Ik mag aannemen dat alle Hovawartjes kunnen zwemmen. Bij Axel duurde het een hele poos alvorens hij de grote duik nam maar die is er nog steeds verzot op. Dunja volgde bij haar eerste zwembeurt gewoon haar grote voorbeeld en Elmo kreeg zijn vuurdoop tijdens een wandeling met Fun4Dogs.
Geen van hen die zich plonzend door het water beweegt.
Om mijn pete-hond geen vuurdoop te moeten bezorgen op de een of andere wandeling, besloten we om tijdens onze vakantie eens een keertje naar de Ourthe te trekken. In Sy waren we met onze vrienden al een paar keer neergestreken en je kan er probleemloos aan en in de rivier geraken. De ideale plek dus om hem te laten gewennen aan stromend water.
Het was die vrijdag warm maar niet zo verschrikkelijk meer als de dagen voordien. Ideale condities dus.
Al meteen na aankomst wilde Aiko wel eens tot aan de waterkant. Daar toegekomen, ondernam hij een poging om al dat water op te slurpen maar gaf zich algauw gewonnen... Aansluitend van een kop koffie gaan genieten bij een Noorderbuur die er een hotelletje uitbaat: Le Bonheur du Fou. De bediening was er net als ons laatste bezoek vlot en vriendelijk. Een poosje later kregen we gezelschap van een paar koppels met hondjes. Dit was blijkbaar het startsein voor Aiko om eens wat balorig te doen. Dat was wel buiten mij gerekend... Eventjes stevig onder handen nemen en de rust keerde weer. De zon had ondertussen bijna haar hoogste punt bereikt en brandde nu ongenadig.
Ook de honger liet zich al voelen, dus tijd om iets achter de kiezen te proppen.
Een steenworp verder is een zeer gezellig hotel-restaurant "Hotel a La Ferme Hotel". Wel uitgebaat door landgenoten maar picobello wat eten betreft en zeker niet duur. Ook daar moest ik Aiko even ter orde roepen maar wat wil je, van op het terras had hij een prachtig uitzicht op de Ourthe en wat wil je dan als jonge Hovawart? In het water gaan spelen natuurlijk! Hij zou nog even geduld moeten oefenen... Even de mensen de tijd geven om hun eten te laten zakken en dan was het zo ver.
Wie overigens als dagjestoerist (zoals wij dus) zich wil omkleden, kan gebruik maken van het openbaar sanitair aan de andere kant van de parking, heus geen honderden meters van je auto.
Ik maakte me dus klaar voor de test en begaf me met Aiko naar de waterkant. Gedwee maar erg benieuwd, volgde Aiko in mijn zog.
De eerste stappen in het water verliepen nog vlot. Toen begon Aiko zich blijkbaar vragen te stellen over mijn bedoelingen. "Dient water niet enkel om te drinken?" "Wat ben je met mij van plan?"
Tellen later had Aiko geen vaste grond meer onder de poten en moest hij zwemmen... Rustig, geen paniek, niks. Hij nam zelfs de tijd om de situatie in te schatten.
Omdat Aiko vrij veel interesse betoonde voor de andere aanwezige hondjes, had ik hem veiligheidshalve maar aangelijnd gehouden. Dat weerhield hem er ook nu van om het hazenpad te kiezen.
Na een minuutje of tien hield hij het echter voor bekeken en wilde hij echt wel weer naar de kant. Ik had hem wel geregeld wat laten rusten op mijn armen, zodat hij niet constant tegen de stroming moest vechten.
Op de oever was zijn baasje ondertussen in gesprek geraakt met geïnteresseerde voorbijgangers. Nadat Aiko zich uitbundig het water uit de pels had geschud, moest hij zich natuurlijk eens komen voorstellen. Het koppel mocht meteen genieten van een tweede poging van Aiko om zich droog te schudden.
Tijd om eventjes te bekomen. Met Aiko altijd relatieve rust... Niks ontgaat hem, alles heeft hij gezien en gehoord. Hij bleef toch een poosje naast me liggen en toen hij weer onrustig recht veerde, nam ik aan dat hij weer nood had op wat verkoeling.
Vrolijk huppelde hij naast me naar het water en maakte er bijna een spurtje van, tot hij weer merkte dat hij geen houwast meer onder de tenen had. Eerst probeerde hij nog tegen de stroom in te zwemmen maar liet zich dan met de stroming meedrijven. Niet voor lang natuurlijk want zijn lijn was ook niet oneindig. Automatisch draaide zijn neus dan weer tegen de stroom in. Daar waar de zon nog door de bomen op het water scheen, hurkte ik naast hem neer en schoof mijn armen onder zijn buik en borst.
Om het mezelf wat makkelijker te maken, trok ik hem wat naar me toe. Had ik dus beter niet gedaan! Met één knie op de bodem gestut kon ik perfect het evenwicht bewaren.
Aiko voelde echter de aanwezigheid van mijn andere knie en posteerde daar prompt zijn achterpoten op. Gedaan met zwemmen! Waarom zou je je moe maken als je lekker lui kan genieten en dobberen.
Hij bewoog zelfs de voorpoten niet meer. Niet tegenstaande hij in het water lag, begon hij na een poos toch wel wat door te wegen en wisselde ik van houding en Aiko van knie...
Hij vond het maar wat leuk om op deze wijze in het water te vertoeven en had het zelfs zo naar zijn zin dat, toen ik hem een duwtje gaf om weer wat te zwemmen, hij meteen mijn knie opzocht om verder te dobberen.
Hij heeft dus ook gevoel voor humor... Laten we stellen dat hij dit nog uuuren had kunnen volhouden maar ik niet.
De temperatuur van het water was dan best aangenaam, stilaan begon ik toch wat af te koelen. Met een kleine por liet ik hem weer zwemmen, richtte me op en begaf me naar de oever.
Aiko behoefde helemaal geen aanmoediging om mee te komen. Kletsnat trok hij zo veel hij mocht tot bij zijn baasje en vrouwtje Marleen. Die mochten ook eens genieten van een verfrissing zal hij gedacht hebben.
Overigens nog nooit zo snel een handdoek aangereikt gekregen.
Niet om mezelf af te drogen maar wel om dat speels mormel een beurt te geven zodat er geen waterval meer uit zijn vacht kon getoverd worden. Nadien was ikzelf aan de beurt maar dat hoefde al bijna niet meer.
Een uurtje nog genoten van de rust (voor zolang Aiko dit al toe liet) en dan omkleden en huiswaarts.
Een leuke belevenis en een wetenschap rijker. Aiko kan goed zwemmen, tenminste als hij dat wil!