rustig maak ik hem klaar: tuig en lange lijn zorgen ervoor dat ook Aiko nu geconcentreerd is. Inmiddels verklaart Kees op vakkundige wijze het hoe en waarom van mantrailen. Anita mag, zoals zo vaak, voor Aiko slachtoffer spelen. Als zij uit het zicht verdwijnt, wil Aiko haar onmiddellijk achterna. Tijd om dit jong geweld even in te tomen! Zodra Kees zijn uiteenzetting heeft afgerond, krijgen Aiko en ik groen licht om te starten. Even de smeller laten ruiken en dan schiet hij uit de startblokken als hij "Zoek!" te horen krijgt. Hij mag dan nog een groentje zijn, speuren doet hij als de beste. Terwijl Aiko met overtuiging me het pad rechts opstuurt, krijg ik plots het gevoel dat onze toeschouwers verrast zijn door de snedigheid van het gebeuren. Bij de briefing werd gevraagd om eerst een kort spoor te lopen... Dat geeft onze toeschouwers nauwelijks de tijd om iets van het gebeuren waar te nemen. De laatste heeft nauwelijks de bocht genomen als Aiko al opnieuw en resoluut rechts tussen de struiken wegdraait. Tellen later duikt hij links tussen twee hoge heesters en komt zo bij Anita uit. Wij hebben haar gevonden maar onze toeschouwers zijn zo goed als het spoor bijster. Beginnersfoutje. Meteen even de strategie vertimmeren en het volgende spoor iets aanpassen. Werken met en voor publiek is nu eenmaal niet zo gemakkelijk en dit is voor elk van ons een premičre... Aiko mag zich eventjes met mij verstoppen, zodat we niet zien welke kant Anita nu uitloopt. Alles speelt zich af in een gedeelte van het domein dat best met een Franse tuin vergeleken kan worden. Aan de overzijde van de tuin staat een gebouw dat mogelijk aan de tennisclub toebehoord. Aiko moet nu liefst in het zicht van de toeschouwers speuren. Als we mogen vertrekken, is hij (zoals gewoonlijk) al een stuk bedaarder. Zo krijgt iedereen een goed beeld van wat een hond verondersteld wordt te doen. Bij elke kruising mag hij telkens links en rechts gaan kijken. Telkens er geen spoor ligt, geeft hij dit op subtiele manier aan om tenslotte zijn neus weer op het spoor te drukken. Aangekomen op het terras van het gebouw, wil Aiko niet voor maar achter het gebouw zijn weg verder zetten. Vreemd? Zo verdwijnen we dus toch nog uit het zicht maar nog geen minuut later mag een super gelukkige Aiko zijn beloning van Anita in ontvangst nemen. Wat was er fout gelopen? Aiko volgde een spoor waar Anita eerder die morgen met Luc op verkenning geweest was. Niet de juiste weg dus maar wel verklaarbaar. Daar moeten we nog aan sleutelen jongen! Terwijl Anita zich alweer voor een volgend spoor klaar maakt, mag Aiko gaan rusten en komt Bo in actie. Rusten is er voor ons niet meer bij. Na de eerste demo's, krijgen toeschouwers ook de kans om het kunnen van hun hond te testen. Na de eerste sessie krijgen we eigenlijk geen tijd om even te bekomen. Het begint aardig druk te worden en geregeld mogen we voorbijgangers uitleg geven over onze activiteiten. Terwijl Kees samen met Rita en Anita de volgende sessie demo's op zich nemen, heeft Luc de handen vol met bezoekers. Handig als hij is, worden nieuwsgierigen vlot naar de demo geloodst. Rond de middag kunnen we even op adem komen. Snel wat eten en drinken, terwijl we de passanten monsteren. Op regelmatige tijdstippen behoren daar ook de mannen en vrouwen van de Brusselse Hondenbrigade bij. Wat onmiddellijk bij hen opvalt is de minachting die ze voor ons hebben en het totaal gebrek om ook maar een poging te ondernemen om sympathiek over te komen. Nu ja, moeten zij weten!
Na de middag willen we de demo's hervatten maar het is nog even wachten op het publiek. We staan namelijk tegenover een stand waar Doggydance en Frisbee als demo op het menu staan. Laat nu net hun planning met de onze samenvallen! Na hun demo krijgen we automatisch weer publiek. Tijd voor Luc om met zijn Hovawartjes in actie te komen. Veel krijg ik hiervan niet te zien. De stand moet ook bemand worden en blijkbaar heeft iedereen al genoeg vertrouwen in mij...

Als uiteindelijk alle demonstraties gelopen zijn, wil Luc nog eens wat uittesten. Aiko en Bo mogen nu naar hem op zoek. Dit is geen demo meer, dit is een heuse test. Bo mag als eerste aan de beurt. Tussen deze mensenzee Luc terugvinden is een huzarenstukje en als Bo er niet in slaagt om hem te vinden, doen we er goed aan ons terrein een beetje te verleggen. Voor een beginnende hond is het immers noodzakelijk om "goed" te kunnen eindigen. Bo krijgt even rust en zo mag Aiko op zoek naar Luc. Die zit nu niet meer ergens tussen het publiek maar vermoedelijk verder op het domein. Alleen Kees weet waar Luc zit en hij zal ons ook begeleiden. Zo werkt training nu eenmaal bij mantrailen. Aiko is maar wat blij met de actie en negeert alles om zich heen. Vanaf het startpunt, kiest hij overtuigt om bergop te lopen. Aan de eerste kruising wordt het echter heel moeilijk. Hier zijn de hele dag al honderden mensen en honden voorbij getrokken. Ik laat hem zijn ding doen, dus elke richting afspeuren. Hem "lezen" en ondertussen op niets vermoedende voorbijgangers letten, wordt bijna een brug te ver. Aiko moet even terug op het spoor gezet worden, dus net voor de kruising. Net als de eerste keer, draait hij ook nu weer naar links maar dartelt ook weer naar die vuilbak waar ik hem weg wilde hebben. Als hij aarzelend toch een paar meter verder stapt, laat ik hem rustig zijn gang gaan. Gesterkt door zijn onder zachte spanning staande lijn vervolgt hij, nu neus aan de grond, zijn weg. Gelukt! Aan de volgende kruising zie ik Luc al zitten en maak een fout die we blijkbaar allemaal maken: ik hou te vroeg de pas in en kom zeker te vroeg tot stilstand. Zo maak ik het voor Aiko wel heel gemakkelijk om Luc te vinden. Natuurlijk dat hij zijn beloning krijgt, hij heeft er hard genoeg voor moeten werken. Als Bo hetzelfde traject na Aiko mag afleggen, blijkt voor haar het eerste kruispunt ook een zware hindernis te zijn. Te zwaar? Misschien vandaag wel. Kees, Luc en Anita zorgen ervoor dat Bo nog op een leuke en positieve manier mag afsluiten.

Onze eerste Woefdag als mantrailerteam zit er voor ons op. Nu is het enkel nog opkramen en wachten tot we vermoeid maar tevreden naar huis mogen vertrekken.

Onze volgende demo is in september van dit jaar. Info kan je later op deze site vinden of het verslag lezen.

	Aiko in actie...